|
Antoni Hajzik
Antoni Hajzik (ur. 11 czerwca 1895 w Białogórze, pow. Gródek Jagielloński, zm. między 9 a 11 kwietnia 1940 w Katyniu) – major piechoty Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej. ŻyciorysUrodził się w rodzinie Jana i Katarzyny z Rićków. Absolwent C. K. Gimnazjum w Gródku Jagiellońskim[1]. Jako uczeń klasy Vc gimnazjum w 1914 roku został powołany do armii austriackiej, ukończył szkołę dla oficerów rezerwy i kurs dla dowódców oddziałów karabinów maszynowych. W 1916 roku był uczniem – żołnierzem VII klasy gimnazjum, uzyskał promocję do następnej klasy[2]. W czasie I wojny światowej walczył w szeregach cesarskiej i królewskiej armii. 1 grudnia 1917 roku został mianowany podporucznikiem rezerwy piechoty. Jego oddziałem macierzystym był c. i k. 89 pułk piechoty[3]. Od roku 1918 w Wojsku Polskim. Brał udział w wojnie 1920 roku. Ukończył kursy informacyjne przy dowództwie 2 Armii w Grodnie. W okresie międzywojennym pozostał w wojsku. Ukończył kursy dla dowódców oddziałów karabinów maszynowych i ogólnowojskowe w Szkole w Rembertowie. W 1924 roku w stopniu kapitana służył w 3 pułku piechoty Legionów[4] (starszeństwo z dniem 1 czerwca 1919 roku i 580 lokatą). 27 stycznia 1930 roku został mianowany majorem ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1930 roku i 21. lokatą w korpusie oficerów piechoty[5]. 20 września 1930 roku został przeniesiony z baonu podchorążych rezerwy piechoty nr 2 do 59 pułku piechoty w Inowrocławiu na stanowisko dowódcy batalionu[6][7]. W trakcie służby Hajzika w 59 pułku piechoty, Inspektor Armii, generał dywizji Aleksander Osiński w „Opiniach z kursów o oficerach” przedstawionych w 1932 roku napisał tak: „oficer sztabowy ponad przeciętną miarę, dobry dowódca baonu w polu, charakter ustalony, dobry żołnierz”[8]. 9 grudnia 1932 roku ogłoszono jego przeniesienie do 2 batalionu strzelców w Tczewie na stanowisko kwatermistrza[9][10]. 7 czerwca 1934 roku został przeniesiony do 29 pułku Strzelców Kaniowskich w Kaliszu na stanowisko dowódcy batalionu[11][12]. 4 lipca 1935 roku został zwolniony z zajmowanego stanowiska z pozostawieniem bez przynależności służbowej z równoczesnym oddaniem do dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr IV[13]. W 1935 przeniesiony w stan spoczynku. Od początku 1939 roku kwatermistrz w 16 baonie Junackich Hufców Pracy. Brał udział w budowie umocnień w okolicy Wizny. W kampanii wrześniowej wzięty do niewoli przez Sowietów, osadzony w Kozielsku. Ostatnią wiadomość rodzina otrzymała 20 listopada 1939 roku[14]. Między 7 a 9 kwietnia 1940 roku przekazany do dyspozycji naczelnika smoleńskiego obwodu NKWD – lista wywózkowa 015/2, pozycja 47, nr akt 2939 z 5.04.1940[14][15]. Został zamordowany między 9 a 11 kwietnia 1940 roku przez NKWD w lesie katyńskim. Zidentyfikowany podczas ekshumacji prowadzonej przez Niemców w 1943 roku, zapis w dzienniku ekshumacji pod datą 24.05.1943. Przy szczątkach znaleziono dowód osobisty, książeczkę wojskową, dwie karty pocztowe, list, karty wizytowe, modlitewnik, dwa medaliki[16]. Figuruje na liście AM-178-495 i liście Komisji Technicznej PCK pod numerem 0495. Nazwisko Hajzika znajduje się na liście ofiar (pod nr 0495) opublikowanej w Gońcu Krakowskim nr 101 i w Nowym Kurierze Warszawskim nr 105 z 1943. Życie prywatneMieszkał w Gostyninie. Żonaty z Wiktorią Gąsiorówną, miał troje dzieci: Romana, Janinę i Jerzego[1]. Ordery i odznaczenia
Upamiętnienie
Zobacz teżPrzypisy
Bibliografia
|
||||||||||||||||||||||
.png){kind=small}
