Nominativ

De Nominativ (vun latiensch nominare heten/nömen, afkört nom), ook 1. Fall, Wer-Fall oder Subjektfall, is een Kasus, de in Nominativ-Akkusativ-Spraken dat Subjekt vun enen Verb oder dat Prädikaatsnomen markeert. De Kasus is meist ook de Grundform vun enen Substantiv, wieldes anner Kasus extra Kennteken kriegt.

De Naam „Nominativ“ kümmt vun’t latiensch cāsus nominātīvus ‘Fall för’t Benömen’.^[1] Wat uut ooldgreeksch ὀνομαστικὴ πτῶσις onomastikḗ ptôsis översett is.^[2] Dionysius Thrax heet den Kasus in siene Téchnē Grammatikḗ as ὀρθέ orthḗ oder εὐθεῖα eutheîa, wat „graad“ oder „liek“ bedüdt, gegenöver de anner Kasus, de he oblik, also „bagen“ oder „unliek“ nöömt.^[3]

Plattdüütsch ünnerscheed in den meisten Dialekten twee Kasus: Nominativ un Obliquus (welk Dialekten hebbt ook enen Einheidskasus oder ünnerscheed Nominativ, Akkusativ un Dativ). De Nominativ is hier de unmarkeert Grundform, in de dat Subjekt un dat Prädikaatsnomen staat.^[4]

• List vun Kasus

1. ↑ Charlton T. Lewis, Charles Short, A Latin Dictionary, nōmĭnātīvus. Afropen an’n 12. Januar 2025. 
2. ↑ Henry George Liddell, Robert Scott, A Greek-English Lexicon, ὀνομ-αστικός. Afropen an’n 12. Januar 2025. 
3. ↑ bibliotheca Augustana. Afropen an’n 12. Januar 2025. 
4. ↑ 2.2.2 Deklination (Beugung), Kasus (Fälle) - SASS Plattdeutsche Grammatik. Afropen an’n 12. Januar 2025.