Angry Chair

Angry Chair

Wykonawca singla z albumu Dirt
Alice in Chains
Strona B	zobacz listę
Wydany	3 grudnia 1992
Nagrywany	27 kwietnia–29 lipca 1992 w Eldorado Recording Studios, Burbank, oraz One on One Recording, Los Angeles[1]
Gatunek	metal alternatywny • grunge[2]
Długość	4:48
Wydawnictwo	Columbia
Producent	Dave Jerden
Format	singel CD • kaseta • 7” • 12”
Autor	Layne Staley
Singel po singlu
„Them Bones” (1992) „Angry Chair” (1992) „Rooster” (1993)

Angry Chair – trzeci singiel amerykańskiego zespołu muzycznego Alice in Chains, promujący opublikowany we wrześniu 1992 album studyjny Dirt. Utwór w amerykańskim wydaniu płyty został zamieszczony na przedostatniej, dwunastej pozycji^[a]. Czas trwania wynosi 4 minuty i 48 sekund. Autorem tekstu i kompozytorem jest Layne Staley, co stanowi jeden z trzech wyjątków w dyskografii grupy, którego jest on twórcą. Pozostałe dwie kompozycje to „Hate to Feel” i „Head Creeps”^[b]. Singel został wydany w kilku wersjach, w tym także w rozszerzonym wydaniu.

Kompozycje „Angry Chair” i „Hate to Feel” zostały przyniesione przez Layne’a Staleya w wersjach instrumentalnych w trakcie sesji do albumu studyjnego Dirt (1992). Według producenta Dave’a Jerdena robocze tytuły obydwu utworów brzmiały „Rock On” i „Rockmanoff” lub „Rockmanoff I” i „Rockmanoff II”^[6]. Podczas nagrań powstał problem wynikający z podobnych nazewnictw. Gdy członkowie zespołu przystąpili do pracy nad drugą z kompozycji, inżynier dźwięku Bryan Carlstrom omyłkowo o mało co nie wymazał partii wokalnych z pierwszego utworu^[6]. Przed rozpoczęciem procesu obróbki cyfrowej Pro Tools sprawdził taśmę, dzięki czemu uniknięto błędu^[6]. Od 24 do 26 czerwca Staley zarejestrował partie śpiewu i wraz z Jerrym Cantrellem dograł gitary^[7].

Warstwa liryczna napisana przez Staleya, mająca mroczny, ponury, przygnębiający i emocjonalny charakter, opowiada o uzależnieniu narkotykowym^[8][9]. Jeden z recenzentów określił ją jako „rozlanie najciemniejszych emocji i stanu psychicznego” oraz „uczucie uwięzienia”^[10]. Niekiedy sądzono, iż tytuł utworu odnosi się do okresu wczesnego dzieciństwa Staleya, który za nieposłuszne zachowanie, w ramach kary sadzany był przez swojego ojca na krześle przed lustrem^[10]. Wers: „Stomach hurts and I don’t care” opisuje nudności spowodowane zażywaniem heroiny, natomiast fragment: „Get on your knees, time to pray, boy” odnosi się do zdarzenia, w którym mały chłopiec w rozpaczliwy sposób płaci za swoją pomyłkę. Stanowi to nawiązanie do sytuacji, gdy Staley jest „torturowany” przez swój nałóg^[10].

Cantrell w wywiadzie dla brytyjskiego miesięcznika „Metal Hammer” odniósł się do interpretacji warstwy lirycznej: „Tekst mówi o człowieku, który ma problemy z narkotykami oraz zbyt rozrywkowym trybem życia. W tej piosence ukazany jest wybór jaki później pozostaje człowiekowi – żyć albo umrzeć”^[11]. W rozmowie z magazynem „Request” muzyk przyznał: „Opowieść o osobie, która zajmuje się gównianą stroną bycia uzależnionym od narkotyków, to złożone z nas, z dużej ilości ludzi. Gwiazdy z naiwnego punktu widzenia – seks, narkotyki i rock and roll – a potem świadomość, że to nie jest odpowiedź”^[12]. Gillan G. Gaar z czasopisma „Goldmine” tematykę warstwy lirycznej opisuje jako „frustrację”^[13].

