|
Chen Mingshu
Chen Mingshu (ur. 4 grudnia 1889 w Lianzhou, zm. 15 maja 1965 w Pekinie[2][3]) – chiński wojskowy i polityk. Pochodził z Hepu w prowincji Guangdong[3]. Ukończył szkołę wojskową w Nankinie, gdzie zapoznał się z ideami republikańskimi. Wstąpił do Ligi Związkowej i wziął udział w rewolucji Xinhai[2]. Po obaleniu monarchii studiował w wojskowej Akademii Baoding[2][3]. W 1915 roku sprzeciwił się monarchistycznym zapędom Yuan Shikaia i próbował przeprowadzić zamach na gubernatora Guangdongu. Zdemaskowany przed realizacją planu, został wtrącony do więzienia, udało mu się jednak zbiec i uciec do Japonii[2]. Podczas pobytu na emigracji w Japonii ukończył studia ekonomiczne, po powrocie do Chin wstąpił na służbę u Chen Jiongminga i w 1920 roku został mianowany dowódcą jednego z oddziałów. Zerwał jednak z Chenem w 1922, gdy ten wystąpił przeciwko Sun Jat-senowi. Później uczestniczył w walkach sił Kuomintangu przeciwko Chenowi[2]. W 1926 roku wziął udział w ekspedycji północnej, po zajęciu Wuhanu został mianowany dowódcą tamtejszego garnizonu[2][3]. W latach 1928–1931 był gubernatorem prowincji Guangdong. Zrezygnował z tego stanowiska po tym, jak Hu Hanmin zbuntował się przeciwko władzy Czang Kaj-szeka i zorganizował w Kantonie separatystyczny rząd. Nie chcąc mieszać się w konflikt, wyjechał do Hongkongu. W jednym z hongkońskich hoteli, gdzie zatrzymał się Chen, wybuchł pożar. Chcąc ratować życie, wyskoczył z okna i połamał nogi, w konsekwencji czego do końca życia musiał poruszać się o lasce[2]. Po powrocie z Hongkongu w grudniu 1931 objął urząd wicepremiera oraz ministra komunikacji[2][3]. W styczniu 1932 roku uczestniczył w obronie Szanghaju przed Japończykami podczas tzw. incydentu szanghajskiego[2]. W tym okresie zaczął się oddalać od Kuomintangu, powołując do życia własną niewielką partię o charakterze socjaldemokratycznym. W listopadzie 1933 roku przyłączył się do wznieconej na terenie prowincji Fujian przez generała Cai Tingkaia rewolty przeciwko rządowi nankińskiemu. Po klęsce powstania zbiegł do Hongkongu, gdzie nawiązał współpracę z Li Jishenem[2]. Po wybuchu w 1937 roku wojny chińsko-japońskiej powrócił do Chin, gdzie założył niewielkie ugrupowanie polityczne opozycyjne wobec polityki Czang Kaj-szeka[2]. W 1949 roku pozostał w zajętych przez komunistów Chinach, zostając deputowanym Ludowej Politycznej Konferencji Konsultatywnej Chin oraz członkiem władz krajowych Rewolucyjnego Komitetu Chińskiego Kuomintangu[2][3]. Publicznie potępiony w trakcie kampanii przeciwko prawicowcom w 1957 roku, został zmuszony do złożenia samokrytyki i rezygnacji ze wszystkich zajmowanych stanowisk[2][3]. Przypisy
|
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
