Antonina, Kazimierz, Stefania i Albin Świtalscy (ok. 1910)
Życiorys
Urodził się 21 lutego 1836 w Przeworsku jako syn zamieszkałych tamże Szymona i Tekli z domu Adamkiewicz[1][2][3][4][5], bratem Domiceli (po mężu Majewska), Ludwiki (po mężu Różańska), Leona (ksiądz)[6]. Uczestniczył w powstaniu styczniowym 1863[7].
W okresie zaboru austriackiego wstąpił do administracyjnej służby państwowej. Od około 1864 był praktykantem konceptowym w Komisji Namiestnictwa w Krakowie (K.K. Statthalterei-Commision in Krakau)[8]. Następnie przeszedł do pracy w C. K. Namiestnictwie we Lwowie (K.K. Statthalterei in Lemberg), gdzie od około 1866 był praktykantem konceptowym[9]. Od około 1869 w charakterze prowizorycznym, od około 1871 jako etatowy adjunkt konceptowy, a od około 1871 jako prowizoryczny koncepista namiestnictwa, od około 1873 jako prowizoryczny komisarz powiatowy, od około 1874 jako komisarz powiatowy był przydzielony w C. K. Namiestnictwie do pracy C. K. Komisji Krajowej dla Spraw Odkupu i Uporządkowania Ciężarów Gruntowych oraz do C. K. Dyrekcji Funduszów Indemnizacyjnych[10]. Od około 1875 do około 1889 sprawował stanowisko komisarza powiatowego w C. K. starostwie powiatu sanockiego[11]. Równolegle, od około 1876, potem od około 1879 do około 1883 był zastępcą prezydującego C. K. Powiatową Komisją Szacunkową, tj. starosty Leona Studzińskiego[12]. Wszedł w skład władz powołanego w 1889 sanockiego gniazdaPolskiego Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół”, zostając zastępcą wydziałowych[13].
Po odejściu z Sanoka krótkotrwale od około 1889 pracował w randze sekretarza namiestnictwa w C. K. Namiestnictwie we Lwowie[14]. Później sprawował stanowisko c. k. starosty powiatu rudeckiego od około 1891 do około 1904[15][16][17]. Z tytułu piastowanego urzędu w tym okresie był także przewodniczącym C. K. Rady Szkolnej Okręgowej[18]. Po ustąpieniu z urzędu starosty rudeckiego został przeniesiony w stan spoczynku[19]. Otrzymał tytuły honorowego obywatelstwa Rudki i Komarno[4].
Był trzykrotnie żonaty. Jego pierwszą żoną była Henryka z domu Kaukol (1844-1872), z którą miał córkę Henrykę Marię (1872-1948, po mężu Śnieżek)[20]. Drugą żoną od ok. 1875 była Amalia Celestyna z domu Popiel (ur. 8 kwietnia 1840, córka Heleny z domu Skolimowskiej oraz Józefa Popiela - urzędnika magistratów miejskich w Stryju, od ok. 1840 w Stanisławowie, później urzędnika sądowego w Złoczowie, do ok. 1870 dyrektora urzędu pomocniczego c. k. sądu obwodowego w Tarnopolu[21][2][3]; zm. 7 lutego 1882 dzień po urodzeniu córki Amalii Zofii[22])[23], z którą miał dzieci: Tadeusza Felicjana (ur. 9 czerwca 1876[21], zm. 19 maja 1887 w wieku 11 lat[24]), Zofię Jadwigę[23] (ur. 17 grudnia 1877[2], zm. 31 maja 1881 w wieku 3,5 lat na zapalenie oskrzeli[25]; obie zostały pochowane na cmentarzu przy ul. Jana Matejki w Sanoku[26], a ich nagrobek został wpisany do rejestru obiektów zabytkowych i podlega ochronie prawnej[27]) i Amalię Zofię (ur. 6 lutego 1882[3], nauczycielka[28], od około 1902 nauczycielka nadetatowa w pięcioklasowej szkole żeńskiej w Rudkach jako Amalia Świtalska[29], latem 1905 mianowana stałą nauczycielką w sześcioklasowej szkole żeńskiej w Rudkach[30], gdzie do końca życia pracowała jako Amalia Karpow, zm. 23 kwietnia 1906[31]). Trzecią żoną była Antonina Maria z domu Veith[23] (1855-1944[32], pochodząca ze spolonizowanej rodziny austriackiej[17], osiedlonej w Sanoku w 1834, córka Wilhelma Veitha[33], emerytowanego inspektora podatkowego w Sanoku[34], w 1877 pomocnica nauczycielska w czteroklasowej szkole żeńskiej w Sanoku[35]), z którą miał syna Kazimierza Stanisława (1886-1962[33], legionista, polityk w II RP[17]) i Stefanię (po mężu Wciślak)[6].
W marcu 1919 Albin Świtalski złożył w Miejskiej Kasie Oszczędności we Lwowie jako dary na Skarb Polski m.in. 1 złoty krzyż kawalerski, 5 medali bronz., a także biżuterię[36].
Przypisy
↑Księga parafialna kościoła Ducha Świętego w Przeworsku, akt chrztu Albina Świtalskiego, k. 65.
↑ abcMonika Szkółka. Sylwetka polityczna Kazimierza Świtalskiego. „Rocznik Sanocki”. Tom IX, s. 225, 2006. Towarzystwo Przyjaciół Sanoka i Ziemi Sanockiej. ISSN0557-2096.
↑Paweł Nestorowicz: Boża rola. Przyczynek do historii cmentarzy sanockich w 110-tą rocznicę konsekracji cmentarza przy ul. Rymanowskiej. Sanok: 2005, s. 45, 48, 49.
.jpg)
.jpg)
