Andrzej Mańkowski

Nie mylić z: Andrzej Emeryk Mańkowski – urzędnik i konsul.

Andrzej Mańkowski

Data i miejsce urodzenia	27 listopada 1900 Karczewo
Data i miejsce śmierci	23 grudnia 1980 Żabno
Przebieg służby
Lata służby	1918 - 1921
Siły zbrojne	Armia Cesarstwa Niemieckiego Wojsko Polskie
Formacja	Armia Wielkopolska
Jednostki	7 Dywizjon Taborów Szpital dla koni nr 1
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa powstanie wielkopolskie
Odznaczenia

Andrzej Mańkowski (ur. 27 listopada 1900 w Karczewie, zm. 23 grudnia 1980 w Żabnie) – polski robotnik rolny, powstaniec wielkopolski.

Był synem Józefa i Agnieszki z domu Dudziak. Służył w armii pruskiej (piechota) od 14 czerwca 1918 do 15 grudnia 1918 jako szeregowy. 5 stycznia 1919 zgłosił się na ochotnika do Powiatowej Komisji Uzupełnień w Kościanie, by walczyć w powstaniu wielkopolskim. Służył w 7 dywizjonie taborów w Poznaniu (w szpitalu dla koni nr 14). Walczył na Cytadeli, w okolicach fortu Grolmann i w bitwie o Ławicę. Rozbrajał grenadierów niemieckich. Po zakończeniu powstania służył w szpitalu dla koni nr 1. 10 grudnia 1921 przeniesiono go do rezerwy. 14 września 1924 ożenił się z Marią Dominiczak. Pracował jako włodarz w brodnickim majątku hrabiego Mańkowskiego. Pozostał w nim przez okres II wojny światowej, a także po nacjonalizacji po 1945. W 1974, po śmierci żony, przeniósł się do Żabna, gdzie zmarł^[1].

Z Marią Dominiczak miał piątkę dzieci: trzy córki (Marię, Teresę i Wandę) i dwóch synów (Wawrzyńca i Jerzego)^[1].

• Odznaka Pamiątkowa Wojsk Wielkopolskich (1921),
• Złoty Krzyż Zasługi (1978),
• Medal 40-lecia PRL (1985) - pośmiertnie,
• Wielkopolski Krzyż Powstańczy,
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski^[1].