Po wojnie działał przy odbudowie fabryki Sanowag w Sanoku i został jej pracownikiem[5]. W 1951 został członkiem Egzekutywy Komitetu Zakładowego PZPR w fabryce Sanowag[6]. Jako przedstawiciel Wydziału Produkcyjnego S wszedł w skład kolegium redakcyjnego powstałego w 1954 dwutygodnika „Głos Sanowagu” w ramach Sanockiej Fabryki Wagonów[7]. Był działaczem działającego od 1947 koła w Sanoku Polskiego Związku Byłych Więźniów Politycznych Hitlerowskich Więzień i Obozów Koncentracyjnych[8]. 7 grudnia 1958 został wybrany członkiem zarządu oddziału powiatowego w Sanoku ZBoWiD[9]. Był też współzałożycielem zakładowego koła ZBoWiD[10].
Przez wiele lat zasiadał w zarządzie klubu sportowego Stal Sanok, a od 1955 do 1958 przez dwie kadencje pełnił funkcję jego prezesa[11][12][13]. Po dokonaniu fuzji klubów KS „Górnik Sanoczanka” i ZKS „Stal”, w wyniku czego powstał 2 sierpnia 1957 Robotniczy Klub Sportowy Sanoczanka przy Sanockiej Fabryce Wagonów i Kopalnictwie Naftowym w Sanoku, został wybrany przewodniczącym zarządu nowego klubu[14].
Wraz z Kazimierzem Ciepielowskim był projektantem kurhana z obeliskiem i tablicą pamiątkową, ustanowionego w miejscu istnienia Zwangsarbeitslager Zaslaw pod Sanokiem (odsłonięty w 1964[15][16]).
Jego brat Władysław (1920-1997) także został pracownikiem sanockiej fabryki[17][18]. Bronisław Bekalik zmarł śmiercią tragiczną 4 czerwca 1968[19]. Został pochowany na Cmentarzu Posada w Sanoku. Obok została pochowana jego żona Janina Wiktoria (1923-1989).
↑Adam Baszak, Józef Ząbkiewicz: 55 lat klubu sportowego „Stal” Sanok 1946-2001. Sanok: 2001, s. 31-32, 68. ISBN 83-915504-0-0.
↑Waldemar Bałda: Sowa i bocian. Opowieść o Posadzie Olchowskiej – III dzielnicy Miasta Sanoka. Kraków: AB Media, 2012, s. 156-157. ISBN 978-83-935385-7-7.
