BTR-70

BTR-70

Dane podstawowe
Państwo	ZSRR
Producent	Arzamaska Fabryka Maszyn
Typ pojazdu	transporter opancerzony
Trakcja	kołowa (8x8)
Załoga	3+7
Historia
Produkcja	1973–1984
Dane techniczne
Silnik	2 x silnik gaźnikowy ZMZ-4908 o mocy 120 KM każdy
Transmisja	mechaniczna, 8/2
Poj. zb. paliwa	290 l
Długość	7,54 m
Szerokość	2,80 m
Wysokość	2,32 m
Prześwit	0,475 m
Masa	11,5 t (bojowa)
Moc jedn.	14,7 kW/t (20,86 KM/t)
Osiągi
Prędkość	80 km/h 40 km/h (po drodze, z uzyciem jednego silnika) 10 km/h (pływania)
Zasięg pojazdu	600–700 km
Pokonywanie przeszkód
Rowy (szer.)	2,0 m
Ściany (wys.)	0,6 m
Kąt podjazdu	30°
Przechył boczny	25°
Dane operacyjne
Uzbrojenie
1 x wkm KPWT kalibru 14,5 mm (500 naboi) 1 x km PKT kalibru 7,62 mm (2000 naboi)
Użytkownicy
Armia Radziecka
Rzuty
Multimedia w Wikimedia Commons

BTR-70 – radziecki transporter opancerzony z wieżą od BRDM-2.

W 1959 roku do uzbrojenia wprowadzono transporter opancerzony BTR-60P. W 1966 roku powstała finalna wersja tego wozu oznaczona BTR-60PB. W następnych latach rozpoczęto projektowanie nowego kołowego bwp oznaczonego jako GAZ-50. Był on wyposażony w wieżę identyczną jak BMP-1 i BMD-1.

Prototyp GAZa-50 był gotowy w 1970 roku. Testy wykazały, że GAZ-50 jest konstrukcją pod każdym względem doskonalszą od BTR-60, ale całkowite zastąpienie kołowych transporterów opancerzonych kołowymi bojowymi wozami piechoty (tak jak to się stało w przypadku pojazdów gąsienicowych) przekraczało możliwości radzieckiej gospodarki. Podstawową przyczyną wysokiej ceny GAZa-50 była skomplikowana wieża mieszcząca armatę 73 mm, jej automat ładowania, karabin maszynowy i wyrzutnię ppk. Dlatego postanowiono zintegrować wieżę BTR-60PB z kadłubem GAZa-50. Powstały w ten sposób pojazd otrzymał oznaczenie fabryczne GAZ-4905, a po przyjęciu do uzbrojenia w 1972 roku nazwę BTR-70.

Produkcję seryjną nowego wozu uruchomiono w 1976 roku. W następnych latach BTR-70 zaczął wypierać BTR-60 z jednostek piechoty zmotoryzowanej.

BTR-70 swój chrzest bojowy przeszedł podczas wojny w Afganistanie. Pojazd był oceniany znacznie wyżej niż BTR-60, ale były też uwagi krytyczne. Za największe wady uznawano skomplikowany układ napędowy, małe rozmiary włazów utrudniające opuszczanie wozu i niski kąt podniesienia uzbrojenia utrudniający zwalczanie celów położonych na stokach gór. W efekcie pod koniec lat 70. zaczęto wyposażać BTR-70 w nowe wieże o zwiększonym do +60° kącie podniesienia uzbrojenia, a od 1984 roku BTR-70 był uzupełniany przez nowy BTR-80.

BTR-70 nadal pozostaje na uzbrojeniu państw powstałych po rozpadzie ZSRR.

BTR-70 oraz BTR-70M zostały użyte podczas Inwazji Rosji na Ukrainę. Do tej pory wizualnie naliczono 5 zniszczonych pojazdów oraz 2 przejęte przez Siły Zbrojne Ukrainy^[1].

• BTR-70 – transporter opancerzony. Wersja podstawowa.
• BTR-70A, BTR-70W (oznaczenia nieoficjalne) – transporter opancerzony wyposażony w wieżę o zwiększonym kącie podniesienia uzbrojenia.
• BTR-70-AGS – wersja ze zdemontowaną wieżą i umocowanym w jej miejscu granatnikiem automatycznym AGS-17.
• BTR-70K – wóz dowodzenia. W przedziale desantowym umieszczono stanowiska do pracy na mapach, radiostację R-123M, radiolokacyjne urządzenie odzewowe, aparaturę nawigacyjną TNA-3 i dwie przenośne radiostacje R-107M. Załoga pojazdu składała się z 3 żołnierzy oraz 4 oficerów sztabowych.
• BTR-70Ch – wóz rozpoznania skażeń. Wyposażony w układ rozpoznania skażeń promieniotwórczych i chemicznych typu GO-27.
• BTR-70MS – wóz łączności. Wyposażony w dodatkowe radiostacje, łącznice telefoniczną i agregat prądotwórczy.
• SPR-2 – opancerzony transporter rozpoznawczy. Wyposażony w radar obserwacji pola walki.
• BTR-70BREM – wóz pomocy technicznej. Wyposażony w wyciągarkę, dźwig, komplet narzędzi i części zamiennych umożliwiający polowe naprawy transporterów BTR-70.
• BTR-70DI (BTR-7) – ukraińska modernizacja BTR-70.
• BTR-70M – zmodernizowany wóz wyposażony w pojedynczy silnik KAMAZ-740.3 z nowym układem przeniesienia napędu^[2].
• BTR-70MB1 – białoruska modernizacja opracowana przez 140. Zakład Remontowy z Borysowa^[3][4].
• TAB-77 – rumuńska wersja licencyjna.

• Igor Witkowski: Lekkie i średnie opancerzone wozy bojowe. Warszawa: Wydawnictwo WiS, 1993. ISBN 83-86028-02-5. Brak numerów stron w książce
• Wiesław Barnat, Edward Cypko, Mariusz Radzimierski. Transporter opancerzony BTR-70. „Nowa Technika Wojskowa”. 1999. nr 4. s. 19–22. ISSN 1230-1655.