Ο Αλφρέδος παρόλα αυτά καταγράφεται από τους περισσότερους ιστορικούς σαν βασιλιάς ολόκληρης της Αγγλίας. [1] Ο τελευταίος βασιλιάς καταγράφεται η βασίλισσα Άννα, με την Άννα η Αγγλία συγχωνεύτηκε με την Σκωτία και δημιουργήθηκε η Μεγάλη Βρετανία (1707). [2] Μετά την Άννα οι επόμενοι βασιλείς της Αγγλίας καταγράφονται ως βασιλείς της Μεγάλης Βρετανίας.
Ο πρώτος βασιλιάς που έλαβε τον τίτλο Rex Anglorum (Βασιλιάς της Αγγλίας) ήταν ο Όφα της Μερκίας, αν και δεν διατήρησε την ισχύ του. Τον 9ο αιώνα ο βασιλιάς του Ουέσσεξ, Έγκμερτ, ο οποίος κυριαρχούσε ήδη στο Κεντ και στο Σάσσεξ κατέκτησε την Μερκία το 829 και την Νορθουμβρία το 830 και έγινε κυρίαρχος όλων των βασιλείων της Αγγλίας.
Τα πρώτα χρόνια της Αγγλοσαξονικής δυναστείας
Πολλοί ιστορικοί καταγράφουν σαν βασιλείς της Αγγλίας και άλλους βασιλείς πριν από τον Αλφρέδο όπως τον Όφα της Μερκίας βασιλιά της Μερκίας και τον Εγβέρτο του Ουέσσεξ. Τον 8ο αιώνα ο Όφα βασίλευε σε μια περιοχή στην νότια Αγγλία αλλά το βασίλειο του δεν επέζησε μετά τον θάνατο του (796), ο Εγβέρτος κατέκτησε την Μερκία (829) αλλά έχασε σύντομα τον έλεγχο της περιοχής από τον Όφα. Τον 9ο αιώνα το Ουέσσεξ ήταν το κυρίαρχο βασίλειο στην Αγγλία, ο Αλφρέδος ο Μέγας ήταν κύριος στην δυτική Μερκία, πήρε τον τίτλο του βασιλιά των Άγγλων και των Σαξόνων αλλά δεν μπόρεσε να κατακτήσει ποτέ την ανατολική και την βόρεια Αγγλία που υπήρχε το βασίλειο των Ντάνελαβ. Ο γιος του Αλφρέδου Εδουάρδος ο Πρεσβύτερος κατέκτησε την ανατολική Ντάνελαβ και ο εγγονός του Έθελσταν της Αγγλίας κατακτώντας την Νορθουμβρία και έγινε βασιλιάς ολόκληρης της Αγγλίας (927), για πολλούς είναι ο Έθελσταν είναι ο πρώτος βασιλιάς της Αγγλίας. [3]
Υπάρχουν πολλές ενδείξεις ότι ο Έλφγουιρντ του Ουέσσεξ έγινε βασιλιάς για 4 βδομάδες (924) αλλά είναι ασαφές αν πρόλαβε να γίνει η στέψη του επειδή πέθανε μόνο 16 μέρες μετά τον πατέρα του Εδουάρδο τον Πρεσβύτερο. [4] Δεν είναι σαφές επίσης αν ο Έλφγουιρντ έγινε βασιλιάς ολόκληρου του βασιλείου επειδή ο Εδουάρδος ο Πρεσβύτερος πριν τον θάνατο του διένειμε το βασίλειο του στα δυο, στον Έλφγουιρντ έδωσε το Ουέσσεξ και στον Έθελσταν την Μερκία. [5]
Η Νορμανδική κατάσταση
Το 1066 εμφανίστηκαν τρεις διεκδικητές για τον θρόνο της Αγγλίας, αυτοί ήταν ο Χάρολντ Γκόντουινσον ο οποίος είχε την υποστήριξη των Βιτεναγεμότων μετά τον θάνατο του Εδουάρδου του Ομολογητή, ο Χάραλντ Γ΄ της Νορβηγίας σαν διάδοχος του Αρθακανούτου και ο Γουλιέλμος Β΄ της Νορμανδίας, απόγονος του Ρόλλο της Νορμανδίας, ξάδελφος του Εδουάρδου του Ομολογητή και υποτελής του βασιλιά της Γαλλίας. Ο Χάραλντ και ο Γουλιέλμος επιτέθηκαν ξεχωριστά (1066), ο Χάρολντ Γκόντουινσον κατάφερε