|
Albert de Broglie
Jacques-Victor-Albert, 4. książę de Broglie [də ˈbʀœj] ⓘ (ur. 13 czerwca 1821 w Paryżu, zm. 19 stycznia 1901, tamże[1]) – francuski mąż stanu, arystokrata i polityk, książę de Broglie, premier Francji w latach 1873–1874 oraz w 1877 roku. W latach 1872–1873 był ministrem spraw zagranicznych, następnie do 1874 ministrem spraw wewnętrznych, a w 1877 roku ministrem sprawiedliwości. ŻyciorysBył synem premiera Francji Achille’a Charlesa de Broglie i jego żony Albertiny Staël von Holstein. Służył jako dyplomata w Madrycie i Rzymie[1]. W 1846 roku opublikował tłumaczenie systemu religijnego Gottfrieda Wilhelma Leibniza[1]. Podczas rewolucji lutowej w 1848 roku wycofał się z życia publicznego[1]. Rozpoczął wówczas pisanie dla Revue des Deux Mondes oraz dla orleańskiego Le Correspondant[1]. W 1862 roku został wybrany członkiem Akademii Francuskiej[1]. W 1871 roku został wybrany deputowanym do Zgromadzenia Narodowego z okręgu Eure[1]. Kilka dni później został mianowany ambasadorem Francji w Wielkiej Brytanii[1]. W marcu 1872 roku zrezygnował ze stanowiska ze względu na krytykę jego działań wobec umów handlowych pomiędzy państwami[1]. Powrócił wówczas do Zgromadzenia Narodowego, gdzie stał się krytykiem polityki prezydenta Adolphe Thiersa[1]. 24 maja 1873 prezydent Patrice de Mac Mahon desygnował go na urząd premiera oraz ministra spraw zagranicznych[1][2]. 26 listopada 1873 roku zakończył urząd ministra spraw zagranicznych, przy czym jednocześnie powierzono mu sprawy wewnętrzne[2]. Jego konserwatywny rząd upadł 18 maja 1874 roku[1]. Trzy lata później, 16 maja 1877, Mac Mahon ponownie powierzył Broglie’owi utworzenie gabinetu (nadając mu jednocześnie funkcję ministra sprawiedliwości), który ostatecznie nie uzyskał wotum zaufania, a Brogile został 20 listopada tego samego roku zmuszony do rezygnacji[1]. W 1885 roku nie został ponownie wybrany do Zgromadzenia Narodowego po czym zakończył karierę polityczną[1]. PrzypisyKontrola autorytatywna (osoba):
|
||||||||||||||||||||||||||||||||||
.png)
