|
Δάφνη (νύμφη)
Η Δάφνη [1] μια δευτερεύουσα φιγούρα στην ελληνική μυθολογία, μια ναϊάδα, μια ποικιλία θηλυκών νυμφών που σχετίζεται με βρύσες, πηγάδια, πηγές, ρυάκια και άλλα σώματα γλυκού νερού. Υπάρχουν πολλές εκδοχές του μύθου στον οποίο εμφανίζεται, αλλά η γενική αφήγηση, που βρίσκεται στην ελληνορωμαϊκή μυθολογία, είναι ότι οφείλεται σε κατάρα που έγινε από τη σφοδρή οργή του θεού Έρως, γιου της Αφροδίτης, στον θεό Απόλλωνα (Φοίβος ), έγινε το απρόθυμο αντικείμενο του έρωτα του Απόλλωνα, ο οποίος την κυνήγησε παρά τη θέλησή της . Λίγο πριν φιληθεί από αυτόν, η Δάφνη επικαλέστηκε τον ποταμό θεό πατέρα της, ο οποίος τη μεταμόρφωσε σε δάφνη, καταστρέφοντας έτσι τον Απόλλωνα. Έκτοτε ο Απόλλων ανέπτυξε ιδιαίτερη ευλάβεια για τη δάφνη. Στους Πυθιακούς Αγώνες, που γίνονταν κάθε τέσσερα χρόνια στους Δελφούς προς τιμή του Απόλλωνα, δόθηκε ως έπαθλο ένα δάφνινο στεφάνι που συγκεντρώθηκε από την κοιλάδα των Τεμπών στη Θεσσαλία. Ως εκ τούτου, αργότερα έγινε συνήθεια να απονέμονται βραβεία με τη μορφή δάφνινο στεφάνων σε νικητές στρατηγούς, αθλητές, ποιητές και μουσικούς, που φοριούνται ως τετράγωνο στο κεφάλι. Ο βραβευμένος ποιητής είναι ένα γνωστό σύγχρονο παράδειγμα ενός τέτοιου βραβευμένου, που χρονολογείται από την πρώιμη Αναγέννηση στην Ιταλία. Σύμφωνα με τον Παυσανία ο λόγος για αυτό ήταν «απλά και μόνο επειδή η επικρατούσα παράδοση λέει ότι ο Απόλλωνας ερωτεύτηκε την κόρη του Λάδωνα (Δάφνη)».[2] Οι περισσότερες καλλιτεχνικές απεικονίσεις του μύθου επικεντρώνονται στη στιγμή της μεταμόρφωσης της Δάφνης. ΟικογένειαΗ Δάφνη λέγεται από τις αρχαίες πηγές ποικιλοτρόπως ότι ήταν κόρη του (1) θεσσαλικού ποταμού θεού Πηνειού [3] από τη νύμφη Κρέουσα, ή (2) μιας άλλης Αρκαδικής θεότητας του ποταμού Λάδωνα (Ορόντες) [4] από την Γη [5] ή τη Στυμφαλίδα,[6] ή τέλος, ο βασιλιάς Αμύκλας των Αμυκλών .[7] Μυθολογία.jpg) Η αρχαιότερη πηγή του μύθου της Δάφνης και του Απόλλωνα είναι ο Φύλαρχος, τον οποίο παραθέτει ο Παρθένιος ο Νίκαιας . Αργότερα, ο Ρωμαίος ποιητής Οβίδιος κάνει μια επανάληψη αυτού του ελληνικού μύθου, που εμφανίζεται στο έργο του Μεταμορφώσεις . ΟβίδιοςΗ καταδίωξη μιας τοπικής νύμφης από έναν Ολύμπιο θεό, μέρος της αρχαϊκής προσαρμογής της θρησκευτικής λατρείας στην Ελλάδα, δόθηκε μια αψίδα ανέκδοτη τροπή στις Μεταμορφώσεις [8] από τον Ρωμαίο ποιητή Οβίδιο (πέθανε το 17 μ.