|
Albin Mydlarz
Albin Mydlarz (ur. 31 stycznia 1886 w Witkowicach, zm. 15 grudnia 1975 w Koszalinie) – polski duchowny rzymskokatolicki, kanonik, proboszcz (podpułkownik) Wojska Polskiego II RP, kapelan Armii Krajowej. ŻyciorysUrodził się 31 stycznia 1886[1] w Witkowicach[2]. Egzamin maturalny zdał w 1908 w IV Gimnazjum we Lwowie[2]. W tym samym roku wstąpił do seminarium duchownego w tym mieście, studiując na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Lwowskiego. Studia ukończył w 1912 i 30 czerwca 1912 otrzymał święcenia kapłańskie[2]. W latach 1912–1914 pracował w parafii w Baworowie. Od wybuchu I wojny światowej był kapelanem armii Austro-Węgier w szpitalach polowych 11 Korpusu (służył do 31 sierpnia 1918[2]. Po zakończeniu I wojny światowej został 7 lutego 1919 przyjęty do Wojska Polskiego, był kapelanem grupy operacyjnej dowodzonej przez gen. Zygmunta Zielińskiego w ramach Armii „Wschód”. Został ciężko ranny 12 marca 1919, do służby powrócił 26 sierpnia 1919 i został wówczas kapelanem w 10 Wojskowym Okręgowym Szpitalu w Przemyślu, następnie w szpitalach wojskowych nr 1 i 2 we Lwowie i Szpitalu Okręgowym w Przemyślu[2]. 3 stycznia 1922 został awansowany do stopnia starszego kapelana (major) ze starszeństwem z 1 czerwca 1919[2][3][4][5]. Od tego samego roku do 1938 był kapelanem w Szpitalu Okręgowym nr VI we Lwowie[2][6][4]. Równocześnie w 1924 został kapelanem garnizonu Lwów-Zamarstynów (Okręg Korpusu Nr VI)[2][7]. W 1934 został awansowany do stopnia proboszcza (podpułkownik)[2], od 1938 był administratorem, od 1939 proboszczem wojskowej parafii we Lwowie[2]. W okresie II Rzeczypospolitej był katechetą w szkole pp. Benedyktynek łacińskich we Lwowie[8]. Po wybuchu II wojny światowej, w czasie okupacji sowieckiej ukrywał się, podczas okupacji niemieckiej został (we wrześniu 1941) administratorem parafii w Winnikach[2], w parafii kościele Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny w Winnikach (pełnił tę funkcję do listopada 1945)[9]. Od połowy 1943 uczestniczył w konspiracji w ramach Okręgu Lwów Armii Krajowej[2], pod pseudonimem „Liban” pełniąc funkcje kapelana III Obszaru[8] oraz p.o. duszpasterza w okresie od lipca 1943 do 31 lipca 1944[10][11]. W listopadzie 1945 wyjechał do archidiecezji krakowskiej[2]. Następnie był proboszczem w parafii świętych Apostołów Piotra i Pawła w Białej w diecezji łózdkiej (1946 do 1948)[12][13]. W 1948 przeniósł się do administratury apostolskiej w Gorzowie Wielkopolskim[2]. Tam był kolejno wikariuszem z prawami proboszcza w parafii św. Marcina w Kołobrzegu (1948), wikariuszem z prawami proboszcza w Białogardzie (1948)[2], administratorem parafii Matki Bożej Wspomożenia Wiernych w Tychowie od 1948 do 1949[2][14][15] i parafii Podwyższenia Krzyża Świętego w Polanowie od 1949 do 1951 (1951 mianowany proboszczem[2])[16], proboszczem parafii Podwyższenia Krzyża Świętego w Koszalinie od 1951 do 1961[17]. Następnie był kapelanem szpitala miejskiego w Koszalinie[2]. W 1961 jako kanonik był sekretarzem zarządu wojewódzkiego koła księży „Caritas”[18], działał w Okręgowej Komisji Księży przy Związku Bojowników o Wolność i Demokrację i Komisji Duchownych i Świeckich Działaczy Katolickich przy Ogólnopolskim Komitecie Frontu Narodowego[2]. Zmarł 15 grudnia 1975 i został pochowany na Cmentarzu Komunalnym w Koszalinie[17]. Odznaczenia
Przypisy
Bibliografia
|
||||||||||||||||||||
