Aleksander Kajkowski

Aleksander Kajkowski

pułkownik dyplomowany
Data i miejsce urodzenia	6 grudnia 1908 Warszawa
Data i miejsce śmierci	2 maja 1999 Chicago
Przebieg służby
Siły zbrojne	Wojsko Polskie Wojsko Polskie we Francji Polskie Siły Zbrojne
Jednostki	3 Batalion Saperów 1 Batalion Saperów, 5 Kresowy Batalion Saperów
Stanowiska	dowódca kompanii
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa
Późniejsza praca	inżynier
Odznaczenia

Aleksander Kajkowski (ur. 6 grudnia 1908 w Warszawie, zm. 2 maja 1999 w Chicago^[1]) – pułkownik dyplomowany Wojska Polskiego, inżynier mechanik, działacz emigracyjny i polonijny.

Był synem Jana (1859–1921) i Emilii z Jagodzińskich (1873–1963)^[1]. W 1929 roku zdał maturę w I Gimnazjum Miejskim im. gen. Sowińskiego^[2]. Został absolwentem Szkoły Podchorążych Inżynierii w Warszawie. 5 sierpnia 1933 Prezydent RP Ignacy Mościcki mianował go podporucznikiem ze starszeństwem z 15 sierpnia 1932 i 9. lokatą w korpusie oficerów inżynierii i saperów, a minister spraw wojskowych wcielił do 1 Batalionu Saperów Legionów w Modlinie^[3]. 1 marca 1935 roku został awansowany na porucznika ze starszeństwem z 1 stycznia 1935 roku i 47. lokatą w korpusie oficerów inżynierii i saperów^[4]. W 1938 został powołany do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, w charakterze słuchacza XIX Kursu Normalnego 1938–1940.

Po wybuchu II wojny światowej podczas kampanii wrześniowej służył w Armii „Lublin”^[1]. Po przedostaniu się na Zachód został żołnierzem Wojska Polskiego we Francji i służył w 3 Batalionie Saperów^[5]. Następnie został oficerem Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie. Był oficerem 1. kompanii 1 Batalionu Saperów^[5] oraz dowódcą 2 kompanii 5 Kresowego Batalionu Saperów.

Po wojnie pozostał na emigracji. W 1951 przybył do Stanów Zjednoczonych^[1]. Pracował jako inżynier. Należał do Partii Republikańskiej^[1]. W Chicago był przewodniczącym Komitetu Obywatelskiego od 1976, prezesem Niezależnego Stowarzyszenia Polskich Kombatantów, prezesem Komitetu Katyńskiego przy Kongresie Polonii Amerykańskiej, członkiem rady nadzorczej Studium Spraw Polskich^[6]. 24 września 1979 w stopniu pułkownika został powołany na stanowisko delegata Rządu RP na uchodźstwie na Stany Zjednoczone^[7]. W 1990 Prezydent Ryszard Kaczorowski oddelegował go do przekazania insygniów prezydenckich Lechowi Wałęsie^[2].

Był autorem książki pt. Żołnierskim szlakiem, wydanej w 1996^[8]. Sam został opisany w publikacji pt. Żołnierskie losy, autorstwa Stanisława Dronicza^[9]

Zmarł 2 maja 1999 w Chicago^[10] Został pochowany na cmentarzu Maryhill w Niles pod Chicago^[11].

Jego żoną była Irena z domu Wysogota-Zakrzewska (ur. 1912, zm. 13 października 1999), prawnuczka poety Konstantego Zakrzewskiego^[12]. Mieli córki: Bożenę (ur. 1938) i Krystynę (ur. 1948)^[1].

• Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski (11 listopada 1990)^[1][13]
• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (19 marca 1986)^[1][14]
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (15 sierpnia 1976)^[1][15]
• Krzyż Oficerski Orderu Zasługi Rzeczypospolitej Polskiej (1 czerwca 1994, za wybitne zasługi w działalności polonijnej)^[1][16]
• Krzyż Walecznych (1944)^[1]
• Złoty Krzyż Zasługi (1972)^[1]
• Srebrny Krzyż Zasługi z Mieczami (1944)^[1]

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
• Aleksander Kajkowski. poles.org. [dostęp 2017-06-02]. (ang.).
• Aleksander Kajkowski. sejm-wielki.pl. [dostęp 2017-06-02].
• Aleksander Kajkowski. geni.com. [dostęp 2017-06-02].