1 British, 7 Dutch, and 12 American prisoners of war killed
2 atomic bombs detonated
Hiroshima:
20.000 soldiers killed
70.000–126.000 civilians killed
Nagasaki:
39.000–80.000 killed
At least 150 soldiers killed
Total killed:
129.000–226.000
Η ρίψη ατομικής βόμβας στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι συνέβη στις 6 και στις 9 Αυγούστου του 1945 με πρωτοβουλία των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής. Η συγκεκριμένη επίθεση προκάλεσε τον θάνατο τεράστιου αριθμού αμάχων και μέχρι και σήμερα παραμένει η μόνη χρήση ατομικής βόμβας σε πολεμική αντιπαράθεση. Έχει θεωρηθεί έγκλημα κατά της ανθρωπότητας, καθώς ουσιαστικά συνέβη μετά την νίκη των Συμμάχων εναντίον της Ναζιστικής Γερμανίας στην Ευρώπη, καθώς και διότι οι Ιάπωνες δεν γνώριζαν τι θα αντιμετώπιζαν αν έδιναν αρνητική απάντηση στο αμερικανικό τελεσίγραφο που τους ζήτησε να παραδοθούν (ο όρος «ατομική βόμβα» δεν αναφέρθηκε).[2][3][4][5][6]Οι Ηνωμενες Πολιτειες, έστειλαν τελεσίγραφο στην Ιαπωνία και ζήτησαν η χώρα να υποκύψει, αλλά το αίτημα απορρίφθηκε, οδηγώντας, σύμφωνα με τις ΗΠΑ, στην ρίψη της ατομικής βόμβας.[7][8]
Οι ρίψεις
Ο βομβαρδισμός της Χιροσίμα από τις ΗΠΑ έλαβε χώρα, στις 6 Αυγούστου1945 και ήταν η πρώτη πολεμική πυρηνική επίθεση της Ιστορίας. Η βόμβα ήταν τύπου ουρανίου- 235, η οποία είχε λάβει το προσωνύμιο "Little Boy" (αγοράκι) στο κέντρο συναρμολόγησης και δοκιμών Αλαμογκόρντο. Τα αποτελέσματα της έκρηξης δεν ήταν γνωστά εκ των προτέρων, μιας και τέτοιου τύπου βόμβα δεν είχε δοκιμαστεί, όπως η βόμβα πλουτωνίου, που ακολούθησε στο Ναγκασάκι. Τη ρίψη της έκανε ο σμήναρχος Πολ Τίμπετς, κυβερνήτης ενός αεροσκάφους Β-29 της Αεροπορίας Στρατού, στο οποίο είχε δώσει το όνομα της μητέρας του, "Ένολα Γκέυ". Η έκρηξη συνέβη σε ύψος 600 μέτρα από το έδαφος[Σημ. 1] και μάλιστα το Β-29 υπέστη ισχυρή ανατάραξη με την έκρηξη της βόμβας, παρά το γεγονός ότι είχε διανύσει ήδη περισσότερα από δεκαοκτώ -18- χιλιόμετρα από το σημείο της έκρηξης. Υπολογίζεται ότι επιτόπου σκοτώθηκαν 70.000 άνθρωποι, στην πλειονότητά τους, άμαχοι. Πολύ περισσότεροι πέθαναν αργότερα ή έπαθαν σημαντικές βλάβες στην υγεία τους εξ αιτίας της ραδιενέργειας. Από την πόλη διασώθηκε μόνο ο θόλος (από μπετόν) και ο σκελετός του κτιρίου που τον στήριζε. Πριν την έκρηξη αυτό ήταν το κτίριο που στέγαζε την "Εμπορική Έκθεση της Περιφέρειας της Χιροσίμα". Ο θόλος υπάρχει και σήμερα, όπως ακριβώς απέμεινε μετά την έκρηξη, και έχει χαρακτηριστεί Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς από την UNESCO.
