|
Armando Cossutta
Armando Cossutta (ur. 2 września 1926 w Mediolanie, zm. 14 grudnia 2015 w Rzymie[1]) – włoski polityk komunistyczny, wieloletni parlamentarzysta, twórca ugrupowań komunistycznych, poseł do Parlamentu Europejskiego V kadencji. ŻyciorysW 1943 wstąpił w szeregi Włoskiej Partii Komunistycznej (PCI). Zaangażował się w działalność antyfaszystowskiego ruchu oporu. Według własnych wspomnień, opublikowanych w 2004, został schwytany i skazany na rozstrzelanie, jednak pluton egzekucyjny wystrzelił w powietrze. Po zakończeniu działań wojennych i porzuceniu studiów został etatowym działaczem partii komunistycznej. W 1951 został radnym Mediolanu, obejmował kolejne stanowiska w strukturach partyjnych. Reprezentował przez wiele lat skrajnie lewicowe i prosowieckie skrzydło PCI, stojące w opozycji do grupy Enrica Berlinguera. Armando Cossutta miał przyjąć około 2 milionów dolarów za prosowieckie działania propagandowe[2]. W 1999 został wymieniony na liście szpiegów KGB[3], nie skierowano przeciwko niemu oskarżenia. Przez wiele lat Armando Cossutta zasiadał we włoskim parlamencie. Od 1972 do 1994 był członkiem Senatu VI, VII, VIII, IX, X i XI kadencji. Następnie do 2006 wchodził w skład Izby Deputowanych XII, XIII i XIV kadencji. Przez kolejne dwa lata był ponownie senatorem XV kadencji. W międzyczasie, w wyborach w 1999, uzyskał mandat posła do Parlamentu Europejskiego V kadencji z ramienia PdCI. Należał do grupy Zjednoczonej Lewicy Europejskiej i Nordyckiej Zielonej Lewicy. Brał udział w pracach Komisji Spraw Konstytucyjnych. W PE zasiadał do 2004[4]. W 1991 nie poparł przekształceń w PCI i wraz z grupą radykałów współtworzył Odrodzenie Komunistyczne, którego został formalnym przewodniczącym. W 1998 doprowadził do rozłamu w Odrodzeniu Komunistycznym, kwestionując postulat obalenia rządu Romano Prodiego. Współtworzył wówczas nowe ugrupowanie pod nazwą Partia Komunistów Włoskich, którego był przewodniczącym (do 2006) i czasowo równocześnie sekretarzem (do 2000). W 2008 Armando Cossutta zakończył wieloletnią karierę parlamentarną. Rok później zadeklarował swoje poparcie dla Partii Demokratycznej. Przypisy
Bibliografia
|
||||||||||||||
