Bronisław Żołnierczyk

Bronisław Żołnierczyk

Kraj działania	Polska
Data i miejsce urodzenia	21 marca 1940 Sanok
Data i miejsce śmierci	24 października 2020 Przemyśl
Miejsce pochówku	Cmentarz Posada w Sanoku
Wykładowca i ojciec duchowny w przemyskim seminarium duchownym
Okres sprawowania	1970–1986
Dyrektor Caritas Archidiecezji Przemyskiej
Okres sprawowania	1985–2000
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	rzymskokatolicki
Odznaczenia

Bronisław Franciszek Żołnierczyk (ur. 21 marca 1940 w Sanoku, zm. 24 października 2020 w Przemyślu) – polski ksiądz rzymskokatolicki, działacz społeczny, członek Kapituły Metropolitalnej w Przemyślu, członek Zarządu Głównego Towarzystwa Pomocy św. Brata Alberta, krajowy duszpasterz bezdomnych.

Syn Macieja i Franciszki. W 1958 ukończył Zespół Szkół Mechanicznych w Sanoku uzyskując tytuł technika mechanika w specjalności budowa samochodów^[1]. Następnie wstąpił do Wyższego Seminarium Duchownego w Przemyślu, gdzie ukończył teologię (1964). Po otrzymaniu święceń kapłańskich kontynuował studia na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim na wydziale biblistyki.

Pracę zawodową podjął w Tarnowskiej Woli, a następnie w Rzeszowie, Sieniawie, Krośnie, Jaśle i Jarosławiu. Był wykładowcą i ojcem duchownym w przemyskim seminarium (1970-1986), a także założycielem Caritas Kleryków. Z jego inicjatywy powstały też organizacje społeczne niosące pomoc potrzebującym (Duszpasterstwo Osób Niewidomych, Ruch Wiara-Światło „Muminki” – dla Podkarpacia), a także zainicjował szereg działań na rzecz niesienia pomocy dzieciom z domów dziecka, pogotowia opiekuńczego i ośrodka szkolno-wychowawczego, rodzinom wielodzietnym, ludziom starszym z domów spokojnej starości. Uczestniczył też w działalności Braci Albertynów.

Od 1985 roku był dyrektorem Caritas Archidiecezji Przemyskiej. W tym czasie założył świetlice dla dzieci, Stacje Opieki Pielęgnacyjnej i Medycznej, a także pracował z dziećmi i młodzieżą uzależnioną od narkotyków w Stowarzyszeniu Pomocy Dzieciom „Familia”, pomagał Miejskiemu Ośrodkowi Pomocy Społecznej i Zarządowi Miasta. Zajmował się także doposażaniem szpitali w Przemyślu (wyposażenie medyczne dla oddział urologii Szpitala Wojewódzkiego), Szpitala Psychiatrycznego w Żurawicy i Specjalnego Ośrodka Szkolno-Wychowawczego dla dzieci głuchoniemych i niedosłyszących. Stale współpracował z Polskim Związkiem Emerytów, Rencistów i Inwalidów, Polskim Stowarzyszeniem Diabetyków, Polskim Towarzystwem Walki z Kalectwem i z organizacją Harcerstwa Polskiego. Zainicjował powstanie szkolnych kół „Caritas”, Kół Towarzystwa Pomocy im. św. Brata Alberta, założył także kuchnię dla najbiedniejszych rodzin, schronisko dla mężczyzn oraz Dom Matki i Dziecka w Przemyślu. Jest organizatorem licznych pielgrzymek. Pracę dyrektora Caritas zakończył w 2000 roku dalej prowadząc wykłady w przemyskim Kolegium Katechetycznym.

Zmarł 24 października 2020^[2]. Został pochowany w grobowcu kapłanów na Cmentarzu Posada w Sanoku 27 października 2020^[3].

• Zasłużony dla Województwa Rzeszowskiego
• Zasłużony dla gminy Zagórz
• Nagroda „Józef”, przyznana przez Radio Rzeszów, TV Rzeszów i „Super Nowości”, za rok 1999 w kategorii osobowości^[4]
• Złoty Krzyż Zasługi (2007)^[5]
• Honorowe Obywatelstwo Przemyśla (2006)

• Biografia i Uchwała Nr 56/2006 Rady Miejskiej w Przemyślu z dnia 26 kwietnia 2006 r. na stronach Rady Miejskiej w Przemyślu. przemysl.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-10-05)].