|
Adolf Wolberg
Adolf Wolberg (ur. 25 grudnia 1825 w Częstochowie, zm. 1 maja 1902 w Łodzi) – łódzki lekarz żydowskiego pochodzenia. BiogramPochodził z zamożnej rodziny kupieckiej. Ukończył studia w Akademii Medyko-Chirurgicznej w Petersburgu i tam w 1853 r. uzyskał dyplom lekarza. Po powrocie do kraju osiadł najpierw w Piotrkowie Trybunalskim, gdzie praktykował do 1857 r., po czym przez rok praktykował w Warszawie i tu postanowieniem Komisji Rządowej ds. Wewnętrznych i Duchownych Królestwa Polskiego po przedstawieniu rozprawy „De tuberculosi testiculi” otrzymał stopień doktora medycyny. W 1858 r. zamieszkał w Łodzi i został lekarzem wolno praktykującym. Przeciwstawiał się stosowanym wśród biedoty Starego Miasta leczeniem przez pokątnych znachorów i występował przeciwko nim w sądzie oraz pomagał w sprowadzaniu maszyn tkackich dla fabrykantów[1]. W odwecie tkacze łódzcy 21 kwietnia 1861 r. w ramach luddyzmu łódzkiego[2] urządzili „kocią muzykę” przed jego jednopiętrowym domem przy ul. Południowej (obecnie Ulica Rewolucji 1905 roku w Łodzi) 8 i zdemolowali jego mieszkanie. Przypisywano mu udzielanie pomocy rannym powstańcom i współpracę z organizacją narodową, za co podobno został 7 marca 1864 r. na rozkaz naczelnika wojennego Łodzi Aleksandra von Broemsena aresztowany i przewieziony do Cytadeli warszawskiej, a następnie w latach 1864–1865 „zmuszony mieszkać w Cesarstwie”. Z nekrologu[3] wynika jednak, że przebywał on w Cesarstwie już wcześniej, bo w latach 1862–1863, co wykluczałoby jego związki z powstaniem, zatem przyczyna represji musiała być inna. Do Łodzi powrócił w styczniu 1866 r., ale przez szereg lat pozostawał pod dozorem policji. Od 1867 r. do śmierci był lekarzem niemiecko-rosyjskiego gimnazjum realnego, przekształconego później w szkołę rzemieślniczą. Był zwolennikiem asymilacji i równouprawnienia Żydów. Należał do grona organizatorów Łódzkiego Towarzystwa Lekarskiego. W 1861 r. był jednym z sygnatariuszy petycji w sprawie założenia w Łodzi Resursy Kupców Starozakonnych (wniosek przez generał-gubernatora warszawskiego nie został zaaprobowany). Na krótko przed śmiercią otrzymał stopień radcy kolegialnego. Zmarł 1 maja 1902 r. i został pochowany na nowym cmentarzu żydowskim przy ul. Brackiej (str. P, kw. R, nr grobu 181) obok żony Zofii (nr grobu 182) zmarłej 21 listopada 1900 r. w wieku 62 lat. Jego syn Ludwik (ur. 26 grudnia 1857, zm. 13 grudnia 1904) uczęszczał do niemieckiego gimnazjum realnego w Łodzi, następnie po ukończeniu studiów na Uniwersytecie Warszawskim był lekarzem w Warszawie. Córka Florentyna (1867–1935) była żoną Izydora Zanda. Przypisy
Bibliografia
|