„Angry Chair” został skomponowany według niskiego schematu strojenia E, obniżonym o pół tonu w dół. Posiada dwa główne riffy. Charakterystyczne „opóźnienia” harmonii wokalnej w zwrotkach nagrano w trzech warstwach i wykonano przy pomocy efektu odzwierciedlenia dźwięku (począwszy od otwierającego wersu: „Sitting on an angry chair…” zastosowano szesnaście ścieżek wokalu)^[7]. Ned Raggett z serwisu AllMusic określił je jako „złowieszcze echa o nadciągającej zagładzie”^[2]. W początkowej fazie śpiew Staleya utrzymywany jest w łagodnym tonie, podobnie jak brzmienie parti gitar^[2]. Przed wykonaniem refrenów, utwór zyskuje na większej agresywności. „Angry Chair” charakteryzuje się dynamiczną solową grą Cantrella oraz harmonią wokalną, występującą w refrenach, między śpiewem prowadzącym Staleya a wokalem wspierającym Cantrella^[2]. Muzyk nie był zadowolony ze swojej partii solowej. „Zasadniczo gdy tworzę solówki, po prostu puszczamy rolkę taśmy i improwizuję dopóki nie pojawi się zasadnicza idea. Myślałem, że ta jest nieudana i zacząłem tworzyć inną, lecz wszyscy zaczęli skakać i mówić, że «to jest świetne, to jest to!», ja na to, że «nie ma k**wa mowy!» Więc zawrzeliśmy układ: nagrałem kilka innych rozwiązań, ale zachowaliśmy oryginał. Layne nalegał, że pierwsze solo było najlepsze, choć myślałem, że była to najbardziej gówniana rzecz jaką kiedykolwiek zrobiłem” – wspominał^[14]. Gitarzysta w wywiadzie dla „Guitar World” wyraził duże uznanie dla Staleya za samodzielne skomponowanie dwóch utworów^[15].

Teledysk do „Angry Chair” w reżyserii Matta Mahurina został opublikowany w grudniu 1992^[16]. Zdjęcia realizowano w Nowym Jorku^[12]. W wideoklipie została użyta między innymi małpiatka galago senegalski, która siedzi na ramieniu Staleya^[17]. Teledysk dostępny jest na płycie kompilacyjnej Music Bank: The Videos (1999)^[17].

Singel „Angry Chair” został opublikowany 3 grudnia 1992 nakładem wytwórni Columbia^[18]. Ukazał się on dodatkowo w dwóch rozszerzonych wersjach, wzbogaconych o koncertowe wersje utworów „Bleed the Freak” i „It Ain’t Like That” (pochodzących z debiutanckiego albumu studyjnego Facelift; 1990) oraz „Hate to Feel” (z płyty Dirt), zarejestrowanych 2 marca w Barrowland Ballroom w Glasgow w ramach Down in Your Hole Tour^[19][20]. 24 maja 1993 singel został wydany w Wielkiej Brytanii^[21].

W późniejszym czasie „Angry Chair” został zamieszczony na wszystkich czterech kompilacyjnych albumach zespołu – Nothing Safe: Best of the Box^[22] (także w wersji koncertowej na limitowanej edycji wydanej przez Best Buy)^[23], Music Bank (1999)^[24], Greatest Hits (2001)^[25] oraz The Essential Alice in Chains (2006)^[26]. Koncertowe zapisy utworu znalazły się na płytach Unplugged (1996)^[27] i Live^[28] oraz na stronach B singli „Heaven Beside You” (1996)^[29] i „Get Born Again” (1999)^[30].

