برنامهنویسی دستوریتعریف برنامهنویسی دستوری (به انگلیسی: Imperative Programming) یکی از پارادایمهای اصلی برنامهنویسی در علوم رایانه است که در آن برنامهنویس بهصورت قدمبهقدم دستورات مورد نیاز برای انجام یک عملیات را مشخص میکند. این نوع برنامهنویسی بر پایه مدل ماشین فون نیومن طراحی شده و نقش مهمی در توسعه زبانهای برنامهنویسی مدرن دارد. ویژگیها
تفاوت با زبانهای اعلانی در برنامهنویسی دستوری، چگونگی انجام عملیات بهصورت دقیق مشخص میشود، اما در زبانهای اعلانی (Declarative Programming) تنها نتیجه مطلوب بیان میشود و چگونگی دستیابی به آن به عهده کامپایلر یا مفسر است. مثالها
نمونه کد در زبان دستوری مثالی ساده از زبان Python: x = 0
for i in range(10):
x += i
print(x)
در این مثال، از حلقه و متغیر برای انجام عملیات جمع استفاده شده است که ماهیت برنامهنویسی دستوری را نشان میدهد. مثالی از زبان C: #include <stdio.h>
int main() {
int x = 0;
for (int i = 0; i < 10; i++) {
x += i;
}
printf("%d\n", x);
return 0;
}
این کد نیز عملیات مشابهی را انجام میدهد اما با استفاده از زبان C. مثالی از زبان جاوا: public class Main {
public static void main(String[] args) {
int x = 0;
for (int i = 0; i < 10; i++) {
x += i;
}
System.out.println(x);
}
}
تاریخچه ریشه برنامهنویسی دستوری به زبان ماشین و اسمبلی بازمیگردد. با ظهور زبانهایی مانند Fortran، C و Pascal، این پارادایم به شکل مدرنتری توسعه یافت و همچنان در زبانهایی مانند Python، Java و C++ استفاده میشود. زبان Fortran بهعنوان یکی از نخستین زبانهای برنامهنویسی سطح بالا در دهه 1950 معرفی شد و پایهگذار بسیاری از مفاهیم برنامهنویسی دستوری بود. مزایا و معایب مزایا:
معایب:
کاربردهای برنامهنویسی دستوری
زبانهای برنامهنویسی دستوری معروف
جستارهای وابسته
|