να αποκρούσει επιτυχώς την επίθεση του Χάραλντ Γ΄ αλλά έχασε τον θρόνο του με την Νορμανδική επίθεση του Γουλιέλμου. Μετά την Μάχη του Χέιστινγκς ο Γουλιέλμος Β΄ της Νορμανδίας στέφθηκε βασιλιάς της Αγγλίας ως Γουλιέλμος Α΄ ή Γουλιέλμος ο Κατακτητής στο Αββαείο του Ουέστμινστερ τα Χριστούγεννα του 1066, ο Γουλιέλμος μετακίνησε την πρωτεύουσα της Αγγλίας από το Ουίντσεστερ στο Λονδίνο. Στις 14 Οκτωβρίου πέθανε ο Χάρολντ Γκόντουινσον και οι υποστηρικτές της Αγγλο - Σαξονικής δυναστείας όρισαν νέο βασιλιά τον Έντγκαρ Έθελινγκ γιο του Εδουάρδου του Εξόριστου και εγγονό του Έντμουντ του Σιδηρόπλευρου, ο νέος μονάρχης δεν μπόρεσε να συγκρατήσει τους κατακτητές και δεν στέφθηκε ποτέ.
Πλανταγενέτες
Ο Στέφανος της Αγγλίας υπέγραψε συνθήκη τον Νοέμβριο του 1153 με την Αυτοκράτειρα Ματθίλδη σύμφωνα με την οποία όριζε διάδοχο του στον θρόνο της Αγγλίας τον Ερρίκο του Ανζού, τον μεγαλύτερο γιο της από τον δεύτερο σύζυγο της Γοδεφρείδο Πλανταγενέτη. Ο Στέφανος πέθανε τον Αύγουστο του ίδιου χρόνο και τον διαδέχθηκε ο Ερρίκος γιος της Ματθίλδης ως Ερρίκος Β΄ της Αγγλίας. Οι απόγονοι του Ερρίκου Β΄ έμειναν γνωστοί με δυο ονόματα Οίκος του Ανζού λόγω της καταγωγής της οικογένειας από το Ανζού της Γαλλίας ή Οίκος των Πλανταγενετών από το όνομα του γενάρχη της δυναστείας Γοδεφρείδο Πλανταγενέτη πατέρα του Ερρίκου Β΄. Οι ιστορικοί χωρίζουν τους βασιλείς της οικογένειας σε δυο ομάδες : την δυναστεία του Ανζού που αναφέρεται στους βασιλείς της οικογένειας πριν την απώλεια τον περισσότερων Γαλλικών εδαφών επί Ιωάννη του Ακτήμονα και στην δυναστεία των Πλανταγενετών μετά την απώλεια των Γαλλικών κτήσεων. Η αχανής Ανδεγαυική δυναστεία του 12ου - 13ου αιώνα εξαπλωνόταν απο τα Πυρηναία μέχρι την Αγγλία, μετά την απώλεια της Ανδεγαυίας τα μέλη της βασιλικής δυναστείας έμειναν γνωστοί με διάφορα ονόματα όπως Οίκος των Πλανταγενετών, Οίκος του Λάνκαστερ και Οίκος της Υόρκης. Το σήμα των Ανδεγαυών βασιλέων προσανατολιζόταν κυρίων στην διεκδίκηση πολλών άλλων βασιλείων απο τους απογόνους τους με εξαίρεση την Ιρλανδία τους πρώτους αιώνες. Η φράση "Ο θεός είναι το δίκαιο μου" που χρησιμοποιήθηκε απο όλους τους βασιλείς μετά τον κορυφαίο Άγγλο βασιλιά Εδουάρδο Γ΄, [6] είχε ειπωθεί για πρώτη φορά από τον Ριχάρδο τον Λεοντόκαρδο όταν νίκησε τις δυνάμεις του Γάλλου βασιλιά Φιλίππου Αυγούστου στην μάχη του Γκιζόρ (1198). [7]
Το πριγκιπάτο της Ουαλίας ενσωματώθηκε στο βασίλειο της Αγγλίας με την Συνθήκη του Ρούντλαν (1284) επί βασιλείας Εδουάρδου Α΄ (1284), ο οποίος έστεψε τον γιο και διάδοχο του Εδουάρδο Β΄ πρίγκηπα της Ουαλίας (1301), από τότε όλοι οι Άγγλοι μονάρχες χρησιμοποιούσαν και αυτόν τον τίτλο.
