|
Γοδεφρείδος Α΄ Βιλλεαρδουίνος
Ο Γοδεφρείδος Α΄ Βιλλεαρδουίνος (γαλλικά: Geoffroi Ier de Villehardouin, 1169 - 1229) από τον Οίκο των Βιλλεαρδουίνων ήταν Γάλλος ιππότης από την κομητεία της Καμπανίας που ενώθηκε στην Δ΄ Σταυροφορία.[1][2][3][4] Συμμετείχε στην κατάκτηση της Πελοποννήσου από τους Σταυροφόρους και έγινε ο δεύτερος πρίγκιπας της Αχαΐας (1209 - 1229). Ο Γοδεφρείδος Α΄ Βιλλεαρδουίνος ήταν μεγαλύτερος γιος του Ιωάννη Βιλλεαρδουίνου ενός ιππότη από την Καμπανία και της Σελίν του Μπριέλ, ο πατέρας του ήταν μικρότερος αδελφός του Γοδεφρείδου Βιλλεαρδουίνου του σπουδαίου ιστορικού και στρατάρχη της Δ΄ Σταυροφορίας.[2][5] Την περίοδο της βασιλείας του το Πριγκιπάτο της Αχαΐας έγινε υποτελές στη Λατινική Αυτοκρατορία, επέκτεινε σημαντικά τα όρια του πριγκιπάτου αλλά η ηγεμονία του αμαυρώθηκε από τις συγκρούσεις του με την εκκλησία.[6] Παντρεύτηκε την Ελισάβετ που ταυτίζεται με τους ιστορικούς με την Ελισάβετ του Τσαπ απόγονο οικογένειας Σταυροφόρων αλλά ο ιστορικός Λόνγκνον το απορρίπτει.[7][8] Δ΄ ΣταυροφορίαΠήρε με τον θείο του τον σταυρό στα τέλη Νοεμβρίου 1199 σε ένα τουρνουά, ο Γοδεφρείδος βρισκόταν ανάμεσα στους Σταυροφόρους που πήγαν απ'ευθεία στη Συρία.[3] Δεν βρισκόταν στην Κωνσταντινούπολη όταν έγινε η άλωση της πόλης από τους Σταυροφόρους (13 Απριλίου 1204), όταν το έμαθε έφυγε το καλοκαίρι του 1204 με κατεύθυνση προς τα δυτικά.[3][9][10] Η τρικυμία τον εμπόδισε να φτάσει στον προορισμό του, προσάραξε τον χειμώνα του 1204 - 1205 στη Μεθώνη Μεσσηνίας, στη νότια Πελοπόννησο.[3][10] Ο Γοδεφρείδος βρήκε τους κατοίκους της περιοχής σε πλήρη αναρχία και τους άρχοντες του τόπου να ανταγωνίζονται για την κατάληψη της εξουσίας. Τότε έλαβε πρόσκληση από τον άρχοντα της Κορώνης, Ιωάννη Καντακουζηνό, με τον οποίο και ήλθε σε συμφωνία να συνεργαστούν για την κατάκτηση όλης της Πελοποννήσου. Έτσι ο Γοδεφρείδος κατέστη κύριος των δυτικών παραλίων της Μεσσηνίας, της Ηλείας και των Πατρών. Ο Καντακουζηνός όμως πέθανε και ο γιος του Μιχαήλ Καντακουζηνός έβλεπε εχθρικά τους Φράγκους.[10] Ο Γοδεφρείδος βλέποντας τις κατακτήσεις του να χάνονται αποφάσισε να συναντήσει τον Βονιφάτιο τον Μομφερατικό που είχε φτάσει με αρκετό στρατό στην Πελοπόννησο από τη Θεσσαλονίκη υποτάσσοντας όλες τις περιοχές στην πορεία του και είχε αρχίσει την πολιορκία της Ακροκορίνθου όπου βρισκόταν ο Λέων Σγουρός (1205). Ο Βονιφάτιος τον καλοδέχτηκε και τον έβαλε σε ψηλή θέση στον στρατό του.[3][10] Στο Χρονικό της Τέταρτης Σταυροφορίας και της κατάκτησης της Κωνσταντινούπολης, γραμμένο από το θείο του, αναφέρεται συχνά ως ο "Γοδεφρείδος ο ανεψιός". Στην Ελλάδα σήμερα αναφέρεται είτε ως Βιλλεαρδουίνος είτε ως Βιλλεαρδουίνος. Στο Χρονικόν του Μορέως συνήθως αναφέρεται ως «μισὶρ Ντζεφρέ», αλλά σε τρεις περιπτώσεις αναφέρεται με το πλήρες όνομά του και στις τρεις περιπτώσεις με μικροδιαφορές στην ορθογραφία:
Κατάκτηση της Πελοποννήσου Ο Γοδεφρείδος στο στρατόπεδο του Βονιφάτιου συνάντησε τον Γουλιέλμο Σαμπλίτη, με τον οποίο ήταν συμπατριώτες και ζήτησαν την υποστήριξη του Βονιφάτιου για να καταλάβουν την Πελοπόννησο ως υποτελείς του. Ο Βονιφάτιος συμφώνησε, και ο Γοδεφρείδος ένωσε τις δυνάμεις του με αυτές του Γουλιέλμου.[3][11] Την άνοιξη του 1205 ο Γουλιέλμος Σαμπλίτης και ο Γοδεφρείδος ξεκίνησαν με 100 ιππότες και 400 ιππείς για την κατάκτηση της Πελοποννήσου.[12] Κατέλαβαν με έφοδο την Πάτρα, η Ανδραβίδα τους άνοιξε τις πύλες της, οι κάτοικοι υποτάχθηκαν αφού πήραν εγγύηση ότι θα διατηρήσουν την περιουσία και τα έθιμα τους.[11] Στην Κυπαρισσία συνάντησαν μονάχα αντίσταση από γαιοκτήμονες της Αρκαδίας και της Λακωνίας υπό τη διοίκηση της οικογένειας Χαμάρετου, γαιοκτήμονες που είχαν συμμαχήσει με τους Μηλιγγούς.[10][13] Ένας Βυζαντινός ευγενής με το όνομα Μιχαήλ που είχε συμμαχήσει με τον Μιχαήλ Καντακουζηνό ήρθε να βοηθήσει τους γαιοκτήμονες, ο ευγενής αυτός ήταν ο Μιχαήλ Α΄ Κομνηνός Δούκας που ίδρυσε την ίδια εποχή το Δεσποτάτο της Ηπείρου.[14] Ο Μιχαήλ έκανε εκστρατεία στην Πελοπόννησο εναντίον των Σταυροφόρων με 500 στρατιώτες αλλά ηττήθηκε στη Μάχη του ελαιώνα του Κούντουρα στη βορειοανατολική Μεσσηνία.[11][15] Οι Σταυροφόροι ολοκλήρωσαν την κατάκτηση ολόκληρης της Πελοποννήσου εκτός από την Αρκαδία και τη Λακωνία.[11] Ο Γουλιέλμος Σαμπλίτης έγινε στη συνέχεια Κύριος της Πελοποννήσου και πρίγκιπας της Αχαΐας υπό την υψηλή επικυριαρχία του βασιλιά της Θεσσαλονίκης.[11][15] Ο Γοδεφρείδος Α΄ δέχτηκε σαν ανταμοιβή από τον πρίγκιπα για τη βοήθεια του την Καλαμάτα και την Κορώνη.[15] Η Δημοκρατία της Βενετίας ζήτησε να διατηρηθεί η συνθήκη που είχε κάνει με τους Σταυροφόρους (1204) για να μπορεί να έχει στην κατοχή της τους θαλάσσιους εμπορικούς σταθμούς προς την Κωνσταντινούπολη.[16][17] Οι Βενετοί επιτέθηκαν (1206) και κατέλαβαν τη Μεθώνη Μεσσηνίας και την Κορώνη, ο Γουλιέλμος Σαμπλίτης έδωσε σαν αποζημίωση στον Γοδεφρείδο την Αρκαδία.[17] Πρίγκιπας της Αχαΐας Ο Γουλιέλμος Σαμπλίτης έμαθε ότι πέθανε ο μεγαλύτερος αδελφός του (1208) και έφυγε για τη Γαλλία να διεκδικήσει την κληρονομιά του, άφησε στην Αχαΐα διάδοχο τον ανήλικο ανιψιό του Ούγο με κηδεμόνα και βάϊλο του πριγκιπάτου τον Γοδεφρείδο Α΄ Βιλλεαρδουίνο. Ο Γουλιέλμος Σαμπλίτης πέθανε στον δρόμο στην Απουλία, αμέσως μετά πέθανε και ο Ούγος Σαμπλίτης, ο Γοδεφρείδος Βιλλεαρδουίνος τους διαδέχθηκε στο πριγκιπάτο της Αχαΐας.