Ned Raggett z AllMusic charakter utworu określił jako „mrok gotycki”. Autor przyznał, że „Staley z Cantrellem wciąż potrafią zaskakiwać oraz w sposób niebywale trafiony przekształcać swoje utwory w coś spektakularnego”. Wyraził również pochlebną opinię o stylu riffowania przez Cantrella, który opisał mianem „dramatycznego i nieustępliwego”^[2]. Michael Christopher z czasopisma on-line PopMatters zwrócił uwagę na fakt, że „Angry Chair” jest wyraźną próbą skonfrontowania się Staleya z jego własnym wewnętrznym bólem i demonami^[3]. Holly George-Warren z „Rolling Stone’a”, w biografii zespołu podkreśliła, że w utworze wyraźnie słychać jest rodzaj autodestrukcji i zmęczenia psychicznego^[31]. Dziennikarz Greg Kot, w opublikowanej w 2004 książce New Rolling Stone Album Guide, zaznaczył, że Staley w tekście między innymi do „Angry Chair” „destyluje swoją autodestrukcyjną postawę z chłodną beztroską”^[32]. James McNair na łamach magazynu „Q” przyznał, że praca gitar w „Angry Chair” charakteryzuje się „mieszanką wczesnego Black Sabbath z Led Zeppelin”^[33].

30 stycznia 1993 utwór zadebiutował na 35. lokacie Album Rock Tracks, notowaniu opracowywanym przez tygodnik „Billboard”^[34]. 20 lutego, po czterech tygodniach, uplasował się na 34. pozycji^[35]. W sumie na wspomnianej liście przebojów notowany był przez pięć tygodni^[36]. Także 30 stycznia utwór „Angry Chair” zadebiutował na 29. miejscu w zestawieniu „Billboardu” Modern Rock Tracks^[37]. 6 lutego singel awansował o dwie lokaty w górę^[38]. Na liście spędził łącznie trzy tygodnie^[39]. 3 czerwca „Angry Chair” zadebiutował na 28. miejscu irlandzkiego zestawienia Top 100 Singles, gdzie utrzymał się przez tydzień^[40][41]. 5 czerwca singel uplasował się na 33. pozycji brytyjskiej listy Official Singles Chart Top 75^[40][42]. 19 czerwca utwór Alice in Chains został sklasyfikowany na 79. miejscu listy European Hot 100, opracowywanej na podstawie sprzedaży singla w piętnastu krajach Europy^[43].

„Angry Chair” zadebiutował w trakcie występu w The Evergreen State College na terenie miasta Olympia 27 sierpnia 1992^[44], w ramach przedpremierowej mini trasy Shitty Cities Tour^[45], poprzedzającej tournée Down in Your Hole Tour. Regularnie prezentowany był podczas koncertów zespołu w latach 90.^[44] Obok „Hate to Feel”, „Angry Chair” był jedną z dwóch kompozycji, podczas których na gitarze rytmicznej grał Staley^[15][46]. Od momentu reaktywacji grupy w 2005, „Angry Chair” często grany jest podczas występów^[44]. W trakcie koncertu w Austin 29 września 2007 w ramach Acoustic Hour, będącego częścią 2007 North American Tour, utwór został wykonany w wersji akustycznej z gościnnym udziałem Scotta Weilanda^[47].

singel CD (CSK 4840):

singel CD (XPCD 281):

singel CD (658916 1):

Limited Edition 4 Track Picture CD (659365 2)^[c]:

winyl 7” (659365 7):

winyl 12” (01-659365-20)^[c]:

Opracowano na podstawie materiału źródłowego^[48]:

• Polski zespół Rootwater na albumie studyjnym Under z 2004^[49].
• Amerykański zespół Dritt Skit na minialbumie Arachnid Assailant (2015)^[50].
• Członkowie Soundgarden, Ben Shepherd, Kim Thayil i Matt Cameron, oraz Meagan Grandall, Mike McCready (Pearl Jam) i Tad Doyle (wokalista TAD) wykonali cover utworu podczas internetowej ceremonii uhonorowania Alice in Chains przez Museum of Pop Culture nagrodą Founders Award 1 grudnia 2020^[51].

• David de Sola: Alice in Chains: The Untold Story. Thomas Dunne Books, 2015. ISBN 978-1250048073. (ang.).
• Mark Yarm: Wszyscy kochają nasze miasto. Historia grunge’u z pierwszej ręki. Joanna Bogusławska (tłum.). Kagra, 2019. ISBN 978-83-63785-43-7. (pol.).

• „Angry Chair” w bazie AllMusic (ang.)
• „Angry Chair” w serwisie YouTube (ang.)