Η άνοδος των Τυδώρ
Οι Τυδώρ κατάγονταν από τον Ιωάννη Μπωφόρ, νόθο γιο του Ιωάννη της Γάνδης τρίτου γιου του βασιλιά Εδουάρδου Γ΄ με την ερωμένη του Κατερίνα Σουίνφορντ. Σαν νόθος γιος δεν είχε δικαίωμα να κληρονομήσει τον θρόνο της Αγγλίας, αλλά η νομιμότητα του αποκαταστάθηκε όταν οι γονείς του παντρεύτηκαν (1396) 25 χρόνια μετά την γέννηση του Ιωάννη. Η εκκλησία με παπικό διάταγμα αναγνώρισε τη νομιμότητα των Μποφώρ (1397), ;όπως τους αναγνώρισε και ο ετεροθαλής αδελφός τους βασιλιάς Ερρίκος Δ΄ της Αγγλίας αλλά απέκλεισε τα δικαιώματα τους για την διαδοχή στον θρόνο της Αγγλίας. Οι Μποφώρ παρέμειναν έτσι πιστοί σύμμαχοι με τους απογόνους του Ιωάννη της Γάνδης τον Οίκο του Λάνκαστερ.
Η εγγονή του Ιωάννη Μποφώρ Λαίδη Μαργαρίτα Μπωφόρ παντρεύτηκε τον Εδμόνδο Τυδώρ, γιο του Ουαλλού ευγενή Όουεν Τυδώρ και της Αικατερίνης του Βαλουά και χήρας του Άγγλου βασιλιά από τον Οίκο του Λάνκαστερ Ερρίκου Ε΄. Ενώ ο Οίκος των Τυδώρ ανέβαινε σε ισχύ αντίθετα ο Οίκος του Λάνκαστερ έπεφτε και στα τέλη του 15ου αιώνα ο Οίκος των Τυδώρ έγινε η τελευταία ελπίδα για τους οπαδούς του Οίκου του Λάνκαστερ. Ο γιος του Εδμόνδου Τυδώρ νίκησε τον Ριχάρδο Γ΄ στην μάχη του Μπόσγουορθ Φίλντ (1485) με τη λήξη του Πολέμου των Ρόδων και ανακηρύχθηκε βασιλιάς της Αγγλίας ως Ερρίκος Ζ΄. Ο νέος βασιλιάς Ερρίκος παντρεύτηκε την Ελισάβετ της Υόρκης, κόρη του βασιλιά της Αγγλίας Εδουάρδου Δ΄, ενώνοντας τον Οίκο της Υόρκης με τον Οίκο του Λάνκαστερ. Με διάταγμα του Πάπα ο βασιλιάς Ερρίκος Ζ΄ της Αγγλίας έγινε ο αρχηγός της Αγγλικής και της Ιρλανδικής εκκλησίας.