Μόλις 3 μέρες αργότερα, στις 9 Αυγούστου 1945, οι Αμερικανικές δυνάμεις έριξαν τη δεύτερη πυρηνική βόμβα (και τελευταία μέχρι σήμερα εναντίον ανθρώπων και μάλιστα αμάχων) στο Ναγκασάκι. Εδώ η βόμβα ήταν άλλου τύπου και χρησιμοποιούσε ως σχάσιμο υλικό το πλουτώνιο. Αυτή είχε λάβει το προσωνύμιο "Fat Man" (Χοντρός) από το εργαστήριο κατασκευής της. Αρχικός στόχος ήταν η ιαπωνική πόλη Κοκούρα (Kokura), επειδή όμως το νησί Κιουσού, στο οποίο βρίσκεται, ήταν καλυμμένο από πυκνή ομίχλη και αφού προσπάθησαν 3 φορές ανεπιτυχώς να εντοπίσουν τον στόχο και τα καύσιμα είχαν πλέον αρχίσει να λιγοστεύουν επικίνδυνα, ο επικεφαλής της αποστολής ταγματάρχης Σουέινι, ακολουθώντας το σχέδιο, υποχρεώθηκε να στραφεί στον "εφεδρικό" στόχο, την πόλη του Ναγκασάκι. Η έκρηξη, που έγινε σε ύψος 500 μέτρα από το έδαφος, ήταν ακόμη σφοδρότερη από την προηγούμενη και μάλιστα παραλίγο να διαλύσει το αεροσκάφος Β-29 του Σουέινι, το οποίο μόλις που πρόλαβε να προσγειωθεί στην Οκινάβα.[9] Ωστόσο, λόγω της γεωγραφικής θέσης και τοπογραφίας του Ναγκασάκι, τα αποτελέσματά της στο έδαφος ήταν λιγότερο καταστροφικά από αυτά της βόμβας στη Χιροσίμα, λόγω μιας σειράς λόφων που μείωσαν τις συνέπειες του εκρηκτικού κύματος, αν και οι συνέπειες της ραδιενέργειας ήταν εξίσου θανατηφόρες.
Οι δύο αυτές ρίψεις έγιναν με προσωπική απόφαση του τότε Προέδρου των ΗΠΑ Χάρυ Τρούμαν. Για να πραγματοποιηθούν, ο διοικητής της μοίρας της Αεροπορίας Στρατού Σπατζ, στην οποία ανήκαν τα αεροσκάφη, ζήτησε έγγραφη τη διαταγή από την πολιτική ηγεσία «αρνούμενος να σκοτώσει ίσως 100.000 άτομα με προφορικές μόνον εντολές». Η διαταγή πράγματι του στάλθηκε εγγράφως με τις υπογραφές του Υπουργού Εσωτερικών Τζορτζ Μάρσαλ και του Υπουργού Στρατιωτικών Χένρι Στίμσον. Η τελική, ωστόσο, απόφαση, σύμφωνα με το Σύνταγμα των Ηνωμένων Πολιτειών, έπρεπε να ληφθεί μόνον από τον Πρόεδρο των ΗΠΑ, ο οποίος και την έλαβε, με τη δικαιολογία ότι οι ρίψεις αυτές θα έφερναν γρήγορο τέλος στον πόλεμο του Ειρηνικού και ότι τα θύματα από τις βόμβες θα ήταν λιγότερα από τις απώλειες σε μια ενδεχόμενη απόβαση στην Ιαπωνία ή από τη συνέχιση του πολέμου. Υπάρχουν απόψεις όμως που υποστηρίζουν ότι η ρίψη των ατομικών βομβών ήταν μια επίδειξη δύναμης από τις ΗΠΑ προς τον υπόλοιπο κόσμο και κυρίως προς τη Σοβιετική Ένωση. Ως τέτοια, προλείανε το έδαφος για την έναρξη του Ψυχρού Πολέμου. Για τους περισσότερους μελετητές και ιστορικούς, οι ρίψεις των ατομικών βομβών ήταν ένα έγκλημα πολέμου.[10]
Επίσης, ο ίδιος ο Χάρι Τρούμαν σημείωσε στο προσωπικό του ημερολόγιο μόλις έλαβε τη σχετική απόφαση για τους πιθανούς στόχους, ότι «δεν μπορούμε να ρίξουμε αυτή την τρομερή βόμβα στην παλαιά τους πρωτεύουσα (Κιότο) ή στη νέα (Τόκιο). Ο στόχος θα είναι ένας καθαρά στρατιωτικός».
