Μίκι Ρούνεϊ

Μίκι Ρούνεϊ
Ο Ρούνεϊ το 1945
Όνομα στη μητρική γλώσσα	Mickey Rooney (Αγγλικά)
Γέννηση	23 Σεπτεμβρίου 1920 (1920-09-23) Μπρούκλιν
Θάνατος	6 Απριλίου 2014 (93 ετών) Studio City[1][2][3]
Αιτία θανάτου	νόσος
Συνθήκες θανάτου	φυσικά αίτια
Τόπος ταφής	Hollywood Forever Cemetery
Κατοικία	Μπρούκλιν Γουέστλεϊκ Βίλαντζ
Εθνικότητα	Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής ! Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής
Χώρα πολιτογράφησης	Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής
Σπουδές	Fairfax High School[4], Λύκειο Χόλιγουντ, Hollywood Professional School[5] και Morningside High School
Ιδιότητα	ηθοποιός, παραγωγός ταινιών, τραγουδιστής, κωμικός, στρατιωτικός, σκηνοθέτης κινηματογράφου, ραδιοφωνικός παρουσιαστής, τηλεοπτικός παραγωγός, ηθοποιός ταινιών, ηθοποιός τηλεόρασης, ηθοποιός θεάτρου, ηθοποιός μεταγλωτισμού, ηθοποιός φωνής, σεναριογράφος, σκηνοθέτης, παραγωγός, μυθιστοριογράφος και estrada artist[6]
Σύζυγος	Άβα Γκάρντνερ (1942–1943)[7], Μπ. Τζ. Μπέικερ (1944–1949)[7], Μάρθα Βίκερς (1949–1952)[7], Ιλέιν Ντέβρι (1952–1958)[7], Carolyn Mitchell (1958–1966), Marge Lane (από 1966)[7], Carolyn Hockett (από 1969)[7] και Jan Rooney (1978–2014)
Τέκνα	Michael Rooney, Tim Rooney, Mickey Rooney Jr.[8], Kyle Rooney[8], Kimmy Rooney[8], Kerry Rooney[8], Jimmy Rooney[8], Jonelle Rooney[8] και Teddy Rooney[8]
Γονείς	Joe Yule και Nellie W. Carter[8]
Όργανα	φωνή
Βραβεύσεις	Academy Juvenile Award (1939), Τιμητικό Όσκαρ (1983), Βραβείο Χρυσές Σφαίρες για τον Καλύτερο Ηθοποιό - Μίνι Σειρά ή Τηλεοπτική Ταινία (1981), Βραβεία Έμμυ (1982), Χάλκινος Αστέρας, Academy Juvenile Award (1938), Golden Globe for Best Actor in a Television Series (1963), Theatre World Special Award (1980)[9], Αστέρι στη Λεωφόρο της Δόξας του Χόλιγουντ (8  Φεβρουαρίου 1960)[10], Αστέρι στη Λεωφόρο της Δόξας του Χόλιγουντ (26  Απριλίου 2004)[11] και Βραβείο Έμμυ Ζώνης Υψηλής Τηλεθέασης Καλύτερου Α' ανδρικού ρόλου σε μίνι σειρά ή τηλεταινία (1982)
Ιστοσελίδα	Επίσημος ιστότοπος
Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα (π • σ • ε )

Ο Μίκι Ρούνεϊ (πραγματικό όνομα: Ninnian Joseph Yule Jr.), (23 Σεπτεμβρίου 1920 – 6 Απριλίου 2014) ήταν Αμερικανός ηθοποιός, παραγωγός, και ραδιοφωνικός διασκεδαστής. Σε μια καριέρα που κράτησε εννέα δεκαετίες και συνεχίστηκε μέχρι τον θάνατό του, εμφανίστηκε σε περισσότερες από 300 ταινίες και ήταν από τους τελευταίους επιζώντες σταρ της εποχής του βωβού κινηματογράφου.^[12] Ήταν ο κορυφαίος πόλος έλξης θεατών από το 1939 έως το 1941,^[13] και ένας από τους πιο καλοπληρωμένους ηθοποιούς εκείνης της εποχής.^[14] Στο απόγειο μιας καριέρας που χαρακτηρίστηκε από πτώσεις και επιστροφές, ο Ρούνεϊ ερμήνευσε το ρόλο του Άντι Χάρντι σε μια σειρά 16 ταινιών στη δεκαετία του 1930 και του 1940 που ενσάρκωσε την αυτοεικόνα της αμερικανικής γενιάς.

