زبان اندونزیایی
زبان اندونزیایی (در اندونزیایی: Bahasa Indonesia) زبان رسمی کشور اندونزی است. این زبان گویش معیاری از زبان مالایی است که در سال ۱۹۴۵ و پس از استقلال اندونزی رسماً مشخص و تعریف شد. این زبان همچنان بسیار نزدیک به زبان مالایی است و میتوان گفت که گویشوران این دو زبان میتوانند به راحتی با هم صحبت کنند. هرچند بسیاری از مناطق اندونزی زبانها و گویشهای خود را دارند (مانند جاوهای، سوندایی و بالیایی) با اینحال تقریباً همه اهالی کشور اندونزیایی را به روانی صحبت میکنند. بیشتر آموزش رسمی و تقریباً تمامی برنامههای رسانههای ملی به زبان اندونزیایی است. اندونزیایی همچنین توسط برخی از اهالی تیمور شرقی و سورینامیهای اندونزیتبار نیز صحبت میشود. سامانه نوشتاریاندونزیایی با خط لاتین نوشته میشود. این خط در ابتدا بر اساس الفبای هلندی بنا شده بود و هنوز هم شباهتهایی با آن دارد. با این حال همخوانها به روشی مشابه الفبای ایتالیایی نشان داده میشوند. الفبای اندونزیایی دارای ۲۶ حرف است. حروف V ,Q و X تنها در وامواژهها یافت میشوند.
وامواژههااندونزیایی تحت تأثیر زبانهای بسیاری به ویژه هلندی، انگلیسی، عربی، چینی، پرتغالی، سانسکریت، تامیلی، هندی، و فارسی قرار گرفتهاست. طبق تخمینها در اندونزیایی نوین، حدود ۷۵۰ وامواژهٔ سانسکریت، ۱۰۰۰ وامواژهٔ عربی، برخی با اصالت فارسی و عبری، حدود ۱۲۵ وامواژهٔ پرتغالی، اسپانیایی و ایتالیایی و ۱۰٬۰۰۰ وامواژهٔ هلندی وجود دارد.[۲] با این وجود عمده واژگان اندونزیایی از ریشه آسترونزیایی هستند. فهرستی از وامواژههای اندوزیایی توسط مرکز زبان وزارت آموزش و فرهنگ اندونزی منتشر شدهاست که تعداد واژگان آن به شرح زیر است:[۳]
جستارهای وابستهمنابع
Wikipedia contributors, "Indonesian language," Wikipedia, The Free Encyclopedia, http://en.wikipedia.org/w/index.php?title=Indonesian_language&oldid=184763167 (accessed January ۱۷، ۲۰۰۸). |