Προηγουμένως, στις 26 Ιουλίου 1945, οι ηγέτες των Συμμάχων εξέδωσαν τη Διακήρυξη του Πότσνταμ, προτείνοντας όρους για την παράδοση της Ιαπωνίας. Η Διακήρυξη του Πότσνταμ θεωρήθηκε τελεσίγραφο και ανέφερε ότι αν η Ιαπωνία αρνιόταν να παραδοθεί, οι Σύμμαχοι θα επιτίθονταν στην ιαπωνική ηπειρωτική χώρα, προκαλώντας «την αναπόφευκτη και πλήρη καταστροφή του ιαπωνικού στρατού, ο οποίος δεν θα μπορούσε να αποφύγει την πλήρη καταστροφή». Ωστόσο, ο όρος «ατομική βόμβα» δεν αναφέρθηκε στο δελτίο και, επομένως, οι Ιάπωνες δεν μπορούσαν να ξέρουν τι θα αντιμετώπιζαν αν έδιναν αρνητική απάντηση και έτσι η απάντηση που έδωσαν ήταν αρνητική, χωρίς όμως τότε να φαντάζονται τις συνέπειες.
Ο αρχικός αριθμός των θυμάτων που πέθαναν ακαριαία από τη ρίψη των βομβών υπολογίζεται σε περίπου 70.000 στη Χιροσίμα και 40.000 στο Ναγκασάκι. Όμως οι ολέθριες συνέπειες της πυρηνικής ακτινοβολίας τους επόμενους τέσσερις μήνες αύξησαν τον αριθμό των νεκρών σε 90.000-166.000 στη Χιροσίμα και σε 80.000 στο Ναγκασάκι.[11] Μέχρι το 1950 ο απολογισμός των θυμάτων είχε φτάσει τα 200.000 θύματα.[12]
Οι δυο βόμβες είχαν κατασκευαστεί στο πλαίσιο του Σχεδίου Μανχάταν, του αμερικανικού προγράμματος για την κατασκευή ατομικής βόμβας. Το πρόγραμμα ήταν σε λειτουργία, όταν έπεσαν οι βόμβες, και είχε και άλλες σχεδόν έτοιμες, στα τελευταία στάδια συναρμολόγησης. Υπήρξε η πρόταση από Αμερικανούς επιτελείς να εκτελεστούν και άλλοι ατομικοί βομβαρδισμοί της Ιαπωνίας, είναι άγνωστο όμως αν κάτι τέτοιο τελικά θα συνέβαινε, καθώς η Ιαπωνία παραδόθηκε στους συμμάχους στις 15 Αυγούστου1945, δυο μέρες πριν την ολοκλήρωση της κατασκευής της επόμενης βόμβας και η συμφωνία παράδοσης υπογράφτηκε στις 2 Σεπτεμβρίου1945.
Σημειώσεις
↑Αντίθετα με όλες τις εκρήξεις των συμβατικών βομβών, και οι δύο ατομικές βόμβες είχαν προγραμματιστεί να εκραγούν με χρονοδιακόπτη λίγο πριν φτάσουν στο έδαφος, προκειμένου να προκληθεί η μέγιστη δυνατή καταστροφή, διότι αν είχαν εκραγεί με την πρόσκρουση στο έδαφος (όπως συμβαίνει με τις συμβατικές αεροπορικές βόμβες) τότε το μισό από την ενέργεια της έκρηξης θα είχε απορροφηθεί από το υπέδαφος και μόνο το άλλο μισό θα είχε διοχετευτεί στην ατμόσφαιρα.
