|
Abel Biel
Abel Biel z Błeszna herbu Ostoja (zm. po 1414) – burgrabia wieluński (1377), starosta inowrocławski (1382–1383), starosta krzepicki (1390)[1], podkomorzy wieluński (1414), właściciel rozległych dóbr ziemskich w okolicach Częstochowy[2]. Pochodził z Błeszna, gdzie wybudował zamek[3], którego głównym elementem fortyfikacyjnym była kamienna wieża mieszkalna[2]. Oprócz Błeszna posiadał liczne dobra ziemskie. w roku 1373 kupił od Bieńka ze Skowronowa i jego syna Marcina wieś Kakawę. Potwierdził tę transakcję książę Władysław Opolczyk w dniu 23 III tego roku[4][5]. Następnie, po roku 1386 pozyskał Białą Małą od rycerza Rydzka a w 1405 roku Białą Wielką od Hryćka Kierdejowica. Pozostawił synom ogromny majątek składający się z następujących wsi: Błeszno, Kakawa (dziś Kokawa), Wrzosowa, Biała Mała i Wielka, Wilkowiecko, Kamyk, Libidza, Mierzanów (osada młyńska, wieś dziś nieistniejąca), Stare Borowno (dziś Kuźnica Kiedrzyńska)[2]. Abel Biel z Błeszna był stronnikiem księcia Władysława Opolczyka[1], który reprezentował w Polsce Ludwika Węgierskiego. Dzięki przychylności księcia sprawował ważne funkcje i urzędy. Przed 1377 rokiem objął urząd burgrabiego wieluńskiego. W roku 1382 został odnotowany jako świadek na dokumencie lokacyjnym w Wyszogrodzie. Był wówczas starostą inowrocławskim. Biel objął ten urząd po przejęciu Kujaw inowrocławskich przez księcia Władysława Opolczyka. W roku 1383 rozstrzygał spór między komturem nieszawskim Rüdgerem von Ostischau a Waszkiem z Markowa, chorążym bydgoskim i rycerzami - nieznanym z imienia podłowczym z Branna i Tomaszem z Branna. W latach 90. XIV wieku występował jako starosta krzepicki[4]. Po wstąpieniu na tron Władysława Jagiełły i klęsce księcia opolskiego w wojnie z królem zmienił swą orientację polityczną odwracając się od linii Opolczyka na rzecz polityki Jagiełły. Zobowiązany był służyć królowi w wyprawach wojennych z włócznią i dwoma łucznikami[2]. Pozyskawszy łaskę królewską otrzymał nominację na podkomorstwo wieluńskie. Został odnotowany z tym urzędem w roku 1414 przed sądem ziemskim piotrkowskim jako świadek o naganę szlachecką, reprezentując ród Ostojów[4]. Abel Biel miał trzech synów, Mikołaja, Zygmunta i Henryka[6]. Jego bratem był Henryk Biel z Błeszna, kanonik gnieźnieński[2]. Był rodowcem Ścibora ze Ściborzyc herbu Ostoja. Znana jest legenda o zamku w Błesznie, wzniesionym przez Abla Biela, mówiąca o bogatym i dumnym rycerzu, który zamieszkiwał ów zamek i często walczył w wojskach królewskich. Rycerz był bardzo pobożny, często modlił się w zamkowej kaplicy. Pewnego razu doszło do konfliktu rycerza z królem i na zbuntowanego poddanego ruszyły wojska królewskie. Zostały jednak one pokonane przez rycerza. Wtedy przemówiła jego pycha. Oświadczył, że jest równy Bogu. W tym momencie rozwarła się ziemia, pochłonęła zamek i jego mieszkańców, a wszystko przykryła woda. Podobno nad bagniskiem, ciemnymi nocami, tliły się płomyki – dusze rycerza bluźniercy i jego sług[7][8]. Zobacz teżPrzypisy
Bibliografia
|
||||||||||||