[17][18] Ο Γοδεφρείδιος σαν νέος πρίγκιπας της Αχαΐας πήγε τον Μάιο 1209 στο Κοινοβούλιο που συγκάλεσε ο αυτοκράτορας Ερρίκος της Φλάνδρας στη Ραβέννικα, ο αυτοκράτορας τον όρισε πρίγκιπα της Αχαΐας, υποτελή του και στρατοπεδάρχη της Ρωμανίας.[5][19][20] Το Χρονικόν του Μορέως γράφει ότι ο άλλος ανιψιός του Γουλιέλμου Ροβέρτος Σαμπλίτης είχε πάρει προθεσμία ένα χρόνο και μια μέρα να ταξιδεύσει στην Πελοπόννησο για να διεκδικήσει την κληρονομιά του.[21] Ο Γοδεφρείδος προσπάθησε με κάθε τρόπο να καθυστερήσει την άφιξη του κληρονόμου στην Πελοπόννησο και μετακινήθηκε συνεχώς με τους ιππότες του μέχρι να περάσει ο απαιτούμενος χρόνος χωρίς να συναντηθεί μαζί του, κατόπιν συγκάλεσε συνέλευση και ανακήρυξε ότι είναι ο νόμιμος κληρονόμος.[22] Τον Ιούνιο του 1209 με τη Συνθήκη της Σαπιέντζας ρύθμισε τις σχέσεις του με τη Βενετία. Έγινε υποτελής του Δόγη της Βενετίας, αποδέχτηκε την Ενετική κατοχή της Μεθώνης και της Κορώνης και αναγνώρισε το δικαίωμα των Βενετών να εμπορεύονται ελεύθερα στην Πελοπόννησο και να διατηρούν εκκλησίες και αποθήκες στα διάφορα λιμάνια.[5][17][20] Η Πελοπόννησος χωρίστηκε σε 12 βαρονίες με επικεφαλής σε κάθε μία ένα φεουδάρχη που ήταν κατευθείαν υποτελής στον ηγεμόνα. Πρωτεύουσα του κράτους έγινε η Ανδραβίδα, και άρχισαν να κτίζονται οχυρά όπως το Κάστρο της Πάτρας, τη Χαλανδρίτσα Αχαΐας, της Καρύταινα και την Άκοβα με σκοπό την παγίωση της Φραγκικής εξουσίας στην περιοχή. Κατάληψη του Άργους και του Ναυπλίου Ο Γοδεφρείδος Α΄ από τότε αφιερώθηκε αποκλειστικά στην επέκταση του πριγκιπάτου του.[23] Με τη βοήθεια του Όθων ντε Λα Ρος κατέλαβε την Ακρόπολη της Ακροκορίνθου (1210) την οποία είχαν υπερασπιστεί από τους Σταυροφόρους ο Λέων Σγουρός και ο Θεόδωρος Κομνηνός Δούκας αδελφός του Μιχαήλ Α΄ Κομνηνού Δούκα.[19][23][24] Τους επόμενους μήνες ο Γοδεφρείδος και ο Όθων κατέλαβαν το Ναύπλιο και στις αρχές του 1212 την Ακρόπολη του Άργους στην οποία ο Θεόδωρος Κομνηνός Δούκας είχε μεταφέρει το θησαυροφυλάκιο από την εκκλησία της Κορίνθου.[24] Όταν οι λόρδοι των Θηβών Αλμπερτίνο και Ρολαντίνο της Κανόσα εγκατέλειψαν την πόλη μοιράστηκε ανάμεσα στα δύο ανάμεσα στον ίδιο τον Γοδεφρείδο και τον Όθων ντε λα Ρος.[25] Ο Γοδεφρείδος ζήτησε από τους Γάλλους να του στείλουν ιππότες από την Καμπανία να διοικήσουν τα εδάφη που είχε κατακτήσει, έκανε τη διανομή των εδαφών πριν συγκληθεί το μεγάλο κοινοβούλιο στην Ανδραβίδα.