Χ.). Σύμφωνα με αυτή την εκδοχή, ο ενθουσιασμός του Απόλλωνα προκλήθηκε από ένα βέλος με χρυσή μύτη που του έριξε ο Έρως, ο γιος της Αφροδίτης, ο οποίος ήθελε να τιμωρήσει τον Απόλλωνα επειδή προσέβαλε τις ικανότητές του στην τοξοβολία σχολιάζοντας «Τι έχεις να κάνεις με τα χέρια των ανθρώπων, εσύ ακόλαστο αγόρι;»,[9] και για να δείξει τη δύναμη του βέλους της αγάπης. Ο Έρως πυροβόλησε επίσης τη Δάφνη, αλλά με ένα μολυβένιο βέλος, το αποτέλεσμα του οποίου ήταν να την κάνει να φύγει από τον Απόλλωνα. Ενθουσιασμένος από ξαφνική αγάπη, ο Απόλλων κυνηγούσε συνεχώς τη Δάφνη. Προσπάθησε να την κάνει να σταματήσει την πτήση της λέγοντας ότι δεν ήθελε να της κάνει κακό. Όταν συνέχισε να τρέπεται σε φυγή, ο Απόλλων θρήνησε ότι παρόλο που είχε γνώση των φαρμακευτικών βοτάνων, δεν κατάφερε να θεραπεύσει τον εαυτό του από την πληγή του βέλους του Έρως. Όταν τελικά την πρόλαβε ο Απόλλωνας, η Δάφνη προσευχήθηκε για βοήθεια στον πατέρα της, τον ποταμό θεό Πηνειό της Θεσσαλίας [10] ο οποίος άρχισε αμέσως να μεταμορφώνεται σε δάφνη:
Ούτε αυτό δεν έσβησε τη θλίψη του Απόλλωνα, και καθώς αγκάλιαζε το δέντρο, ένιωσε την καρδιά της να χτυπά ακόμα. Στη συνέχεια δήλωσε:
Στο άκουσμα των λόγων του, η Δάφνη λυγίζει τα κλαδιά της, μη μπορώντας να το σταματήσει. ΠαρθένιοςΜια εκδοχή της απόπειρας της ορκισμένης παρθενίας της Δάφνης που ήταν λιγότερο γνωστή από την Αναγέννηση αφηγήθηκε ο ελληνιστής ποιητής Παρθένιος, στα Ερωτικά Παθήματά του, «Οι θλίψεις της αγάπης», που αποδίδει στον ελληνιστικό ιστορικό Φύλαρχο .[13] Σε αυτήν, η οποία είναι η παλαιότερη γραπτή αφήγηση, η Δάφνη είναι ένα θνητό κορίτσι, κόρη της Αμύκλας [14] λάτρης του κυνηγιού και αποφασισμένη να παραμείνει παρθένα. καταδιώκεται από το αγόρι Λεύκιππος («λευκός επιβήτορας»), ο οποίος μεταμφιέζεται σε κοριτσίστικη στολή για να ενταχθεί στην ομάδα των κυνηγών της. Επίσης, καταφέρνει να κερδίσει την αθώα στοργή της. Αυτό θυμώνει τον Απόλλωνα και το βάζει στο μυαλό της κοπέλας να σταματήσει να κάνει μπάνιο στον ποταμό Λάδωνα. Εκεί, καθώς όλοι γυμνώνονται, το τέχνασμα αποκαλύπτεται, όπως στον μύθο της Καλλιστώ, και οι κατατρεγμένες κυνηγοί βυθίζουν τα δόρατά τους στον Λεύκιππο. Αυτή τη στιγμή η προσοχή του Απόλλωνα προσελκύεται και αρχίζει τη δική του καταδίωξη. Η Δάφνη, φεύγοντας για να ξεφύγει από τις προελεύσεις του Απόλλωνα, προσεύχεται στον Δία να βοηθήσει. Ο Δίας την μετατρέπει σε δάφνη. Ο σύγχρονος εκδότης του Παρθένιου παρατηρεί τη μάλλον άβολη μετάβαση, συνδέοντας δύο αφηγήσεις.[15] Παυσανίας Η ιστορία του Παρθένιου ήταν γνωστή στον Παυσανία, ο οποίος την εξιστόρησε στην Περιγραφή της Ελλάδας (2ος αιώνας μ.Χ.). Σύμφωνα με αυτόν, ο Λεύκιππος ήταν γιος του πρίγκιπα της Πίζας, του οποίου οι προσπάθειες να την προσελκύσει με ανοιχτή ερωτοτροπία απέτυχαν, καθώς η Δάφνη απέφευγε όλα τα αρσενικά.[16] Ο Λεύκιππος σκέφτηκε τότε το εξής κόλπο. Μεγάλωσε τα μαλλιά του και φορούσε γυναικεία ρούχα και έτσι κατάφερε να πλησιάσει τη Δάφνη, στην οποία παρουσιάστηκε ως κόρη του πρίγκιπα. Καθώς ήταν ο υψηλότερος και καλύτερος κυνηγός της παρέας της Δάφνης, έγινε καλός φίλος μαζί της.