Bernard był jednym z licznych synów księcia Saksonii-Gotha-AltenburgErnesta I Pobożnego z rodu Wettinów i Elżbiety Zofii, córki księcia Saksonii-AltenburgJana Filipa[1]. W wyniku podziału księstwa między siebie i sześciu braci otrzymał w 1680 jego niewielką część z Meiningen. Uczestniczył w wojnach prowadzonych przez cesarzaLeopolda I Habsburga. Dzięki bezpotomnej śmierci trzech braci udało mu się powiększyć grancie swego księstwa o fragmenty ich dziedzin. W swym testamencie zakazał dalszego dzielenia księstwa[2].
Rodzina
Bernard był dwukrotnie żonaty. Pierwszą jego żoną była Maria Jadwiga (1647–1680), córka landgrafa Hesji-DarmstadtJerzego II. Z tego związku pochodziło siedmioro dzieci:
Ernest Ludwik I (1672–1724), następca ojca jako książę Saksonii-Meiningen,
Bernard (1673–1694),
Jan Ernest (1674–1675),
Maria Elżbieta (1676–1676),
Jan Jerzy (1677–1678),
Fryderyk Wilhelm (1679–1746), książę Saksonii-Meiningen od 1743,
Po śmierci pierwszej żony Bernard poślubił w 1681 Elżbietę Eleonorę Zofię (1658–1729), córkę księcia Brunszwiku-WolfenbüttelAntoniego Ulryka i wdowę po Janie Jerzym z Meklemburgii-Schwerin. Para miała pięcioro dzieci:
Elżbieta Ernestyna Antonia (1681–1766), ksieni w Gandersheimie[2],
Eleonora Fryderyka (1683–1739),
Antoni August (1684–1684),
Wilhelmina Luiza (1686–1753), żona Karola, księcia Wirtembergii-Juliusburga,
Antoni Ulryk (1687–1763), książę Saksonii-Meiningen od 1746[1].