[23][26] Δημιούργησε 12 βαρονίες που ήταν υποτελείς απ'ευθείας στο πριγκιπάτο και στην Υψηλή αυλή της Αχαΐας.[27] Σύγκρουση με την εκκλησίαΤην εποχή της κατάκτησης το μεγαλύτερο τμήμα της εκκλησιαστικής περιουσίας έγινε κοσμική.[25] Το Χρονικό του Μορέα αναφέρει ότι ο Γοδεφρείδος έκανε κατάσχεση της εκκλησιαστικής περιουσίας όταν οι ιερείς αρνήθηκαν να του προσφέρουν στρατιωτική βοήθεια σύμφωνα με το μερίδιο που τους αναλογούσε, με τα έσοδα έκτισε ισχυρό κάστρο στο Χλεμούτσι.[25] Ο Γοδεφρείδος Α΄ κατηγορήθηκε επίσης για κακομεταχείριση των Ελλήνων ιερέων που ο αριθμός τους αυξανόταν συνεχώς, οι ιερείς δεν δίσταζαν να δώσουν οδηγίες στους χωρικούς να κάνουν επανάσταση, τα γεγονότα αυτά τον έφεραν σε μεγάλη σύγκρουση με την εκκλησία.[25] Ο Λατίνος πατριάρχης της Κωνσταντινούπολης Γερβάσιος αφόρισε τον Γοδεφρείδο και έθεσε την εκκλησία της Αχαΐας υπό απαγόρευση.[28] Ο Πάπας Ονώριος Γ΄ ύστερα από αίτημα του ίδιου του Γοδεφρείδου ζήτησε από τον πατριάρχη να ελαττώσει την ποινή (11 Φεβρουαρίου 1217).[28] Ο πατριάρχης με έναν νέο απεσταλμένο κήρυξε νέα απαγόρευση για το πριγκιπάτο της Αχαΐας, αυτό θεωρήθηκε από τον πάπα σαν εξέγερση απέναντι στην Αγία Έδρα.[29] Ο καρδινάλιος του πάπα Τζιοβάνι Κολόννα που ταξίδευσε στην Πελοπόννησο (1218) αφόρισε ξανά τον Γοδεφρείδο επειδή είδε ότι έκανε κατάσχεση ολόκληρης της εκκλησιαστικής περιουσίας.[30] Ο πάπας με αίτημα του τοπικού κλήρου επιβεβαίωσε τον αφορισμό (21 Ιανουαρίου 1219) και κήρυξε τον Γοδεφρείδο εχθρό του Θεού "χειρότερο από τον Φαραώ".[25][29] Η σύγκρουση κράτησε πέντε χρόνια, στη συνέχεια ο Γοδεφρείδος έστειλε έναν ιππότη στη Ρώμη για να λύσει τις διαφορές του με τον πάπα (1223).[25] Ο πάπας Ονώριος Γ΄ έκλεισε συνθήκη με τον πρίγκιπα (4 Σεπτεμβρίου 1223) σύμφωνα με τη οποία θα επέστρεφε τα εκκλησιαστικά εδάφη και θα κρατούσε την εκκλησιαστική επίπλωση, οι Έλληνες ιερείς θα είχαν ελευθερία και ανεξαρτησία ανάλογα με το μέγεθος της κοινότητας τους.[25] Πτώση της Θεσσαλονίκης Ο κυβερνήτης της Ηπείρου Θεόδωρος Κομνηνός Δούκας επιτέθηκε στο μεταξύ στο Βασίλειο της Θεσσαλονίκης, ο Γοδεφρείδος δεν έστειλε στρατό να τον βοηθήσει παρά τις εκκλήσεις του πάπα με αποτέλεσμα την πτώση της πόλης στα τέλη του 1224.[4][31] Ο Γοδεφρείδος Α΄ Βιλλεαρδουίνος πέθανε τη διετία 1228 - 1230 σε ηλικία περίπου 60 ετών και τάφηκε στην εκκλησία του Αγίου Ιακώβου στην Ανδραβίδα, τον διαδέχθηκε ο μεγαλύτερος γιος του Γοδεφρείδος Β΄.[4][32] ΟικογένειαΜε τη σύζυγό του Ελισάβετ ντε Σαπ απέκτησε:
Γενεαλογία Βιλλεαρδουίνων, πριγκίπων Αχαΐας
Παραπομπές
Πηγές
Δείτε επίσης |
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