↑Περί της παραβίασης του κανονισμού της Χάγης βλ. Boyle, Francis A. The Criminality of Nuclear Deterrence. Atlanta, GA: Clarity Press, 2002. ISBN 0932863337. σ. 58
↑The Spirit of Hiroshima: An Introduction to the Atomic Bomb Tragedy. Hiroshima Peace Memorial Museum. 1999.
Βιβλιογραφία
Allen, Louis (1969). «The Nuclear Raids». Στο: Hart, Basil Liddell, επιμ. History of the Second World War. 6. London: Purnell. σελίδες 2566–2576. OCLC2466051.
Appleman, Roy E.· Burns, James M.· Gugeler, Russell A.· Stevens, John (1948). Okinawa: The Last Battle. The United States Army in World War II: The War in the Pacific. Washington, D.C.: United States Army Center of Military History. OCLC226537810. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 26 Σεπτεμβρίου 2009. Ανακτήθηκε στις 26 Ιανουαρίου 2018.
Asada, Sadao (1996). «The Shock of the Atomic Bomb and Japan's Decision to Surrender: A Reconsideration». Στο: Maddox, Robert James, επιμ. Hiroshima in History. Columbia, Missouri: University of Missouri Press. σελίδες 24–58. ISBN978-0-8262-1962-6. OCLC720831424.
Bix, Herbert (1996). «Japan's Delayed Surrender: A Reinterpretation». Στο: Hogan, Michael J., επιμ. Hiroshima in History and Memory. New York: Cambridge University Press. σελίδες 80–115. ISBN978-0-521-56682-7.
Bodden, Valerie (2007). The Bombing of Hiroshima & Nagasaki. Mankato, Minnesota: The Creative Company. ISBN978-1-58341-545-0.
Brooks, Risa· Stanley, Elizabeth A. (2007). Creating Military Power: the Sources of Military Effectiveness. Stanford, California: Stanford University Press. ISBN978-0-8047-5399-9.
Bungei, Shunjū Senshi Kenkyūkai (1981). The Day Man Lost: Hiroshima. Tokyo: Kodansha International. ISBN978-0-87011-471-7.
Campbell, Richard H. (2005). The Silverplate Bombers: A History and Registry of the Enola Gay and Other B-29s Configured to Carry Atomic Bombs. Jefferson, North Carolina: McFarland & Company. ISBN978-0-7864-2139-8. OCLC58554961.
Coox, Alvin D. (1994). «Air War Against Japan». Στο: Cooling, B. Franklin, επιμ. Case Studies in the Achievement of Air Superiority. Washington, D.C.: Center for Air Force History. σελίδες 383–452. ISBN978-0-912799-63-6. OCLC842361345. Ανακτήθηκε στις 2 Μαρτίου 2014.
Coster-Mullen, John (2012). Atom Bombs: The Top Secret Inside Story of Little Boy and Fat Man. Waukesha, Wisconsin: J. Coster-Mullen. OCLC298514167.
Craven, Wesley· Cate, James, επιμ. (1953). The Pacific: Matterhorn to Nagasaki. The Army Air Forces in World War II. Chicago: The University of Chicago Press. OCLC256469807. Ανακτήθηκε στις 2 Μαρτίου 2014.
Dower, John W. (1996). «The Bombed». Στο: Hogan, Michael J., επιμ. Hiroshima in History and Memory. New York: Cambridge University Press. σελίδες 116–142. ISBN978-0-521-56682-7. OCLC466874831.
Glasstone, Samuel· Dolan, Philip J., επιμ. (1977). The Effects of Nuclear Weapons. Washington, D.C.: United States Department of Defense and the Energy Research and Development Administration. Bibcode:1977enw..book.....G. OCLC4016678. Ανακτήθηκε στις 5 Δεκεμβρίου 2016.
