|
Carlo Evasio Soliva
Carlo Evasio Soliva, Karol Soliwa[1] (ur. 21 listopada 1791 w Casale Monferrato, zm. 20 grudnia 1853 w Paryżu[1][2]) – włoski kompozytor i pedagog muzyczny[2]. ŻyciorysJego rodzice prowadzili kawiarnię[1]. Studiował w konserwatorium w Mediolanie u Bonifazia Asiolego i Vincenza Federiciego, dyplom uzyskał w 1815 roku[1][2]. W 1816 roku został dyrygentem La Scali, gdzie wystawił z sukcesem swoją pierwszą operę La testa di bronzo, w kolejnych latach wystawioną w Neapolu (1817), Wenecji (1818) oraz Dreźnie i Monachium (1821)[1][2]. W 1821 roku przybył do Warszawy, gdzie z inicjatywy generała Aleksandra Różnieckiego objął stanowisko dyrektora śpiewu w Instytucie Muzyki i Deklamacji[1][2]. Jego zatrudnienie spowodowało ataki ze strony środowiska akademickiego i prasy warszawskiej, Józef Elsner zarzucał mu brak przygotowania do nauczania śpiewu[1][2]. W latach 1823–1824 przebywał na samowolnie przedłużonym urlopie w Mediolanie[1][2]. W 1826 roku z jego inicjatywy przy Instytucie Muzyki i Deklamacji otwarto zakład litograficzny, powielający nuty do nauki śpiewu[1]. 7 kwietnia tegoż roku poprowadził w katedrze warszawskiej własną aranżację Requiem Józefa Kozłowskiego w trakcie mszy żałobnej za Aleksandra I[1][2]. W latach 1823–1830 dyrygował w Teatrze Narodowym operami włoskimi, koncertami symfonicznymi i przedstawieniami galowymi[1][2]. 11 października 1830 roku na pożegnalnym koncercie Fryderyka Chopina z udziałem kompozytora dyrygował prawykonaniem jego Koncertu fortepianowego e-moll[1][2]. Po konflikcie w Józefem Elsnerem i podziale Instytutu Muzyki i Deklamacji w 1826 roku został dyrektorem Szkoły Dramatycznej i Śpiewu[1][2]. Po upadku powstania listopadowego i zamknięciu na fali represji Konserwatorium Warszawskiego, wyjechał w 1832 roku do Petersburga, gdzie przebywał do 1841 roku prowadząc naukę śpiewu i teorii muzyki w szkole teatralnej, a także dyrygując w teatrach cesarskich[1][2]. W 1841 roku na krótko odwiedził Szwajcarię[2], po czym wrócił do rodziny we Włoszech[1]. W 1844 roku osiadł w Paryżu, gdzie uczył śpiewu i sporadycznie komponował[1]. Napisał Te Deum, zadedykowane Napoleonowi III[1]. W 1851 roku został honorowym członkiem Akademii Muzycznej św. Cecylii w Rzymie[1][2]. Po śmierci pochowany na paryskim cmentarzu Père-Lachaise[1]. Opery Solivy spotkały się z pochlebnymi opiniami Stendhala[1][2] i Gaetana Donizettiego[2]. W trakcie pobytu w Rosji zyskał sobie podziw Michaiła Glinki i Aleksieja Wierstowskiego[1][2]. W Paryżu utrzymywał kontakty z Fryderykiem Chopinem i George Sand, która upamiętniła jego śmierć sonetem[1]. Chopin chwalił go w liście do Tytusa Woyciechowskiego z 12 października 1830 roku[1][2]. Do grona jego wychowanków należeli m.in. Konstancja Gładkowska, Anna Wołkow, Wiktoria Janiszewska, Zofia Teofila Witkowska, Julian Dobrski i Seweryn Józef German[1]. Opracował podręcznik Szkoła praktyczna fortepianu wyjęta z najlepszych autorów (Warszawa 1824)[1][2]. Był żonaty ze swoją uczennicą Marią Kralewską, z którą doczekał się czterech synów[1][2]. Wybrane kompozycje(na podstawie materiałów źródłowych)[2] Opery
Utwory wokalno-instrumentalne
Utwory orkiestrowe
Utwory kameralne
Utwory fortepianowe
Przypisy
Linki zewnętrzne
Kontrola autorytatywna (osoba): |
