Pierwsze wzmianki na temat Bukowca w źródłach pisanych pochodzą z około 1305 roku[5]. Heincze von Zedlitz wymieniany jest jako pan osiadły na Bukowcu w 1379 roku[5]. Rodzina von Zedlitz panowała na dobrach bukowieckich do połowy XVI wieku[5]. W roku 1420 we wsi założono stawy rybne. W roku 1622 wieś znajduje się na trasie przejścia oddziału Lisowczyków. W roku 1795 (inne źródła podają rok 1785) Bukowiec zostaje zakupiony przez Fryderyka Wilhelma hrabiego Redena. On, a następnie po jego śmierci w roku 1815 jego żona Fryderyka Karolina z domu von Riedesel gruntownie przebudowują pałac i park. Pod władaniem wdowy po hrabim von Redenie Bukowiec staje się znaczącym ośrodkiem kulturalnym ówczesnych Prus, posiada także status oficjalnego letniska.
19 maja 1946 ustalono urzędową polską nazwę Bukowiec w miejsce niemieckiej Buchwald[6].
Po II wojnie światowej wieś i pałac zostały ograbione. Obecnie miejscowość nie posiada znaczących walorów turystyczno-letniskowych. Budowle parkowe wspaniałego niegdyś zespołu parkowo-pałacowego uległy dewastacji i częściowemu zniszczeniu. Pałac został nieumiejętnie przebudowany i zeszpecony przybudówką, park rozparcelowany.
W ostatnich latach postępuje rewaloryzacja herbaciarni i parku z amfiteatrem, co jest realizacją planów rewaloryzacji zespołu parkowo-pałacowego i przywrócenia mu dawnego kształtu, opracowanych przez Fundację Doliny Pałaców i Ogrodów Kotliny Jeleniogórskiej, z zamiarem utworzenia tu Centrum Edukacyjno-Szkoleniowego[7].
Filia obozu Groß-Rosen
Przy sanatorium w Bukowcu co najmniej od listopada 1944 znajdowała się filia obozu koncentracyjnego Groß-Rosen, w której w jednym baraku mieszkało 25 żydowskich więźniów, pracujących jako robotnicy fizyczni w sanatorium. Nie jest znany los obozu i więźniów po lutym 1945[8].
Zabytki
Do wojewódzkiego rejestru zabytków wpisane są obiekty[9]:
pałac, z drugiej połowy XVI w., przebudowany w latach 1790-1800, w stylu klasycystycznym według projektu m.in. Karola Gotfryda Geisslera, z salami: dworską słoneczną, księżycową i jadalną[10]
pawilon – herbaciarnia, z 1804 r. – biblioteka hrabiny Fryderyki von Reden w formie świątyni doryckiej, zbudowana dla uczczenia drugiej rocznicy ślubu von Redenów
↑ abcRomuald Łuczyński: Zamki, dwory i pałace w Sudetach. Legnica: Stowarzyszenie „Wspólnota Akademicka”, 2008, s. 40-49. ISBN 978-83-89102-63-8.
↑Zarządzenie Ministrów: Administracji Publicznej i Ziem Odzyskanych z dnia 7 maja 1946 r. o przywróceniu i ustaleniu urzędowych nazw miejscowości (M.P. z 1946 r. nr 44, poz. 85).
.jpg)
