|
Agostino Agazzari
Agostino Agazzari (ur. 2 grudnia 1578 w Sienie, zm. 10 kwietnia 1640 tamże) – włoski kompozytor okresu baroku. Komponował psalmy, madrygały[1], motety, muzykę kościelną[2] oraz dzieła sceniczne takie jak dramat pastoralny Eumelio z 1606[3][4], nawiązującego do wzorców florenckich oraz stosującego rozwinięte zwrotkowe formy wariacyjne[5]. Opracował zasady użycia basso continuo[6]. Autor dzieł teoretycznych Del sonare sopra il basso eon tutti li stromenli e dell' uso loro nel concerto (Siena, 1607) oraz La musica ecclesiastica (Siena, 1638)[7]. Agazzari podzielił instrumenty muzyczne na fundamentalne (prowadzące bas generalny) oraz ornamentalne (prowadzące melodię)[8], co wynikało z charakterystycznej dla barokowego dualizmu monodii wyróżniającej głos basowy służący za akompaniament oraz głos sopranowy odpowiedzialny za melodię[9]. Doceniał twórczość Giovanniego Pierluigiego da Palestriny[10], a także uważał, iż dyminucja „przydaje piękna koncertowi”[11]. W 1609 rozpowszechnił fałszywą anegdotę zgodnie, z którą msza skomponowana przez Giovanniego Pierluigiego da Palestrinę, Missa Papae Marcelli, doprowadziła do zachowania przez papieża Marcelego II muzyki wielogłosowej w liturgii chrześcijańskiej. Historię tę przytoczył później Michael Praetorius w dziele Syntagma musicum[12]. Przypisy
Bibliografia
Kontrola autorytatywna (osoba):
|
||||||||||||
