|
4 Pułk Strzelców Pieszych
 .jpg) 4 Pułk Strzelców Pieszych – oddział piechoty Wojska Polskiego Królestwa Kongresowego. Formowanie i zmiany organizacyjnePułk został sformowany w 1815 roku[1]. Pułk w okresie pokojowym składał się ze sztabu i dwóch batalionów po cztery kompanie, oraz związanych z batalionami dwoma kompaniami rezerwowymi[a]. Stan kompanii wynosił 4-6 oficerów, 14-16 podoficerów i 184 szeregowych[b], stan batalionu 830 żołnierzy. Stan pułku: 5 oficerów starszych, 54-55 oficerów młodszych, 160 podoficerów, 72 muzyków, 1664-1676 szeregowych oraz 5 oficerów i 71-82 podoficerów i szeregowych niefrontowych[c]. W sumie w pułku służyło około 2050 żołnierzy. W czasie wojny przewidywano rozwinięcie pułku do czterech batalionów po 8 kompanii każdy. W każdym batalionie etatu wojennego tworzono na bazie jednej z nowo powstałych kompanii kompanię wyborczą[2]. Jednostka wchodziła w skład 3 Brygady 2 Dywizji Piechoty[3]. W 1830 roku stacjonował na terenie ówczesnego województwa lubelskiego[1]: (sztab w Zamościu, I batalion w Skierbieszowie, II batalion w Grabowcu)[4]. Pełniło w nim wówczas służbę 59 oficerów, w tym jeden pułkownik, jeden podpułkownik, trzech majorów, trzynastu kapitanów, dwunastu poruczników i dwudziestu dziewięciu podporuczników oraz kapelan, audytor, lekarz sztabowy i dwóch lekarzy batalionowych, tworzący razem sztab niższy. Po wybuchu powstania listopadowego zreorganizowano piechotę. Pułk wszedł w skład zreorganizowanej 2 Dywizji Piechoty[5]. 26 kwietnia 1931 przeprowadzono kolejną reorganizacje piechoty armii głównej dzieląc ją na pięć dywizji. Pułk znalazł się w 1 Brygadzie 2 Dywizji Piechoty[6]. Żołnierze pułkuPułkiem dowodzili[1]:
Walki pułkuPułk brał udział w walkach w czasie powstania listopadowego. Bitwy i potyczki[1]:
W 1831 roku, w czasie wojny z Rosją żołnierze pułku otrzymali 31 Krzyży Orderu Virtuti Militari (11 złotych i 20 srebrnych)[1]. MundurŻołnierze pułku nosili granatowe kurtki mundurowe z żółtymi wyłogami[d], kołnierzem i łapkami rękawów, z białymi guzikami[8]. Na guzikach umieszczano numery pułku. Kołnierz, wyłogi na piersiach i rękawach i polach granatowe z wypustką żółtą przy kurtce paradnej. Naramiennik granatowy z żółtą wypustką, numer 2 dywizji żółty[8]. Lejbiki granatowe z żółtą wypustką na kołnierzu i rękawach. Spodnie, sukienne granatowe z wypustką żółtą. Kołnierz od płaszcza granatowy z wypustką żółtą. Wszystkie pasy[e] były czarno lakierowane. Na głowie furażerka granatowa z trzema żółtymi wypustkami. Frak mundurowy oficerów z wyłogami granatowymi jak u żołnierzy. Kołnierz z żółtą wypustką i rękawy granatowe. Codzienne szare spodnie z granatowymi lampasami i żółtą wypustką pośrodku. Galony srebrne z żółtą wypustką[8]. ChorągiewNa tle granatowego krzyża kawalerskiego w czerwonym polu, w otoku z wieńca laurowego umieszczony był biały orzeł ze szponami dziobem i koroną złoconą[8] Pola między ramionami krzyża – granatowe przedzielone żółtą wypustką[8], a w rogach płata inicjały królewskie z koroną, otoczone wieńcami laurowymi. Chorągiew poświęcono 17 czerwca 1827 roku w obozie powązkowskim[8]. Uwagi
Przypisy
Bibliografia
|
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
