|
Συμμετοχή του Μονακό στη Eurovision
Το Μονακό έχει συμμετάσχει στο Διαγωνισμό Τραγουδιού της Eurovision 24 φορές από το ντεμπούτο του το 1959. Η μόνη νίκη της χώρας στον διαγωνισμό ήρθε το 1971 όταν η Σεβερίν παρουσίασε το "Un banc, un arbre, une rue". Το 1972, το Μονακό αναμενόταν να φιλοξενήσει τον διαγωνισμό, αλλά δεν αποδέχθηκε να τον φιλοξενήσει. Μέχρι το 2023, το Μονακό εξακολουθεί να είναι το μοναδικό μικροκράτος που έχει κερδίσει τον διαγωνισμό. Το Μονακό τερμάτισε τελευταίο στον πρώτο του διαγωνισμό το 1959 πριν από την επίτευξη τριών αποτελεσμάτων στην πρώτη τριάδα στη δεκαετία του 1960. Δύο από αυτούς επιτεύχθηκαν από τον Φρανσουά Ντεγκέλτ, ο οποίος τερμάτισε τρίτος το 1960 και δεύτερος το 1962. Ο Ρομουάλντ τερμάτισε επίσης τρίτος το 1964. Η νίκη της Σεβερίν το 1971 ήταν το πρώτο από τα πέντε αποτελέσματα στην πρώτη τετράδα σε οκτώ χρόνια. Τα άλλα επιτεύχθηκαν από τον Ρομουάλντ (ο οποίος επέστρεψε για να τερματίσει τέταρτος το 1974), τη Μέρι Κρίστυ που ήταν τρίτη το 1976, την Μισέλ Τορ που ήρθε τέταρτη το 1977 και τους Καλίν & Ολιβιέ Τουσέν που ήταν τέταρτοι το 1978. Μετά τη συμμετοχή του το 1979, η χώρα αποχώρησε από το διαγωνισμό για 25 χρόνια. Το Μονακό είναι η μόνη χώρα που έχει επιλέξει εσωτερικά όλους τους συμμετέχοντες. Ενώ ορισμένες χώρες διοργανώνουν τηλεοπτικούς εθνικούς τελικούς, πιστεύεται ότι το TMC δεν έχει επαρκή χρηματοδότηση για τη διοργάνωση εθνικών τελικών. Το Μονακό επέστρεψε στο διαγωνισμό για τρία χρόνια από το 2004 έως το 2006, αλλά δεν κατάφερε να προκριθεί από τους ημιτελικούς. Στη συνέχεια, ο Μονεγασκικός ραδιοτηλεοπτικός σταθμός αποσύρθηκε από τον διαγωνισμό, δηλώνοντας ότι τα περιφερειακά μοτίβα ψηφοφορίας στον διαγωνισμό δεν έδωσαν στο Μονακό καμία πιθανότητα να προκριθεί στον τελικό.[1][2] Ιστορία Το Μονακό συμμετείχε στον διαγωνισμό 21 φορές μεταξύ του ντεμπούτου του το 1959 και το 1979. Στη συνέχεια η χώρα αποσύρθηκε από τον διαγωνισμό για οικονομικούς λόγους και έλλειψη ενδιαφέροντος.[3] Επέστρεψε μόλις το 2004, 25 χρόνια μετά την τελευταία του συμμετοχή.[4] Αποσύρθηκε ξανά το 2007, αφού δεν κατάφερε να προκριθεί στον τελικό για τρία συνεχόμενα χρόνια.[5] Το Μονακό κέρδισε τον διαγωνισμό το 1971, με το τραγούδι "Un banc, un arbre, une rue", που ερμήνευσε η Σεβερίν.