Στην κορυφή της καριέρας του μεταξύ 15 και 25 ετών, έπαιξε σε 43 ταινίες και ήταν ένας από τους πιο επιτυχημένους ηθοποιούς της MGM. Ο Λόρενς Ολίβιε είπε κάποτε ότι θεωρούσε τον Ρούνεϊ «τον καλύτερο που υπήρξε ποτέ».^[14] Ο Κλάρενς Μπράουν, ο οποίος τον σκηνοθέτησε σε δύο από τους πρώτους δραματικούς ρόλους του στο Ο αλήτης και η αμαζόνα και στο Πονεμένα νιάτα, είπε ότι ο Ρούνεϊ ήταν «το πιο κοντινό πράγμα σε μια ιδιοφυΐα» με τον οποίο είχε δουλέψει ποτέ.^[15] Κέρδισε μια Χρυσή Σφαίρα το 1982 και ένα βραβείο Έμμυ το ίδιο έτος για τον πρωταγωνιστικό ρόλο στην τηλεοπτική ταινία Μπιλ και τιμήθηκε με Τιμητικό Όσκαρ το 1982.

Ο Ρούνεϊ εμφανίστηκε για πρώτη φορά στον βωβό κινηματογράφο ως ηθοποιός και έκανε το ντεμπούτο του σε ηλικία 6 ετών. Υποδύθηκε τον ομώνυμο χαρακτήρα στη δημοφιλή σειρά Μίκι Μαγκουάιρ σε 78 ταινίες μικρού μήκους, από την ηλικία των 7 έως τα 13. Στα 14 και 15, υποδύθηκε τον Πουκ στο θέατρο και την μεταγενέστερη κινηματογραφική προσαρμογή του Ονείρου καλοκαιρινής νύχτας. Σε ηλικία 16 ετών άρχισε να υποδύεται τον Άντι Χάρντι και κέρδισε την πρώτη αναγνώριση στα 17 ως Γουίτ Μαρς στο Boys Town. Σε ηλικία μόλις 19 ετών, ο Ρούνεϊ έγινε ο δεύτερος νεότερος υποψήφιος ηθοποιός για το Όσκαρ Α΄ Ανδρικού Ρόλου και ο πρώτος έφηβος που προτάθηκε για Όσκαρ για την ερμηνεία του, ως Μίκι Mοράν στην κινηματογραφική προσαρμογή του 1939 του μιούζικαλ Τ' ανήλικα εν δράσει, όπου του απονεμήθηκε ένα ειδικό βραβείο της Ακαδημίας για Νέους το 1939.^[16] Ο Ρούνεϊ έλαβε τη δεύτερη υποψηφιότητά του για Όσκαρ στην ίδια κατηγορία για τον ρόλο του ως Όμηρος Μακόλεϊ στο Πονεμένα νιάτα. Στα 23 του, έγινε επίσης ο τρίτος νεότερος υποψήφιος σε αυτήν την κατηγορία, προτού ξεπεραστεί 74 χρόνια μετά από τον 22χρονο Τίμοθι Σαλαμέ για τον ρόλο του ως Έλιο Πέρλμαν στην ρομαντική δραματική ταινία Να με φωνάζεις με τ' όνομά σου το 2017.

Κατατάχθηκε στο στρατό κατά τη διάρκεια του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου, όπου υπηρέτησε σχεδόν δύο χρόνια διασκεδάζοντας πάνω από δύο εκατομμύρια στρατιώτες σε θεατρικές παραστάσεις και το ραδιόφωνο και του απονεμήθηκε το Χάλκινο Αστέρι για την προσφορά του. Επιστρέφοντας το 1945, ήταν πολύ μεγάλος για παιδικούς ρόλους, αλλά και πολύ κοντός, μόλις 1,57 εκ. για τους περισσότερους ανδρικούς ρόλους και δεν κατάφερε να πάρει αρκετούς πρωταγωνιστικούς ρόλους. Ωστόσο, πολυάριθμες ταινίες χαμηλού προϋπολογισμού, αλλά με μεγάλη κριτική, έκαναν τον Ρούνεϊ να πρωταγωνιστεί κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου και τη δεκαετία του 1950.

