Αίδεση

Η αίδεση ήταν όρος του αρχαίου Αττικού Δικαίου^[1].

Κατά το αρχαίο Αττικό Δίκαιο, στην αρχαία Αθήνα, όταν το Παλλάδιο δικαστήριο^[2], που ήταν αρμόδιο για την εκδίκαση ακούσιων φόνων^[3], επέβαλλε στον καταδικαζόμενο, ακούσιο φονέα, πρόσκαιρη εξορία, η διάρκεια αυτής ήταν μέχρι αυτός να τύχει της συγχώρησης των συγγενών του θύματος^[2][4]. Η συγχώρηση αυτή των συγγενών ονομαζόταν αίδεση.

Η αίδεση αποτελούσε δικαίωμα των συγγενών προς μετριασμό της ποινής και προ της λήξεως αυτής^[1]. Συνοδευόταν, με ορισμένες θρησκευτικές τελετές κατά τις οποίες καθαρίζονταν και εξαγνίζονταν ο φονεύς από του μιάσματος της αδίκου πράξεώς του. Η αίδεση δεν αποτελούσε δικαίωμα σε φόνους εκ προμελέτης. Στην Ελληνική μυθολογία αναφέρεται πλήθος περιπτώσεων εξορίας ακούσιων φονέων που έτυχαν στη συνέχεια του δικαιώματος της συγχώρησης - επιστροφής.

Σήμερα τέτοιος ή παρόμοιος όρος δεν προβλέπεται από το υφιστάμενο Ποινικό Δίκαιο, έχει όμως εφαρμοσθεί «άτυπα» σε πολιτικές υποθέσεις - διώξεις. Πάντως μια εκδήλωση «αίδεσης», έστω και άτυπης, συνεπικουρούμενη σε σχετική αίτηση καταδικασθέντος ίσως να ληφθεί ως λόγος μείωσης του υπολοίπου της ποινής του.