Aleksander Stadnicki

Aleksander Stadnicki

Szreniawa bez Krzyża
Rodzina	Stadniccy herbu Szreniawa bez Krzyża
Data i miejsce urodzenia	27 lutego 1806 Trzcinica
Data i miejsce śmierci	19 grudnia 1861 Lwów
Ojciec	Antoni Wacław Stadnicki
Matka	Józefa z domu Jabłonowska

Aleksander Stadnicki herbu Szreniawa bez Krzyża (ur. 27 lutego 1806 w Trzcinicy^[a][1], zm. 19 grudnia 1861 we Lwowie) – polski prawnik i historyk, poseł galicyjskiego Sejmu Stanowego.

Był synem historyka, hrabiego Antoniego Stadnickiego (1771–1836, właściciela Żmigrodu, obecnie Nowy Żmigród) i Józefy z książąt Jabłonowskich. Miał 3 braci: Kazimierza Piotra, Władysława (1810–1882) i Zygmunta (zmarł w dzieciństwie). Sam rodziny nie założył.

W 1826 roku ukończył studia prawnicze na Uniwersytecie Wiedeńskim. Od 1838 roku był nadetatowym sekretarzem gubernialnym w Gubernium Krajowym we Lwowie. Z grona magnatów uczestniczył w Sejmie Stanowym w latach 1827 i 1839. Zakończył służbę rządową w 1841 roku i przeniósł się do Trzcinicy. W 1843 roku znów pojawił się w Sejmie Stanowym i był autorem projektu nadania chłopom własności użytkowej ziemi. Później w pracach publicystycznych był również orędownikiem zniesienia pańszczyzny.

Od 1848 roku publikował swoje prace naukowe poświęcone m.in. osadnictwu wiejskiemu na prawie wołoskim^[2], historii miast w dawnym województwie ruskim i statutom Kazimierza Wielkiego.

Został pochowany na Cmentarzu Łyczakowskim we Lwowie.

• Jerzy Malec: Stadnicki Aleksander. W: Polski Słownik Biograficzny. T. 41: Stachoń Roman – Stahr Jan. Warszawa – Kraków: Polska Akademia Nauk – Instytut Historii im. Tadeusza Manteuffla, 2002, s. 368–369. ISBN 83-88909-02-9.
• Aleksander Stadnicki w Wielkiej genealogii Minakowskiego. [dostęp 2012-11-03].

• Dzieła Aleksandra Stadnickiego w bibliotece Polona