Όχι (ταινία)

Το λήμμα παραθέτει τις πηγές του αόριστα, χωρίς παραπομπές. Βοηθήστε συνδέοντας το κείμενο με τις πηγές χρησιμοποιώντας παραπομπές, ώστε να είναι επαληθεύσιμο. Η σήμανση τοποθετήθηκε στις 5/12/2023.

Όχι
Σκηνοθεσία	Ντίμης Δαδήρας
Παραγωγή	Τζέιμς Πάρις
Σενάριο	Σταμάτης Φιλιππούλης
Ιστορία	Αντώνης Δαυίδ
Πρωταγωνιστές	Κώστας Πρέκας Βέρα Κρούσκα Στέφανος Στρατηγός Χρήστος Πολίτης
Μουσική	Γεράσιμος Λαβράνος
Φωτογραφία	Δημήτρης Παπακωνσταντής
Μοντάζ	Παύλος Φιλίππου
Σκηνογραφία	Διονύσης Φωτόπουλος
Εταιρεία παραγωγής	Αρτ Φιλμ
Διανομή	Καραγιάννης - Καρατζόπουλος
Πρώτη προβολή	27 Οκτωβρίου 1969
Κυκλοφορία	23 Οκτωβρίου 2007 (DVD)
Διάρκεια	161΄
Προέλευση	Ελλάδα
Γλώσσα	Ελληνική
δεδομένα (π • σ • ε )

Το Όχι είναι ο τίτλος μίας ελληνικής πολεμικής κινηματογραφικής ταινίας, του 1969 σε σκηνοθεσία Ντίμη Δαδήρα και σενάριο Αντώνη Δαυίδ και Σταμάτη Φιλιππούλη, και με πρωταγωνιστές τον Κώστα Πρέκα, τη Βέρα Κρούσκα, τον Στέφανο Στρατηγό και τον Χρήστο Πολίτη. ^[1]

Το 1940, μια θλιβερή ερωτική ιστορία εξελίσσεται στην Αθήνα, λίγο πριν ξεσπάσει ο ελληνοϊταλικός πόλεμος. Ο υπολοχαγός Δημήτρης Νικολάου (Κώστας Πρέκας) αναγκάζεται να εγκαταλείψει την Ιταλίδα μνηστή του, Στέλλα Σαλβατόρε (Βέρα Κρούσκα), για να πάει στην ελληνοαλβανική μεθόριο να πολεμήσει λίγο μετά την επίθεση των Ιταλών. Με την κατάρρευση του μετώπου και την εισβολή των Γερμανών, η οικία των Νικολάου επιτάσσεται από τον συνταγματάρχη των ναζί Χέρμαν φον Σβάιτσερ (Χρήστος Πολίτης), που προσπαθεί να προσεγγίσει τη Στέλλα (Βέρα Κρούσκα), ο πατέρας της οποίας είναι πλέον συνταγματάρχης του ιταλικού στρατού, ενώ εκείνη τον αποκρούει συστηματικά. Ο Δημήτρης συνεχίζει να αγωνίζεται και επιστρέφει κρυφά στην Ελλάδα με αποστολή να οργανώσει ένα μεγάλο σαμποτάζ. Όταν αντικρίσει την κατάσταση που επικρατεί στην πατρίδα του, θα αντιληφθεί πως τα πάντα έχουν αλλάξει και πως το μέλλον προβλέπεται ακόμα χειρότερο.

• Κώστας Πρέκας - υπολοχαγός Δημήτρης Νικολάου^[2]
• Βέρα Κρούσκα - Στέλλα Σαλβατόρε^[2]
• Χρήστος Πολίτης - συνταγματάρχης Χέρμαν φον Σβάιτσερ^[2]
• Γρηγόρης Βαφιάς - Ιάσονας Νικολάου
• Στέφανος Στρατηγός - ταγματάρχης
• Δημήτρης Μπισλάνης - Γερμανός διοικητής
• Μαλαίνα Ανουσάκη - Μάρθα Νικολάου
• Γιώργος Μοσχίδης - Ιταλός πρόξενος Σαλβατόρε^[2]

Η ταινία έκοψε 602.264 εισιτήρια και κατετάγη 5η μεταξύ των 99 ταινιών που προβλήθηκαν την ίδια χρονιά.