[6] Η νίκη των Μονεγάσκων είναι μάλλον ιδιαίτερη στην ιστορία της Eurovision καθώς ούτε ο τραγουδοποιός, ο τραγουδιστής ούτε ο σκηνοθέτης ήταν από τη χώρα που εκπροσωπούσαν, κάτι που συνέβη και με τέσσερις από τις πέντε νίκες του Λουξεμβούργου. Η Σεβερίν δήλωσε μάλιστα στους δημοσιογράφους ότι δεν είχε πατήσει ποτέ το πόδι της στο Μονακό, ξεχνώντας ότι το βίντεο κλιπ γυρίστηκε εκεί.[7] Ο παραγωγός της Σεβερίν ήταν ανέντιμος μαζί της και της έκλεψε το βραβείο, έτσι δεν πληρώθηκε ποτέ για τη νίκη της, ακόμη και αφού τον μήνυσε.[8] Ωστόσο, η τραγουδίστρια εξακολουθεί να είναι μεγάλη θαυμάστρια του διαγωνισμού.[9] Η επόμενη καλύτερη θέση του Μονακό είναι η δεύτερη θέση, την οποία κατέκτησε μία φορά το 1962. Έχει κατακτήσει την τρίτη θέση τρεις φορές, το 1960, το 1964 και το 1976, ενώ τερμάτισε τελευταία δύο φορές, το 1959 και το 1966.[10] Το Μονακό είναι μεταξύ των οκτώ χωρών που τερμάτισαν τελευταία στην πρώτη τους συμμετοχή, οι άλλες είναι η Αυστρία, η Πορτογαλία, η Μάλτα, η Τουρκία, η Λιθουανία, η Τσεχία και ο Άγιος Μαρίνος. Διοργανώτρια χώραΤο Μονακό είναι η μόνη χώρα που κέρδισε τον διαγωνισμό αλλά δεν τον διοργάνωσε ποτέ. Αφού κέρδισε το 1971, η χώρα αποφάσισε να οργανώσει τον διαγωνισμό του 1972 ως υπαίθρια παράσταση, ορίζοντας την ημερομηνία τον Ιούνιο και όχι στις αρχές της άνοιξης.[11] Ωστόσο, λόγω έλλειψης κεφαλαίων και υλικού, το Télé Monte Carlo ζήτησε βοήθεια από τον γαλλικό δημόσιο ραδιοτηλεοπτικό φορέα, ORTF, ο οποίος δέχτηκε να διοργανώσει τον διαγωνισμό. Επειδή το TMC ήθελε η εκπομπή να γίνει στο Μονακό ενώ η ORTF στη Γαλλία, οι διαπραγματεύσεις δεν πέτυχαν ποτέ. Το Μονακό το άφησε στην EBU.[12] Η EBU ζήτησε από την Ισπανία και τη Γερμανία, οι οποίες τερμάτισαν αντίστοιχα δεύτερη και τρίτη στο διαγωνισμό του 1971, αλλά οι χώρες δεν ενδιαφέρθηκαν να διοργανώσουν το διαγωνισμό του 1972. Τελικά οργανώθηκε από το BBC στο Εδιμβούργο.[11] ΑπουσίαΗ Μονακό απουσίαζε από τον διαγωνισμό μεταξύ 1980 και 2003, πριν επιστρέψει για τρία χρόνια από το 2004 έως το 2006. Κατά την τριετή επιστροφή του, όλοι οι καλλιτέχνες που εκπροσωπούν τη χώρα, η Μαριόν (2004), η Λιζ Νταρλί (2005) και η Σεβερίν Φερέρ (2006), δεν κατάφεραν να προκριθούν στους τελικούς. Το TMC μετέδωσε τον διαγωνισμό του 2007, καθιστώντας τη χώρα επιλέξιμη για να συμμετάσχει στον Διαγωνισμό Τραγουδιού της Eurovision 2008, αλλά το TMC αποφάσισε να μην το κάνει.[13][14] Το TMC είχε ανακοινώσει ότι ήταν πιθανό το Μονακό να επιστρέψει στον διαγωνισμό το 2009 μετά από απουσία δύο ετών, μετά από συνομιλίες με την Ευρωπαϊκή Ραδιοτηλεοπτική Ένωση (EBU), καθώς και νέα μέτρα ψηφοφορίας που εφαρμόστηκαν στο διαγωνισμό εκείνο το έτος.