Κώστας Νεγρεπόντης
Ο Κώστας Νεγρεπόντης (Κωνσταντινούπολη, 31 Οκτωβρίου 1897 – Αθήνα, 19 Φεβρουαρίου 1973) ήταν Έλληνας διεθνής ποδοσφαιριστής και μετέπειτα προπονητής. Κατά τη διάρκεια της ποδοσφαιρικής του καριέρας αγωνιζόταν ως επιθετικός [2] Ποδοσφαιρική σταδιοδρομίαΣε συλλογικό επίπεδοΞεκίνησε το ποδόσφαιρο από την Προποντίδα Ταταούλων και αργότερα πήγε στη Φενερμπαχτσέ με την οποία κατέκτησε τρία ερασιτεχνικά πρωταθλήματα Τουρκίας. Το 1918 μαζί με άλλους Έλληνες ίδρυσε την Πέρα Κλουμπ και ταυτόχρονα έγινε και παίκτης της ομάδας, με την οποία κατέκτησε ένα ακόμα πρωτάθλημα Τουρκίας.[3] Το 1922, μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή, η Πέρα Κλουμπ [4] έκανε μια περιοδεία στην Ευρώπη, περνώντας από την Ελλάδα, πριν πάει στην Ιταλία και έπειτα για αρκετά παιχνίδια στη Γαλλία. Στη συνέχεια η ομάδα εκείνη διαλύθηκε, όμως ο Νεγρεπόντης αποφάσισε να μείνει στη Γαλλία και το 1923 μεταγράφηκε στην Παρί της οποίας έγινε και αρχηγός το 1925. Το 1925 μεταπήδησε και την πόλη Ντουαί, όπου αγωνίστηκε στη ΣΚ Ντουαί (Sporting Club de Douai)[5][6]. Το 1926 ήρθε στην Ελλάδα και έβγαλε δελτίο στην ΑΕΚ, με την οποία αγωνίστηκε μέχρι το 1933. Μάλιστα ενώ είχε εγκαταλείψει την ενεργό δράση, επανήλθε ειδικά για τον τελικό κυπέλλου 1931-32 (διεξήχθη στις 8 Νοεμβρίου 1931), συμβάλλοντας καίρια στην κατάκτησή του από την ΑΕΚ, προτού αφιερωθεί στην προπονητική[7]. Ενδιάμεσα, τη σεζόν 1927/28 αγωνίστηκε εκτάκτως σε φιλική αναμέτρηση του Ολυμπιακού με την ουγγρική III. Kerületi, καθώς οι ερυθρόλευκοι είχαν αρκετές απουσίες λόγω επιδημίας γρίπης[8]. Στις εθνικές ομάδεςΑγωνίστηκε μόλις δύο φορές με την Ελλάδα, αφού όταν ιδρύθηκε η Ελληνική Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία και ξεκίνησαν οι αγώνες της εθνικής ομάδας, αυτός ήταν ήδη στη δύση της καριέρας του. Προπονητική σταδιοδρομίαΣταματώντας το ποδόσφαιρο ασχολήθηκε με την προπονητική και υπήρξε προπονητής αρκετών συλλόγων, κυρίως της ΑΕΚ (τέσσερεις φορές, κάποιες εξ αυτών ως υπηρεσιακός).[9] Άλλοι προπονητικοί του σταθμοί υπήρξαν ο Εθνικός Πειραιώς[10], η Παναχαΐκή, ο Πανιώνιος[11], ο Ολυμπιακός, ο Πανελευσινιακός, ο Φωστήρας και ο Παναιγιάλειος. Υπήρξε ο πρώτος (και ο μοναδικός προπολεμικά) προπονητής της Ελλάδας που συμπλήρωσε διψήφιο αριθμό παρουσιών στον πάγκο της, σε 16 συνολικά αγώνες (σε τέσσερις διαφορετικές περιόδους το διάστημα μεταξύ 1933-1953) και ήταν ο προπονητής στη μεγαλύτερη σε εύρος νίκη της Ελλάδας, επί της Συρίας με 8-0, σε φιλική αναμέτρηση που διεξήχθη στις 25 Νοεμβρίου 1949 στο Γήπεδο Λεωφόρου Αλεξάνδρας.[12] ΤίτλοιΩς ποδοσφαιριστής
Ως προπονητής
Παραπομπές
Πηγές
|