|
Ácido N-metil-D-aspártico
O ácido N-metil-D-aspártico, abreviado como NMDA, tamén chamado N-metil-D-aspartato, é un derivado de aminoácido que actúa como agonista específico no receptor de NMDA, imitando a acción do glutamato, que é o neurotransmisor que normalmente actúa nese receptor. A diferenza do glutamato, o NMDA só se une e regula ao receptor de NMDA e non ten efecto sobre outros receptores do glutamato (como os específicos para o AMPA e o kainato). Os receptores de NMDA son especialmente importantes cando están sobreactivados durante, por exemplo, o abandono do consumo de alcohol etílico en alcohólicos, xa que causa síntomas como axitación e, ás veces, convulsións epileptiformes. Función biolóxicaO NMDA é unha substancia sintética hidrosoluble que non se encontra normalmente nos tecidos biolóxicos. Foi sintetizada por primeira vez na década de 1960. O NMDA é unha excitotoxina (mata células nerviosas ao sobreexcitalas); isto ten aplicacións en investigacións das neurociencias do comportamento. O campo de traballo no que se utiliza esta técnica adoita denominarse "estudos de lesións". Os investigadores aplican NMDA a rexións específicas do cerebro dun suxeito animal ou da súa medula espiñal e seguidamente comproban o comportamento de interese, como un comportamento operante. Se o comportamento se ve afectado, iso suxire que o tecido destruído formaba parte da rexión do cerebro que facía unha importante contribución á expresión normal dese comportamento. Porén, en pequenas cantidades o NMDA non é neurotóxico. De feito, o funcionamento normal do receptor de NMDA permite que os individuos respondan a estímulos excitarorios por medio do funcionamento interrelacionado dos receptores de NMDA, o glutamato e a dopamina. Por tanto, a acción do glutamato especificamente a través dos receptores de NMDA pode investigarse inxectando pequenas cantidades de NMDA en certas rexións do cerebro: por exemplo, a inxección de NMDA na rexión do tronco cerebral induce a locomoción involuntaria en gatos e ratas. O mecanismo de acción do receptor de NMDA é que un agonista específico se una ás súas subunidades NR2 e que despois se abra unha canle de catións non específica, o que permite o paso de Ca2+ e Na+ cara ao interior da célula e de K+ cara ao exterior. O potencial postsináptico excitatorio producido pola activación dun receptor de NMDA tamén incrementa a concentración de Ca2+ na célula. O Ca2+ pode á súa vez funcionar como segundo mensaxeiro en varias vías de sinalización.[2][3][4][5] Este proceso está modulado por varios compostos endóxenos e exóxenos e xoga un papel clave nunha ampla variedade de procesos fisiolóxicos (por exemplo, a memoria) e patolóxicos (por exemplo, a excitotoxicidade).  Antagonistas
Exemplos de antagonistas, máis apropiaamente denominados bloqueadores de canle receptora, do receptor de NMDA son: APV, amantadina, dextrometorfano (DXM), ketamina, magnesio,[6] tiletamina, fenciclidina (PCP), riluzol, memantina, metoxetamina (MXE), metoxfenidina (MXP) e ácido quinurénico. Aínda que a dizocilpina é xeralmente considerada como bloqueador prototípico do receptor de NMDA e é o axente máis común utilizado en investigación, os estudos en animais demostraron que produce certo grao de neurotoxicidade, o cal pode ocorrer ou non en humanos. Estes compostos denomínanse normalmente antagonistas do receptor de NMDA. Notas
Véxase taménOutros artigosBibliografía
|
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