[15] Παρόλα αυτά, το Μονακό δεν αγωνίστηκε στη Μόσχα το 2009.[16] Η EBU ανακοίνωσε ότι θα εργαστεί σκληρότερα για να επαναφέρει το Μονακό στον διαγωνισμό το 2010 μαζί με άλλους συμμετέχοντες που έχουν αποχωρήσει. Ο πρώην επικεφαλής της αντιπροσωπείας των Μονεγάσκων, Φιλίπ Μποσκαγλί, κατηγόρησε ορισμένες χώρες για γεωπολιτική ψηφοφορία, ισχυριζόμενος την ύπαρξη ψηφοφόρων μπλοκ της Ανατολικής Ευρώπης, των Βόρειων Χωρών και της Παλαιάς Ευρώπης, εμποδίζοντας εφεξής τις πιθανότητες του Μονακό για πρόκριση. Όσον αφορά τη μη επικύρωση της συμμετοχής των Μονεγάσκων το 2006, "La Coco-Dance", ισχυρίστηκε ότι το κοινό ψήφισε περισσότερο για την παράσταση παρά για το τραγούδι. Επιπλέον, το TMC είναι πλέον μέρος του Ομίλου TF1, του κορυφαίου ιδιωτικού ραδιοτηλεοπτικού φορέα στη Γαλλία, και είναι πλέον διαθέσιμη παντού στη Γαλλία. Τα προγράμματα του TMC δεν περιστρέφονται πλέον γύρω από το πριγκιπάτο. Καθώς ο Όμιλος TF1 είναι ο μεγαλύτερος ανταγωνιστής των γαλλικών δημόσιων καναλιών, είναι πολύ απίθανο η TMC να μεταδώσει ξανά τον διαγωνισμό. Όταν το TMC το έκανε μεταξύ 2004 και 2006, το κοινό του ήταν πολύ μικρότερο από αυτό του γαλλικού δημόσιου καναλιού. Εκείνα τα χρόνια, η κυβέρνηση και ο δήμος του Μονακό επέλεγαν τον διαγωνιζόμενο και χρηματοδότησαν την αποστολή, ενώ συνήθως είναι ευθύνη ενός ραδιοτηλεοπτικού φορέα ή ενός παραγωγού.[17] Στις 22 Νοεμβρίου 2021, το L'Observateur de Monaco ανέφερε ότι 100.000 ευρώ έχουν διατεθεί για την "έναρξη της εφαρμογής του Πριγκιπάτου στον διαγωνισμό της Eurovision 2023" στον κρατικό προϋπολογισμό για το 2022.[18] Η πιθανή επιστροφή του Μονακό στον διαγωνισμό θα απαιτούσε συνεργασία μεταξύ της κυβέρνησης των Μονεγάσκων και του ραδιοτηλεοπτικού φορέα TMC που ανήκει στον όμιλο TF1 της Γαλλίας,[19] ωστόσο, τον Δεκέμβριο του 2021, η κυβέρνηση των Μονεγάσκων ανακοίνωσε την έναρξη λειτουργίας ενός νέου εθνικού δημόσιου ραδιοτηλεοπτικού φορέα, του Monte-Carlo Riviera TV, το οποίο θα ανήκει εξ ολοκλήρου στην κυβέρνηση, ανοίγοντας τη δυνατότητα να επιστρέψει το Μονακό στον διαγωνισμό υπό τη χορηγία της κυβέρνησης των Μονεγάσκων από το 2023.[20] Ωστόσο, η κυκλοφορία του Monte-Carlo Riviera αργότερα καθυστέρησε για μεταξύ Ιουνίου και Σεπτεμβρίου 2023, που σημαίνει ότι το Μονακό δεν θα μπορεί να επιστρέψει στον διαγωνισμό τουλάχιστον έως το 2024.