دین در آلمان نازی
در سال ۱۹۳۳ میلادی و در آستانه آنشلوس (انضمام اتریش به آلمان) ۶۷درصد آلمانها پروتستان، ۳۳ درصد کاتولیک و کمتر از یک درصد یهودی بودند. در سرشماری مهٔ ۱۹۳۹، با وجود پیوستن اتریش اکثراً کاتولیک به آلمان، ۴۵ درصد خود را پروتستان، ۴۰ درصد کاتولیک، ۳٫۵ درصد خداباور (به آلمانی: gottgläubig) و ۱٫۵ درصد خود را غیرمذهبی معرفی کرده بودند. نگرش دینی سران رایش سوم متنوع بود. هاینریش هیملر، یوزف گوبلز، آلفرد روزنبرگ و مارتین بورمان همگی ضدکلیسا بودند؛ ولی برای نمونه هانس کرل وزیر امور کلیسایی رایش به مسیحیت مثبت باور داشت. او عهد عتیق و خاستگاه یهودی مسیحیت را رد میکرد و مسیحیت راستین را در ستیز با یهودیت میانگاشت. شرححزب نازی میکوشید تا عقاید آلمانیها را به صورت واحدی درآورد. هیتلر کوشید ۲۸ کلیسای متنوع پروتستان آلمان را یکی کند، ولی در این کار ناکام ماند. همچنین هیتلر کوششهایی در جهت محدود نمودن کلیسای کاتولیک انجام داد. اقلیتهای کوچکتر دینی مانند شاهدان یهوه و بهائیت هم اجازه فعالیت در آلمان نازی را نداشتند. کلیسای ادونتیستهای روز هفتم و سپاه رستگاری برچیده شدند و فالبینی، اختربینی و پزشکی جایگزین ممنوع شد. پارهای تاریخنویسان بر این باورند که نازیها در اندیشهٔ براندازی مسیحیت پس از پیروزی در جنگ بودند. هانس کرل، یکی از وزیر امور کلیساهای آلمان نازی مسیحیت مثبت را اینچنین تشریح میکند:
نازیسم حامی و حمایتکنندهٔ مسیحیت مثبت بود؛ اما از سوی مخالفین آن و در نقد مسیحیت مثبت گفته شده است که:
جستارهای وابستهمنابعWikipedia contributors, "Religion in Nazi Germany," Wikipedia, The Free Encyclopedia, https://en.wikipedia.org/w/index.php?title=Religion_in_Nazi_Germany&oldid=793118248 (accessed August 26, 2017 پیوند به بیرون |