|
Albin Olejnik
Albin Olejnik (ur. 1 marca 1894 w Kołodziejówce, zm. 20–22 kwietnia 1940 w Katyniu) – kapitan artylerii Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej[1]. ŻyciorysUrodził się we wsi Kołodziejówka, w ówczesnym powiecie skałackim Królestwa Galicji i Lodomerii, w rodzinie Michała i Marii z Tomczuków[2]. 28 czerwca 1914, po zdanym egzaminie dojrzałości, zakończył naukę w klasie VIIIa c. k. Wyższego Gimnazjum I z językiem wykładowym polskim w Tarnopolu[3]. Student prawa[2]. W czasie I wojny światowej walczył w szeregach cesarskiej i królewskiej Armii. Jego oddziałem macierzystym był 12 pułk artylerii polowej[4]. Na stopień podporucznika rezerwy został mianowany ze starszeństwem z 1 lutego 1918 w korpusie oficerów artylerii polowej i górskiej[5]. W 1918 wstąpił do Wojska Polskiego. Walczył w wojnie polsko-bolszewickiej. Służył w 6 pułku artylerii polowej[2]. Za walki w szeregach 6 pap otrzymał Krzyż Walecznych[6]. 19 stycznia 1921 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu porucznika artylerii z „grupy byłej armii austro-węgierskiej”[7]. W 1921 ukończył kurs dowódców dywizjonów w Toruniu[2]. W 1923 w służył w 9 pułku artylerii polowej[8]. W 1924 jako oficer nadetatowy 9 pap został przeniesiony do 2 dywizjonu pociągów pancernych. 31 marca 1924 prezydent RP nadał mu stopień kapitana ze starszeństwem z dnia 1 lipca 1923 i 32. lokatą w korpusie oficerów artylerii[9]. W kwietniu 1928 został przeniesiony z 9 pułku artylerii polowej do 2 dywizjonu pociągów pancernych[10]. W 1931 był dowódcą 1 pociągu pancernego[2]. W 1934 będąc oficerem 2 dywizjonu pociągów pancernych został „zwolniony z zajmowanych stanowisk z pozostawieniem bez przynależności służbowej z równoczesnym oddaniem do dyspozycji dowódcy” Okręgu Korpusu Nr V[11]. Z dniem 31 lipca tego roku został przeniesiony w stan spoczynku[12]. Po zwolnieniu z wojska pracował w starostwie powiatowym Biała Podlaska w wydziale wojskowym[13]. W przededniu wojny został zmobilizowany. 18 września 1939 podczas ewakuacji urzędów z wojskową dokumentacją do Rumunii został wzięty do niewoli w okolicach Skałatu. Początkowo przetrzymywany w Starobielsku (skąd rodzina otrzymała kartę pocztową) a następnie przewieziony do Kozielska. Według stanu z grudnia 1939 był jeńcem kozielskiego obozu. Z Kozielska rodzina otrzymała dwie karty pocztowe. Między 19 a 21 kwietnia 1940 przekazany do dyspozycji naczelnika smoleńskiego obwodu NKWD[13] – lista wywózkowa 036/4 poz 28, nr akt 4783[14] z 16 kwietnia 1940[13]. Został zamordowany między 20 a 22 kwietnia 1940 przez NKWD w lesie katyńskim[13]. Zidentyfikowany podczas ekshumacji prowadzonej przez Niemców w 1943 wpis w księdze czynności z 4 maja 1943. Figuruje liście AM-189-880 i Komisji Technicznej PCK GARF-21-0880.[15]. Przy szczątkach Olejnika w mundurze oficerskim znaleziono: trzy karty pocztowe, zaświadczenie o szczepieniach obozowych i medalik[16][17]. Krewni w 1947 i 1967 poszukiwali informacji przez Biuro Informacji i Badań Polskiego Czerwonego Krzyża w Warszawie. Był żonaty z Olgą z Kuchtów, z którę miał synów Zdzisława i Jerzego[2]. 5 października 2007 minister obrony narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie na stopień majora[18]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”. Ordery i Odznaczenia
Zobacz też
Przypisy
Bibliografia
|
||||||||||||||||||||||
