|
Branko Cikatić
Branimir „Branko” Cikatić (ur. 3 października 1954 w Splicie, zm. 23 marca 2020 w Solinie[2]) – chorwacki kickbokser, wielokrotny mistrz Europy i świata, pierwszy w historii mistrz K-1. Kariera sportowaKariera amatorskaW wieku 12 lat rozpoczął treningi taekwondo. Cztery lata później zaczął również ćwiczyć karate Shōtōkan i judo. Po ukończeniu 18 lat przez krótki okres walczył w boksie (amatorski bilans 16-1), aby ostatecznie poświęcić się kick-boxingowi[3]. W latach 1979–1983 zdobył w formule full contact pięciokrotnie mistrzostwo Europy i raz mistrzostwo świata. Amatorską karierę kickbokserską zakończył z bilansem 152 zwycięstw i 4 porażek. Kariera zawodowaW 1984 roku wyjechał do Holandii i przeszedł na zawodowstwo. Wstąpił do amsterdamskiego klubu Chakuriki Gym, gdzie jego trenerem kick-boxingu i boksu tajskiego został renomowany szkoleniowiec Thom Harinck. W następnych latach niepokonany Cikatić zdobywał kolejne tytuły mistrzowskie zarówno w kick-boxingu, jak i boksie tajskim, wygrywając większość walk przez nokaut. W 1989 zajął pierwsze miejsce w prowadzonym przez branżowe niemieckie czasopismo Karate BUDO Magazine rankingu na najpopularniejszą osobistość w środowisku sztuk walki (przed Jean-Claude Van Dammem i Chuckiem Norrisem)[4]. Pierwszej porażki na zawodowym ringu doznał dopiero w Melbourne w 1992 roku z rąk Stana Longinidisa w walce o mistrzostwo świata WKA. W K-1 zadebiutował 30 kwietnia 1993 roku u szczytu swojej długoletniej kariery (w wieku 38 lat) podczas pierwszego w historii turnieju K-1 Grand Prix w Tokio. Znokautował wszystkich trzech przeciwników (m.in. w finale późniejszego 4-krotnego mistrza K-1 Ernesto Hoosta), zdobywając tytuł mistrza tej organizacji. Rok później bezskutecznie próbował powtórzyć sukces − przegrał w półfinale z Japończykiem Masaaki Satake, po czym kilka miesięcy później wycofał się ze startów. W marcu 1997 roku powrócił do K-1, wygrywając przez TKO z Musashim. Kolejne dwie walki przegrał jednak przed czasem (z Greco i Bernardo) i w 1998 roku, mając blisko 44 lata, definitywnie zakończył kickbokserską karierę (bilans walk zawodowych 92-6-1). Pozostaje najstarszym zawodnikiem, który wygrał turniej K-1. Dokonał tego w wieku 38 lat i 208 dni. W 1998 i 1999 roku stoczył dwie walki na zasadach MMA w organizacji PRIDE FC. Obie przegrał, po czym zakończył sportową karierę. OsiągnięciaKariera zawodowa:
Kariera amatorska:
Dalsza kariera i życie prywatneW 1996 r. wystąpił w filmie akcji pt. Wieżowiec u boku Anny Nicole Smith, gdzie wcielił się w epizodyczną postać imieniem Zarkov[5]. W 2018 r. zdiagnozowano u niego zatorowość płucną. Podczas pobytu w szpitalu nabawił się zakażenia szpitalnego, które wywołało u niego posocznicę. Późniejsze badania wykazały również, że cierpiał na chorobę Parkinsona[6]. Zmarł 23 marca 2020 roku. Lista zawodowych walk w MMA
Przypisy
Linki zewnętrzne |
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