Grunden, Walter E. (1998). «Hungnam and the Japanese atomic bomb: Recent Historiography of a Postwar Myth». Intelligence and National Security13 (2): 32–60. doi:10.1080/02684529808432475. ISSN0268-4527.
Hein, Laura· Selden, Mark, επιμ. (1997). Living with the Bomb: American and Japanese Cultural Conflicts in the Nuclear Age. New York: M.E. Sharpe. ISBN978-1-56324-967-9.
Hewlett, Richard G.· Anderson, Oscar E. (1962). The New World, 1939–1946(PDF). A History of the United States Atomic Energy Commission. University Park: Pennsylvania State University Press. OCLC493738019. Ανακτήθηκε στις 26 Μαρτίου 2013.
Eyewitness Testimonies: Appeals from the A-Bomb Survivors (3rd έκδοση). Hiroshima: Hiroshima Peace Culture Foundation. 2003. OCLC853288543.
Hixson, Walter L. (2002). The American Experience in World War II: The Atomic Bomb in History and Memory. New York: Routledge. ISBN978-0-415-94035-1. OCLC59464269.
Hubbell, Harry· Cheka, Joseph· Jones, Throyce (1969). The Epicenters of the Atomic Bombs. Reevaluation of All Available Physical Data With Recommended Values. Hiroshima: Atomic Bomb Casualty Commission. OCLC404745043.
Ishikawa, Eisei· Swain, David L. (1981). Hiroshima and Nagasaki: The Physical, Medical, and Social Effects of the Atomic Bombings. New York: Basic Books. ISBN978-0-465-02985-3. OCLC715904227.
Johnston, Barbara Rose (2008). The Consequential Damages of Nuclear War: The Rongelap Report. Walnutt Creek: Left Coast Press. ISBN978-1-59874-346-3.
Jones, Vincent (1985). Manhattan: The Army and the Atomic Bomb. The United States Army in World War II: Special Studies. Washington, D.C.: United States Army Center of Military History. OCLC10913875.
Jowett, Philip S.· Andrew, Stephen (2002). The Japanese Army 1931–45: 2 1942–45. Oxford: Osprey Publishing. ISBN978-1-84176-354-5. OCLC59395824.
Kelly, Jason M. (2012). «Why Did Henry Stimson Spare Kyoto from the Bomb?: Confusion in Postwar Historiography». Journal of American-East Asian Relations19 (2): 183–203. doi:10.1163/18765610-01902004. ISSN1058-3947.
Long, Gavin (1963). The Final Campaigns. Australia in the War of 1939–1945. Series 1 – Army. 7. Canberra: Australian War Memorial. OCLC1297619. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο(PDF) στις 25 Μαΐου 2009. Ανακτήθηκε στις 31 Οκτωβρίου 2011.
McNelly, Theodore H. (2000). «The Decision to Drop the Atomic Bomb». Στο: Jacob Neufeld, επιμ. Pearl to V-J Day: World War II in the Pacific. New York: Diane Publishing Co. σελίδες 131–170. ISBN978-1-4379-1286-9.
Moore, Mike (July–August 1995). «Troublesome Imagery». Bulletin of the Atomic Scientists54 (4): 73–74. ISSN0096-3402.
Orr, James J. (2008). «Review of Hiroshima in History: The Myths of Revisionism and The End of the Pacific War». Journal of Japanese Studies34 (2): 521–528. doi:10.1353/jjs.0.0036. ISSN0095-6848.
Peterson, Leif E.· Abrahamson, Seymour, επιμ. (1998). Effects of Ionizing Radiation: Atomic Bomb Survivors and Their Children. Washington, D.C.: Joseph Henry Press. OCLC937289722.
Quester, George H. (September 1970). «Japan and the Nuclear Non-Proliferation Treaty». Asian Survey10 (9): 765–778. doi:10.2307/2643028. ISSN0004-4687.
Sklar, Morty, επιμ. (1984). Nuke-rebuke: Writers & Artists Against Nuclear Energy & Weapons. Iowa City, Iowa: The Spirit That Moves Us Press. ISBN978-0-930370-16-9. OCLC10072916.
