Theoria musicae,[1] etiam musica theorica[2] appellata, est cognitio rationum quibus efficitur musica. Ea est scientia multiplex, una fortasse dissimilis aliarum scientiarum, ut tam multis de physica tam de motibus gustatibusque animi hominum comprimitur. Id est musicam perplane scrutinare, a proprietatibus sonorum, ad partes auris quae sonos interpretantur, ad regulas compositionum, ad effectus quos musica auscultantibus imprimit. Ea saepe dicitur deductio ex artificiosis Europae studiis musicis.
Augustinus musicam ipsam sic definivit: "Musica est scientia bene modulandi."[4]Saeculis antiquis, musica modulatione quae nostro tempore appellatur melodia praecipue consistebat, et rhythmus modulationis e rhythmo verborum veniebat. Ab Aevo Renatarum Artium et per saecula usque ad tempus nostrum, bonae modulationes debent habere easdem has res: motum plerumque gradualem, directionen melodiae post magna intervalla versam, et summum punctum prope mediam phrasin melodicam.[5]
Harmonia
Verbis Hucbaldi, "Harmonia est diversarum vocum apta coadunatio."[6]Papias, Marchettus, et Isidorus[7] similia scripserunt, hanc rem appellantes ita symphoniam.
Harmonia est sonus qui venit cum plus quam una vox concinitur. Rameau, natus anno 1683, scripsit de theoria harmoniae, modos quibus alii compositores musicam scribere viderentur describens. Rameau refert progressionem harmoniae de tono fundamentali pendere.
Rhythmus
Rhythmus est vocabulum quod indicat partem temporalem musicae. Antiquitate Classica, rhythmus carminis cantati fere semper versuum numeros sequebatur, et item Medio Aevo rhythmus naturalis verborum canendorum partem rhythmicam cantus melodiae adfecit, et fuit ratio principalis ad rhythmum versuum faciendum. Sed inter figurationes primas, nihil ostendit rhythmum cantuum, ergo adhuc discendus erat auscultando. Modi ad rhythmum legendum creati sunt et per saecula multo mutaverunt. Signis additis, figuratio minutatim plura de tempore ferre coepit, et notulis recte scriptis musici potuerunt discere cantus novos. Ut hoc facerent, multa elementa rhythmica inclusa sunt figuratione, exempli gratia, metrum, ictus, et spatium per quod voces tenendae essent.
Benade, Arthur H. 1960. Horns, Strings, and Harmony. Science Study Series S 11. Garden City, New York: Doubleday & Company, Inc.
Blackburn, Bonnie J., et Leofranc Holford-Strevens, eds. & trans. 2010. Florentius De Faxolis Book on Music. Cantabrigiae Massachusettae: Harvard University Press.
Boretz, Benjamin. 1995. Meta-Variations: Studies in the Foundations of Musical Thought. Red Hook, New York: Open Space.
Benward, Bruce, et Marilyn Nadine Saker. 2009. Music in Theory and Practice, eighth edition, vol. 2. Boston: McGraw-Hill. ISBN 978-0-07-310188-0.
Bent, Ian D., et Anthony Pople. 2001. "Analysis." The New Grove Dictionary of Music and Musicians, second edition, edited by Stanley Sadie and John Tyrrell. London: Macmillan Publishers.
Gauldin, Robert. 1985. A Practical Approach to Sixteenth-Century Counterpoint. Waveland Press, Inc.
Grout, Donald Jay. 2006. A history of western music. Ed. 7a. Novi Eboraci: W. W. Norton & Company.
Harnsberger, Lindsey C. 1997. "Articulation". Essential Dictionary of Music: Definitions, Composers, Theory, Instrument and Vocal Ranges, second edition. The Essential Dictionary Series. Los Angeles: Alfred Publishing Co. ISBN 0-88284-728-7.
Stevens, S. S., J. Volkmann, et E. B. Newman. 1937. "A Scale for the Measurement of the Psychological Magnitude Pitch". Journal of the Acoustical Society of America 8, no. 3:185–90.
Yamaguchi, Masaya. 2000, 2006. The Complete Thesaurus of Musical Scales. Novi Eboraci: Charles Colin (2000); Masaya Music (2006). ISBN 0-9676353-0-6.