[17] Ο Απόλλωνας, επίσης ερωτευμένος με τη Δάφνη,[18] ζήλευε την επιτυχία του Λεύκιππου στον έρωτα, ωστόσο το τέχνασμα του Λεύκιππου ανακαλύφθηκε σύντομα όταν τα κορίτσια έκαναν μπάνιο σε μια λίμνη. απογύμνωσαν έναν απρόθυμο Λεύκιππο και μόλις ανακάλυψαν το αληθινό του φύλο, τον σκότωσαν με ακόντια και στιλέτα.[19] ΥγίνοςΌταν ο Απόλλων καταδίωξε την παρθένα Δάφνη, η οποία στην εκδοχή του Υγίνου είναι κόρη του ποταμού θεού Πηνειού, ήταν η θεά της γης Γαία στην οποία ικέτευσε για προστασία. Στη συνέχεια, η Γαία την παρέλαβε, μετατρέποντάς την σε δέντρο δάφνης, ενώ ο Απόλλωνας δημιούργησε ένα στεφάνι με ένα από τα κλαδιά της.[20] Άλλοι συγγραφείςΟ Φιλόστρατος στον Βίο του Απολλώνιου της Τυάνας λέει ότι οι Ασσύριοι, που λάτρευαν τον Απόλλωνα Δαφναίο ("Απόλλωνας της Δάφνης") τοποθετούν τον τόπο μεταμόρφωσης της Δάφνης από την Αρκαδία στην Αντιόχεια (σημερινή Αντάκυα στην Τουρκία ).[21] Ο Νόννος τοποθέτησε επίσης τις κατοικίες της Δάφνης κοντά στον ποταμό Ορόντη και λέει ότι ήταν η Γαία που κατάπιε το κορίτσι πριν μάθει τον γάμο. Ο Απόλλωνας κατηγορούσε πάντα τη Γαία για αυτό.[22] Στους Διαλόγους των Θεών, ο σατιρικός συγγραφέας Λουκιανός της Σαμοσάτας βάζει τον Απόλλωνα να αποκαλεί τη Δάφνη και τον Υάκινθο τις δύο μεγαλύτερες αγάπες του και να μετανιώνει που τους έχασε και τους δύο. δηλώνει άτυχος ερωτευμένος, ειδικά από τη στιγμή που η Δάφνη βρήκε την επιλογή να γίνει δέντρο πιο ελκυστική από αυτόν.[23] Ο Έρως αναφέρει επίσης στον Δία ότι η Δάφνη δεν ερωτεύτηκε τον Απόλλωνα.[24] Ένας ποιητής του έκτου αιώνα μ.Χ., ο Διόσκορος της Αφροδίτης, συνέθεσε ένα ποίημα όπου ο Απόλλων αποκαλεί τη Δάφνη και τον Υάκινθο τις δύο μεγαλύτερες αγάπες του και θρηνεί την απώλειά τους.[25] Ποικιλίες δάφνηςΤο όνομα Δάφνη σχετίζεται με το ομώνυμο φυτό.[1] Ενώ η ιστορία της Δάφνης συνδέεται παραδοσιακά με το τελευταίο, σχεδόν 90 είδη αειθαλών θάμνων που διακρίνονται για τα αρωματικά λουλούδια και τα δηλητηριώδη μούρα τους ομαδοποιούνται στο γένος Δάφνη —συμπεριλαμβανομένου του λουλουδιού γιρλάντας ( Daphne cneorum ). το Φεβρουάριο Δάφνη ή μεζερέον ( Daphne mezereum ); και δάφνη δάφνης ή ξύλο δάφνης ( Daphne laureola ). Αυτά τα είδη ανήκουν στην οικογένεια των Θυμελαιοειδών και είναι εγγενή στην Ασία, την Ευρώπη και τη Βόρεια Αφρική. ΝαοίΆρτεμις ΔαφναίαΗ Άρτεμις Δαφναία, που είχε το ναό της ανάμεσα στους Λακεδαιμόνιους, σε μια θέση που ονομαζόταν Ύψοι [26] στην αρχαιότητα, στις πλαγιές του όρους Κνακαδίων κοντά στα σύνορα της Σπάρτης,[27] είχε τις δικές της ιερές δάφνες.[28] Απόλλων Δαφνηφόρος, ΕρέτριαΣτην Ερέτρια, η ταυτότητα [29] ναού του 7ου και 6ου αιώνα π.Χ. προσδιορίζεται σε επιγραφές.[30] Πολιτιστικές απεικονίσεις
Εικόνες
Παραπομπές
Βιβλιογραφικές αναφορές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι |
||||||||||||||||||
_bedroom,_Pompeii.jpg)