Slavinskiĭ, Boris Nikolaevich (2004). The Japanese-Soviet Neutrality Pact: A Diplomatic History, 1941–1945. Nissan Institute/Routledge Japanese Studies Series. London; New York: RoutledgeCurzon. ISBN978-0-415-32292-8.
Sweeney, Charles· Antonucci, James A.· Antonucci, Marion K. (1997). War's End: An Eyewitness Account of America's Last Atomic Mission. New York: Quill Publishing. ISBN978-0-380-78874-3.
Wellerstein, Alex (2020). «The Kyoto Misconception: What Truman Knew, and Didn't Know, About Hiroshima». Στο: Gordin, Michael D.· Ikenberry, G. John, επιμ. The Age of Hiroshima(PDF). Princeton, New Jersey: Princeton University Press. σελίδες 34–55, 317–321. ISBN978-0-691-19344-1. OCLC1099689341. Ανακτήθηκε στις 26 Ιουλίου 2023.
Williams, M. H. (1960). Chronology, 1941–1945. Washington, D.C.: Office of the Chief of Military History, Department of the Army. OCLC1358166.
Yamada, Michiko; Izumi, Shizue (2002). «Psychiatric Sequelae in Atomic Bomb Survivors in Hiroshima and Nagasaki Two Decades After the Explosions». Social Psychiatry and Psychiatric Epidemiology37 (9): 409–415. doi:10.1007/s00127-002-0572-5. ISSN0933-7954. PMID12242616.
The Committee for the Compilation of Materials on Damage Caused by the Atomic Bombs in Hiroshima and Nagasaki (1981). Hiroshima and Nagasaki: The Physical, Medical, and Social Effects of the Atomic Bombings. New York: Basic Books. ISBN978-0-465-02985-3.
Gosling, Francis George (1994). The Manhattan Project: Making the Atomic Bomb. Washington, D.C.: United States Department of Energy, History Division. OCLC637052193.
Krauss, Robert· Krauss, Amelia (2005). The 509th Remembered: A History of the 509th Composite Group as Told by the Veterans Themselves. Buchanan, Michigan: 509th Press. ISBN978-0-923568-66-5. OCLC59148135.
Merton, Thomas (1962). Original Child Bomb: Points for Meditation to be Scratched on the Walls of a Cave. New York: New Directions. OCLC4527778.
Murakami, Chikayasu (2007). Hiroshima no shiroi sora (The White Sky in Hiroshima). Tokyo: Bungeisha. ISBN978-4-286-03708-0.
O'Brien, Phillips Payson. "The Joint Chiefs of Staff, the atom bomb, the American Military Mind and the end of the Second World War." Journal of Strategic Studies 42.7 (2019): 971–991. online
Ogura, Toyofumi (2001). Letters from the End of the World: A Firsthand Account of the Bombing of Hiroshima. Tokyo: Kodansha International. ISBN978-4-7700-2776-4.
Warren, Stafford L. (1966). «Manhattan Project». Στο: Ahnfeldt, Arnold Lorentz, επιμ. Radiology in World War II. Washington, D.C.: Office of the Surgeon General, Department of the Army. σελίδες 831–922. OCLC630225.
Kort, Michael. "The Historiography of Hiroshima: The Rise and Fall of Revisionism." New England Journal of History 64.1 (2007): 31–48. onlineΑρχειοθετήθηκε 2022-01-06 στο Wayback Machine.
Newman, Robert P. "Hiroshima and the Trashing of Henry Stimson" The New England Quarterly, 71#1 (1998), pp. 5–32 in JSTOR
«Nagasaki Archive». Google Earth mapping of Nagasaki bombing archives. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 4 Μαρτίου 2022. Ανακτήθηκε στις 3 Ιανουαρίου 2012.
«Hiroshima Archive». Google Earth mapping of Hiroshima bombing archives. Ανακτήθηκε στις 3 Ιανουαρίου 2012.