Centralny Ośrodek Oświaty Dorosłych – Towarzystwo Uniwersytetu Robotniczego i Ludowego

Centralny Ośrodek Oświaty Dorosłych – Towarzystwo Uniwersytetu Robotniczego i Ludowego – stowarzyszenie wyższej użyteczności powołane na podstawie rozporządzenia Rady Ministrów z 1948 r., w celu szerzenia oświaty, kultury i pracy w organizacjach społecznych, poprzez kształcenie i organizowanie szkoleń, kursów, wydawnictw i prac naukowo-badawczych^[1]. Rozporządzenie Rady Ministrów miało ścisły związek z rozporządzeniem Prezydenta RP z 1932 r. – Prawo o stowarzyszeniach, mówiącym o tym, że obywatele mają prawo łączyć się w stowarzyszeniach, których cele, ustrój i działalność nie sprzeciwia się prawu i nie zagrażają bezpieczeństwu, spokojowi lub porządkowi publicznemu^[2].

Celem Stowarzyszenia było^[3]:

• kształcenie pracowników kulturalno-oświatowych na użytek organizacji społecznych, działających w mieście i na wsi,
• opracowywanie metod szkolenia pracowników kulturalno-oświatowych w różnych dziedzinach i na różnych poziomach,
• opracowywanie metod pracy kulturalno-oświatowej na użytek organizacji społecznych.

Stowarzyszenie realizowała swoje cele przez:

• organizowanie i prowadzenie szkolenia
• organizowanie i prowadzenie prac naukowo-badawczych,
• prowadzenie kursów korespondencyjnych,
• prowadzenie działalności wydawniczej,
• prowadzenie poradnictwa oświatowego,
• prowadzenie wszelkiej innej działalności zmierzającej do osiągnięcia wyznaczonych celów.

Członkiem Stowarzyszenia była każda organizacja społeczna, posiadająca osobowość prawną, zainteresowana w pracach Stowarzyszenia, która złożyła odpowiednią deklarację przystąpienia, wpłaciła wpisowe i została przyjęta przez Zarząd Główny.

Każdy członek zobowiązany był:

• regularnie płacić zadeklarowane składki,
• uczestniczyć w Walnych Zgromadzeniach przez upełnomocnionych delegatów,
• współdziałać w realizacji zadań Stowarzyszenia, między innymi przez udostępnianie swych placówek kulturalno-oświatowych dla celów badawczych.

Członek miał prawo:

• uczestniczyć w zebraniach przez upełnomocnionych delegatów, którzy zabierali głos, stawiać wnioski i wykonywać czynne i bierna prawo wyborcze członka,
• korzystać z wyników pracy Stowarzyszenia, jego świadczeń i urządzeń w ramach regulaminów.

Władzami Stowarzyszenia były:

• Walne Zgromadzenie,
• Zarząd Główny,
• Główna Komisja Rewizyjna.

Najwyższą władzą Stowarzyszenia było Walne Zgromadzenie członków.

Do kompetencji Walnego Zgromadzenia należało:

• przyjęcie i zatwierdzenie sprawozdania ogólnego i finansowego,
• zatwierdzenie planu działalności i budżetu,
• wybór Zarządu Głównego i Głównej Komisji Rewizyjnej

Zarząd Główny składał się z 7-11 osób i 2 zastępców.

Do kompetencji Zarządu Głównego należało:

• kierowanie pracami Stowarzyszenia,
• dysponowanie funduszami Stowarzyszenia,
• mianowanie dyrekcji Stowarzyszenia w składzie dyrektor i 2 wicedyrektorów,
• układanie programów pracy i budżetu,
• zwoływanie Walnego Zgromadzenia,
• inne sprawy.

Główna Komisja Rewizyjna składała się z 6 osób wybranych na Walnym Zgromadzeniu spośród przedstawicieli członków Stowarzyszenia. Zadaniem Głównej Komisji Rewizyjnej było badanie i opiniowanie działalności Zarządu Głównego.

Fundusze Stowarzyszenia powstawały z:

• wpisowego i składek członkowskich,
• dochodów z imprez przedsiębiorstw i zakładów prowadzonych przez Stowarzyszenie,
• ofiar, zapisów i darowizn na rzecz Stowarzyszenia, instytucji zawodowych i społecznych,
• dochodów z innych źródeł.

Stowarzyszenie przyjmowało zapisy i darowizny oraz nabywało i zbywało majątek ruchomy i nieruchomy bez ograniczeń i bez potrzeby uzyskiwania zezwoleń przewidzianych w przepisach specjalnych regulujących sprawy zapisów i darowizn oraz sprawy nabywania majątków przez osoby fizyczne i prawne.