Η δημοτικότητα του Ρούνεϊ ανανεώθηκε με τους καλοδεχούμενους δεύτερους ρόλους σε ταινίες όπως το Βίαιοι και γενναίοι (1956), Γίγας κυλισμένος στον βούρκο (1962), Είναι ένας τρελός... τρελός... τρελός κόσμος (1963), Ο Πιτ και ο δράκος (1977) και Το μαύρο άλογο (1979). Για τους ρόλους του στο Βίαιοι και γενναίοι και Το μαύρο άλογο, ο Ρούνεϊ έλαβε υποψηφιότητες για Όσκαρ Β' Ανδρικού Ρόλου το 1957 και το 1980 αντίστοιχα. Στις αρχές της δεκαετίας του 1980, επέστρεψε στο Μπρόντγουει στο Sugar Babies, έναν ρόλο που του χάρισε υποψηφιότητες για βραβείο Tony και Drama Desk Award για τον καλύτερο Α' Ανδρικό ρόλο σε μιούζικαλ και έγινε ξανά διάσημος σταρ. Έκανε εκατοντάδες εμφανίσεις στην τηλεόραση, συμπεριλαμβανομένων δραμάτων, ποικίλων προγραμμάτων και τηλεοπτικών εκπομπών.

• Best, Marc (1971). Those endearing young charms : Child performers of the screen. A.S. Barnes and Company. σελίδες 220–224. OCLC 937145025. 
• Dye, David (Απριλίου 1988). Child and youth actors: filmographies of their entire careers, 1914–1985. McFarland. σελίδες 201–205. ISBN 978-0-89950-247-2. 
• Edelson, Edward (1979). Great Kids of the Movies. Doubleday. ISBN 978-0-385-14127-7. 
• Holmstrom, John (1996). The moving picture boy: an international encyclopaedia from 1895 to 1995. Michael Russell. σελίδες 100–102. ISBN 9780859551786. 
• Lertzman, Richard A.· Birnes, William J. (2015). The Life and Times of Mickey Rooney. Gallery Books. ISBN 978-1-5011-0096-3. 
• Marx, Arthur (1986). The Nine Lives of Mickey Rooney. Stein & Day. ISBN 978-0-8128-3056-9. 
• Parish, James Robert (1976). Great child stars. Ace Books. OCLC 475567835. 
• Rooney, Mickey (1991). Life is too short. Villard Books. ISBN 0-679-40195-4. OCLC 778940948. 
• Willson, Dixie (1935). Little Hollywood stars. Saalfield Pub. Co. OCLC 17445181. 
• Zierold, Norman J. (1965). The child stars. Coward-McCann. OCLC 475525671. 

Τα Wikimedia Commons έχουν πολυμέσα σχετικά με το θέμα    Μίκι Ρούνεϊ

• Επίσημος ιστότοπος
• Μίκι Ρούνεϊ στην IMDb
• Μίκι Ρούνεϊ στο Internet Broadway Database (Αγγλικά)
• Μίκι Ρούνεϊ στο Discogs
• «"The Phil Silvers Show" – Mickey Rooney». The Phil Silvers Show. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 14 Μαΐου 2006. Ανακτήθηκε στις 3 Σεπτεμβρίου 2019. 
• "Mickey Rooney on America, Christ and Judy Garland: The Hollywood Legend Speaks Out." Αρχειοθετήθηκε 2023-08-19 στο Wayback Machine. Montreal Mirror interview 1998. Republished on a blog as Montreal Mirror has dissolved.
• «Mickey Rooney». Virtual History. Ανακτήθηκε στις 3 Σεπτεμβρίου 2019. 
• «Fate Slaps Down Andy Hardy» (PDF). Film Noir Foundation. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 29 Μαΐου 2013. 
• «Mickey Rooney Gets Emotional, Reflects on His Career in One of His Final Interviews (Video)». The Hollywood Reporter. Ιουλίου 2010. Ανακτήθηκε στις 3 Σεπτεμβρίου 2019.