Έλαβε 3 βραβεία στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης 1969: αρτιότερης παραγωγής, φωτογραφίας και κριτικών φωτογραφίας. ^[3] Κυκλοφόρησε και με τη μορφή ντιβιντί στις 23 Οκτωβρίου 2007. ^[4]

Ο Γιάννης Σολδάτος κατατάσσει την ταινία στην ευρύτερη κατηγορία των ηρωικών ταινιών της εποχής και παραθέτει κριτική από το περιοδικό Θεάματα:

Η ταινία Όχι μπορεί αναμφισβήτητα, να χαρακτηρισθή ως η πρώτη μεγάλη πολεμική ελληνική ταινία, τύπου υπερπαραγωγής. Οι νίκες του ελληνικού στρατού στην Αλβανία εναντίον των φασιστικών ιταλικών στρατευμάτων, οι μάχες σώμα με σώμα στα κάτασπρα χιονισμένα βουνά, στις πεδιάδες και τα ποτάμια, αποδίδονται με εξαίρετες σινεμασκοπικές έγχρωμες εικόνες, που υποβάλλουν στο θεατή το μεγαλείο της Φυλής και τον "χαρούμενο πόλεμο" του 1940".

Παρότι η παραπάνω κριτική έχει διαφημιστικό, αν όχι διθυραμβικό τόνο, η επόμενη κριτική που παρατίθεται από τον Σολδάτο είναι παρμένη από το περιοδικό Σύγχρονος Κινηματογράφος και ανήκει στον Θόδωρο Αγγελόπουλο, ο οποίος προσεγγίζει το Όχι από τελείως άλλη σκοπιά:

Στην περίπτωση του Όχι, μολονότι ο παραγωγός φιλοδοξούσε να βρει τη διάσταση του έπους, βρίσκει το αισθηματικό μελό χωρίς η εποχή, τα ιστορικά γεγονότα, η πολεμική ατμόσφαιρα ν' αποτελούν τίποτα άλλο από μια θεαματική υποδομή στο συμβατικό ρομάντζο ενός Έλληνα αξιωματικού και μιας Ιταλίδας. Η τυποποίηση που υπάρχει πρωτογενώς (από σενάριο: α) οι ήρωες χωρίζονται σε καλούς και κακούς, χωρίς μεταπτώσεις και χωρίς εξελικτική πορεία, β) Οι δικοί μας είναι μονάχα νικητές, οι άλλοι, μονάχα ηττημένοι, γ) η ανασύνθεση της εποχής είναι υποτυπώδης σε νύξεις, καταστάσεις, σημεία επικαιρότητας, αναφορές), ενισχύεται σημαντικά από μια εξ ίσου συμβατική σκηνοθεσία, χωρίς έμπνευση, απλή εικονογράφηση. Είναι καιρός να καταλάβουν μερικοί ότι το έπος δεν είναι μόνο "και χιλιάδες κομπάρσοι", αλλά πριν απ' όλα είναι τόνος, μία ανάσα, η ανύψωση του "κοινού" σε "μεγαλειώδες". Και η διαστολή αυτή δεν έρχεται ποσοτικά, αλλά ποιοτικά πρώτα. Οι αναφορές που θα μπορούσε να κάνει κανείς αποδεικτικά είναι πολλές και εύκολες, ακόμα και για τον απλό θεατή. ^[5]

• Όχι (ταινία) στην IMDb (Αγγλικά)
• Όχι (ταινία) στο Cine.gr (αρχειοθετημένος)
• Όχι στην Ταινιοθήκη της Ελλάδος

Αυτό το λήμμα σχετικά με τον κινηματογράφο χρειάζεται επέκταση. Μπορείτε να βοηθήσετε την Βικιπαίδεια επεκτείνοντάς το.