|
نوده (آبیک)
نوده روستایی از توابع بخش مرکزی شهرستان آبیک و طالقان در حد فاصل استان تهران و استان قزوین ایران است.   این روستا در فاصله حدودی ۱۰۰ کیلومتری از شهر تهران و کمتر از ۵۰ کیلومتری قزوین واقع شده است، که با خودروی سواری می‌توان از قزوین این مسافت را در زمانی کمتر از ۱ ساعت پیمود. فاصله این روستا از اتوبان تهران - قزوین در حدود ۱۶ کیلومتر می‌باشد. مسیر آن جاده‌ای است فرعی که از روستای کوندج واقع در حد فاصل بین شهرک حصارک و نیروگاه حرارتی شهید رجایی از اتوبان و جاده اصلی کرج -قزوین به سمت شمال اتوبان جدا شده و پس از گذشتن از روستاهای انجیلاق و شکرناب به روستاهای نوده و کیاده که در کنار هم قرار دارند می‌رسد. این روستا دارای چشم‌اندازهای زیبای کوهستانی در بلندی‌های خود بوده و برخی بناهای تاریخی روستا به زمان ایلخانی برمی‌گردد. نوده با توجه به جایگاه جغرافیایی آن بیشتر مناسباتش با قزوین بوده و از نظر تقسیمات کشوری از توابع شهرستان آبیک استان قزوین می‌باشد؛ اما از دید فرهنگی و اجتماعی، زبان تاتی، آداب و رسوم، باورها و سنت‌ها، شیوه و سبک زندگی بخشی از طالقان است. زبان تاتی یکی از گویش‌های بسیار قدیمی و پیشینه‌دار است و مردم منطقه خود را جزو پایین طالقان می‌دانند. در پی کارهایی که زمان صفویه، قاجاریه و از دوره مشروطه در راستای گسترش نفوذ حکومت در سرتاسر کشور صورت گرفت، دگرگونی‌هایی در مدیریت روستایی از جمله طالقان در منصب کدخدایی و ساختار و کارکردهای آن پدید آمد. در نوشته‌های تاریخی و ادبی سده سوم و چهارم، برای واژه کدخدا معانی گوناگونی همچون فرد دانا، رئیس خانه و مرد خانه، نگهبان شهر، وزیر و پیشکار بزرگان، معتمد و رئیس هر یک از محلات شهر، متصدی امور روستا ذکر شده است. آخرین کدخدای روستاهای نوده، کیاده و غریب مزرعه از سال ۱۳۱۸ش/۱۹۳۸م کدخدا اصغر بابائی فرزند غلامرضا از نوادگان کدخدا پهلوان سلیمان بود (سازمان اسناد و کتابخانه ملی، سند شماره: ۲۹۱ و۹۸۴). این منصب با پیدایش پهلوی دوم و پس از برپایی قوانینی در سراسر روستاهای طالقان کمرنگ گردید.  جمعیتاین روستا در دهستان کوهپایه غربی قرار دارد و بر پایه سرشماری مرکز آمار ایران در سال ۱۳۸۵، جمعیت آن ۱۱۹ نفر (۴۸خانوار) بوده است. این روستا تا سال‌های دهه ۱۳۵۰ حدود ۱۰۰ خانوار و جمعیتی حدود ۵۰۰ نفر داشت که اغلب به کار کشاورزی می‌پرداختند. ولی با روند مهاجرت به شهرها برخی از ساکنان این روستا به ویژه جوانان برای ادامه تحصیلات و کار به تهران یا قزوین کوچ نموده و در شهرها ماندگار شدند، که موجب کاهش جمعیت این روستا گردید. اگرچه هم‌اکنون جمعیت این روستا در بهار و تابستان با پاییز و زمستان همسان نیست. در بهار و تابستان بسیاری از اهالی به روستا می‌آیند، بنابراین جمعیت در این فصول افزایش می‌یابد؛ ولی در پاییز و زمستان دوباره برخی از ساکنان به شهر بازمی‌گردند.   محصولات کشاورزی نودهتا سال‌های اواخر دهه ۱۳۵۰ و نیمه نخست دهه ۱۳۶۰ هجری شمسی کشاورزی، باغداری و دامداری در این روستا رونق بسیار داشت. در آن دوره برجسته‌ترین محصولات کشاورزی روستا گندم، جو، لوبیا، نخود و عدس بود که در مزارع آبی و دیمی کشت می‌شد و از مهم‌ترین محصولات درختی روستا نیز می‌توان گردو، بادام، انگور، کشمش و سنجد را نام بود. این محصولات کشاورزی نیاز مردم روستا را برآورده می‌نمود و مازاد آن در بازارهای تهران و قزوین به فروش می‌رفت. سایر نیازهای زندگی اهالی از درآمد فروش این اقلام کشاورزی فراهم می‌شد. از سال‌های پیش از ۱۳۲۰ بخش چشمگیری از این محصولات مانند کشمش و سنجد به دست بازرگانان نوده‌ای با کاروان‌هایی به همراه فرش، گلیم و سایر صنایع دستی طالقان از راه کوه‌ها و گذرهای پرمخاطره از بلایای طبیعی و راهزنان به بازارهای شمالی کشور و استان گیلان صادر و در برابر آن برنج، چای و سایر اقلام دریافت می‌گردید. در سال‌های اولیه دهه ۶۰ و با کاهش بارندگی‌های موسمی کم‌کم کشت محصولاتی که وابستگی بیشتری به آب داشتند کنار گذاشته شدند و مزارع منطقه جای خود را به باغ‌هایی از جمله گیلاس و گردو دادند.   جاذبه‌های گردشگری و دیدنی‌های روستای نودهچشماندازهای طبیعی مهم‌ترین و جذاب‌ترین دیدنی‌های این روستاست:
  بازی‌های بومی نودهدر این روستا بازی‌های بومی زیادی رواج داشته که امروزه چندان از آن‌ها خبری نیست. مهم‌ترین بازی‌ها عبارت بودند از:
جستارهای وابستهمنابع
|
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