Η κρίση διαδοχής των Τυδώρ
Ο νεαρός βασιλιάς Εδουάρδος ΣΤ΄ της Αγγλίας πεθαίνοντας πρόωρα από φυματίωση (1553), πριν τον θάνατο του παρέκαμψε την νόμιμη σειρά διαδοχής ορίζοντας κληρονόμο του στο Αγγλικό στέμμα την Τζέιν Γκρέι επειδή φοβόταν ότι η Καθολική αδελφή του Μαρία θα ακύρωνε τις μεταρρυθμίσεις του ίδιου και του πατέρα του. Τέσσερις μέρες μετά τον θάνατο του Εδουάρδου (6 Ιουλίου 1553) η Γκρέι ορκίστηκε σαν η πρώτη από τις γυναίκες βασίλισσες του Οίκου των Τυδώρ. Στις 19 Ιουλίου το βασιλικό συμβούλιο ακύρωσε την εκλογή της Τζέιν Γκρέι ορίζοντας βασίλισσα την Καθολική ετεροθαλή αδελφή του Εδουάρδου ΣΤ΄ Μαρία, η Τζέιν Γκρέι εκτελέστηκε σε ηλικία 16 ετών (1554).
Η Μαρία παντρεύτηκε τον Αψβούργο βασιλιά Φίλιππο Β΄ της Ισπανίας με τον όρο ότι θα κατείχε και ο ίδιος τους τίτλους της συζύγου του όσο εκείνη ζούσε. Ο Φίλιππος ήταν βασιλιάς της Αγγλίας την περίοδο 1554 - 1558 ενώ με παπικό διάταγμα αναγνωρίστηκε και βασιλιάς της Ιρλανδίας. Ο Φίλιππος δεν πατούσε καθόλου στην Αγγλία, ούτε γνώριζε την γλώσσα με αυτόν τον τρόπο την πραγματική εξουσία στην Αγγλία την ασκούσε η σύζυγος του η οποία είχε αντιδράσει από την αρχή στην απόφαση του πατέρα της να διαχωρίσει την Αγγλική εκκλησία από την Ρωμαιοκαθολική. Έδειξε μεγάλη βιαιότητα απέναντι στους αιρετικούς και πρωτοφανή τρομοκρατία που έφερε πολλές αντιδράσεις αλλά πέθανε και την διαδέχθηκε η ετεροθαλής αδελφή της Ελισάβετ Α΄ της Αγγλίας.
↑A Brief History of British Kings and Queens: British Royal History from Alfred the Great to the Present, Mike Ashley, Running Press, 2003
↑In 1801, the Kingdom of Ireland, which had been under English rule since King Henry II, became part of the United Kingdom of Great Britain and Ireland following the Act of Union, which lasted until the secession of Ireland in 1922 and the subsequent renaming of the state to the United Kingdom of Great Britain and Northern Ireland.
↑E. B. Fryde et al, eds. (1996). Handbook of British Chronology (3rd ed.). Royal Historical Society. p. 25.
↑Yorke, Barbara. Bishop ?thelwold: His Career and Influence. Woodbridge, 1988. p. 71
↑Simon Keynes, 'Rulers of the English, c 450–1066', in Michael Lapidge et al ed., The Blackwell Encyclopaedia of Anglo-Saxon England, 2001, p. 514
↑Pine, Leslie Gilbert (1983). A Dictionary of mottoes. Routledge. p. 53
↑Norris, Herbert (1999). Medieval Costume and Fashion (illustrated, reprint ed.). Courier Dover Publications.
↑ 17,017,117,217,3Ο Εδουάρδος καθαιρέθηκε επισήμως από το Κοινοβούλιο στις 25 Ιανουαρίου 1327, έχοντας φυλακιστεί ήδη από τις 16 Νοεμβρίου 1326. «thePeerage.com - Person Page 10094». Ανακτήθηκε στις 25 Οκτωβρίου 2007.
↑ 24,024,1Ο Εδουάρδος Ε' εκθρονίστηκε από τον Ριχάρδο Γ', ο οποίος σφετερίστηκε το θρόνο βάσει του ότι ο Εδουάρδος ήταν σφετεριστής. «EDWARD V - Archontology.org». Ανακτήθηκε στις 25 Οκτωβρίου 2007.
1Επικυρίαρχος της Βρετανίας. 2Επίσης κυβερνήτης της Ιρλανδίας. 3Επίσης κυβερνήτης της Σκωτίας. 4Λόρδος Προστάτης. Συζητήσιμοι ή αμφισβητήσιμοι κυβερνήτες είναι με πλάγια γράμματα.