[21] ΣυμμετοχέςΛόγω του πολύ μικρού μεγέθους της χώρας, όλοι οι συμμετέχοντες στο Μονακό προέρχονταν εκτός του πριγκιπάτου, αν και η γαλλικής καταγωγής Μινούς Μπαρελί, η οποία εκπροσωπούσε το πριγκιπάτο το 1967, μοιράστηκε το χρόνο της μεταξύ Παρισιού και Μονακό, απέκτησε την υπηκοότητα Μονεγάσκων το 2002 και πέθανε στο πριγκιπάτο στις 20 Φεβρουαρίου 2004 σε ηλικία 56 ετών.[22] Η μεγάλη πλειοψηφία των συμμετεχόντων ήταν Γάλλοι, με επίσης μία Γιουγκοσλάβα, την Τερέζα Κεσοβίγια, και μία Λουξεμβουργιανή, τη Μέρι Κρίστυ (γεννημένη Μαρί Ρουγκερί). Αρκετοί τραγουδιστές που επιλέχθηκαν να εκπροσωπήσουν το Μονακό είναι βασικά πρόσωπα της γαλλικής σκηνής, όπως η Φρανσουάζ Αρντί και η Μισέλ Τορ. Το Λουξεμβούργο, μια άλλη μικρή χώρα, έστειλε επίσης μεγάλο αριθμό Γάλλων καλλιτεχνών στον διαγωνισμό. Στο διαγωνισμό του 1967, η συμμετοχή των Μονεγάσκων, "Boum-Badaboum", που τραγούδησε ο Μινούς Μπαρελί, γράφτηκε από τον Σερζ Γκενσμπούρ. Είχε ήδη συνθέσει το νικητήριο τραγούδι το 1965, "Poupée de cire, poupée de son", που τραγούδησε η Φρανς Γκαλ για το Λουξεμβούργο.[23] Ο Ζαν Ζακ, ο οποίος εκπροσώπησε το Μονακό το 1969, ήταν το πρώτο παιδί που πήρε μέρος στη Eurovision. Ήταν 12 ετών, καθιστώντας τον τον πρώτο προεφηβικό που συμμετείχε και τον πρώτο συμμετέχοντα που γεννήθηκε μετά τα εγκαίνια του διαγωνισμού.[24]
Ιστορικό ψηφοφορίαςΑνάμεσα στα χρόνια 1959 και 2006, το ιστορικό ψηφοφορίας του Μονακό είχε ως εξής:
Οι μεγάλες βαθμολογίες που έδωσε το ΜονακόΣτους τελικούς: Κ.Ε. → Κριτική Επιτροπή
Στους ημιτελικούς: Κ.Ε. → Κριτική Επιτροπή
Σχετική συμμετοχήΑρχηγοί αποστολών
Σχολιαστές και εκπρόσωποι βαθμώνΑπό το 1959 έως το 1970, το Μονακό δεν είχε τους δικούς του σχολιαστές στο φεστιβάλ, το Télé Monte Carlo χρησιμοποίησε τον γαλλικό σχολιασμό αντ' αυτού (RTF 1959–1964 και ORTF 1965–1970). Από το 1971 έως το 1979 και μεταξύ 2004 και 2006, το TMC μετέδωσε το διαγωνισμό με τους δικούς του σχολιαστές, αλλά ήταν Γάλλοι. Καθώς το TMC ήταν διαθέσιμο στη Νοτιοανατολική Γαλλία από τη δεκαετία του 1980 και από ψηφιακή επίγεια τηλεόραση σε ολόκληρη τη χώρα από το 2005, το γαλλικό κοινό μπόρεσε να παρακολουθήσει το Διαγωνισμό Τραγουδιού της Eurovision τόσο στο France 3 όσο και στο TMC το 2004, 2005 και 2006 (το ημιτελικός του 2004 μόνο στο TMC).
Διευθυντές ορχηστρών
Σημειώσεις και παραπομπέςΣημειώσειςΠαραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
|
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
