Cerkiew św. Marka w Kopyłowie

Cerkiew św. Marka
	cerkiew parafialna
Państwo	Polska
Miejscowość	Kopyłów
Wyznanie	prawosławne
Kościół	Rosyjski Kościół Prawosławny
Eparchia	chełmska
Wezwanie	św. Marka
Historia
Data rozpoczęcia budowy	1686
Data zamknięcia	1915
Data zniszczenia; • przez	1938; rozbiórkę
Poprzednie wyznanie	greckokatolickie
Fundator	Marek Matczyński
Dane świątyni
Wieża kościelna; • liczba wież	; 1
Liczba ikonostasów	1
Ołtarz; • liczba ołtarzy	; 1
Liczba naw	1
brak współrzędnych

Cerkiew św. Marka – unicka, a następnie prawosławna cerkiew w Kopyłowie.

Historia

Parafia prawosławna, a następnie unicka istniała w Kopyłowie od II połowy XVI w. W 1686 właściciel miejscowych dóbr, Marek Matczyński, ufundował unicką cerkiew św. Marka. Była to budowla jednonawowa, z czterospadowym dachem i pojedynczą wieżyczką, w stylu barokowym^[1].

Unickie duchowieństwo z Kopyłowa brało udział w polskich powstaniach narodowych. W 1868 budowla była remontowana. Siedem lat później, w ramach likwidacji unickiej diecezji chełmskiej, parafia kopyłowska została administracyjnie przemianowana na prawosławną. Obiekt kilkakrotnie przebudowywano, by upodobnić go do rosyjskiej architektury sakralnej. W 1907 pojawił się projekt kompleksowej przebudowy cerkwi, który ostatecznie zarzucono z powodu zbyt wysokich kosztów. Następnie postanowiono wznieść na miejscu drewnianej świątyni nową murowaną cerkiew prawosławną, jednak również do tej inwestycji nie doszło z powodu wybuchu I wojny światowej^[1]. Następnie ludność prawosławna udała się na bieżeństwo. W niepodległej Polsce cerkiew nie została przywrócona do użytku liturgicznego, chociaż miejscowa ludność prawosławna, dominująca w miejscowości, ubiegała się o to, z poparciem metropolity warszawskiego i całej Polski Dionizego^[2]. Obiekt pozostawał zamknięty, a wiernym nakazano korzystać z cerkwi w Matczu^[3]. W II połowie lat 20. XX wieku o świątynię ubiegali się duchowni neouniccy^[4].

W 1938 nieczynna cerkiew została rozebrana w ramach akcji polonizacyjno-rewindykacyjnej^[5].

Przypisy

↑ ^a ^b Ks. Henryk Krukowski: Kościół filialny, p.w. św. Marka i Anny, w Kopyłowie. www.horodlo.zamojskolubaczowska.pl. [dostęp 2016-12-05]. (pol.).
↑ Grzesiak K.: Diecezja lubelska wobec prawosławia w latach 1918–1939. Wydawnictwo Archidiecezjalne GAUDIUM, 2010, s. 56–58, 61 i 79. ISBN 978-83-7548-003-0.
↑ Grzesiak K.: Diecezja lubelska wobec prawosławia w latach 1918–1939. Wydawnictwo Archidiecezjalne GAUDIUM, 2010, s. 216. ISBN 978-83-7548-003-0.
↑ Grzesiak K.: Diecezja lubelska wobec prawosławia w latach 1918–1939. Wydawnictwo Archidiecezjalne GAUDIUM, 2010, s. 163. ISBN 978-83-7548-003-0.
↑ Grzesiak K.: Diecezja lubelska wobec prawosławia w latach 1918–1939. Wydawnictwo Archidiecezjalne GAUDIUM, 2010, s. 226. ISBN 978-83-7548-003-0.

[hor-1] Ks. Henryk Krukowski: Kościół filialny, p.w. św. Marka i Anny, w Kopyłowie. www.horodlo.zamojskolubaczowska.pl. [dostęp 2016-12-05]. (pol.).

[2] Grzesiak K.: Diecezja lubelska wobec prawosławia w latach 1918–1939. Wydawnictwo Archidiecezjalne GAUDIUM, 2010, s. 56–58, 61 i 79. ISBN 978-83-7548-003-0.

[3] Grzesiak K.: Diecezja lubelska wobec prawosławia w latach 1918–1939. Wydawnictwo Archidiecezjalne GAUDIUM, 2010, s. 216. ISBN 978-83-7548-003-0.

[4] Grzesiak K.: Diecezja lubelska wobec prawosławia w latach 1918–1939. Wydawnictwo Archidiecezjalne GAUDIUM, 2010, s. 163. ISBN 978-83-7548-003-0.

[5] Grzesiak K.: Diecezja lubelska wobec prawosławia w latach 1918–1939. Wydawnictwo Archidiecezjalne GAUDIUM, 2010, s. 226. ISBN 978-83-7548-003-0.

[uwaga-6] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l ^m ⁿ ^o ^p ^q ^r ^s ^t ^u ^v dom modlitwy uruchomiony przez ludność prawosławną w miejscowościach, gdzie władze państwowe nie zgodziły się na otwarcie cerkwi; w większości mieściły się w prywatnych domach, niektóre to kaplice cmentarne użytkowane de facto jako parafialne bez oficjalnej rejestracji placówki; lista zniszczonych cerkwi nie musi być kompletna

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[A]

Cerkiew św. Marka w Kopyłowie

Historia

Przypisy

Portal di Ensiklopedia Dunia