Mieszkańcy Załęża pierwotnie przynależeli do parafii św. Szczepana w Bogucicach, dlatego też na tamtejszym cmentarzu parafialnym chowano zmarłych mieszkańców[1]. Pierwsze plany powstania kościoła i cmentarza na górce w Załęskiej Hałdzie powstały w 1855 roku z inicjatywy ks. Leopolda Markiefki i ówczesnego właściciela Załęża – Ernesta Georges de la Tour, jednak nie zrealizowano ich ze względu na brak poparcia finansowego przez potentatów finansowych z terenów planowanej parafii[2].
W nocy z 3 na 4 marca 1896 roku doszło do pożaru w kopalni „Cleophas”, w wyniku którego życie straciło ponad stu górników[1]. W czasie pogrzebu proboszcz bogucicki ks. Ludwik Skowronek złożył ślubowanie zbudowania w Załężu kościoła pw. św. Józefa, patrona dobrej śmierci[3]. Parcelę pod załęski cmentarz zakupiono w 1894 (bądź 1898[3]) roku wraz z terenem planowanym na kościół parafialny oraz budynek plebanii[4], o powierzchni 3,34 ha. 27 grudnia 1895 roku kard. Georg von Kopp zaakceptował plany[2]. Cmentarz założono około 1898 roku[5].
W latach międzywojennychkopalnia „Kleofas” ufundowała nagrobki górników, którzy stracili życie w różnych katastrofach górniczych. W latach 1943–1945 cmentarzem zarządzały władze miejskie[3].
Załęski cmentarz o powierzchni 2,0815 ha[7] wzniesiony jest na planie trapezu, otoczony ogrodzeniem ceglanym pełnym[8]. W połowie wysokości cmentarz przecina główna aleja[5], a kwatery wyznaczają alejki boczne, przecinające się pod kątem prostym. Przy głównej alejce znajdują się nagrobki górników, którzy stracili życie w różnych katastrofach kopalnianych[3]. Na skrzyżowaniu alejek znajduje się krzyż z figurą Chrystusa na cokole ze sztucznego kamienia, w którym znajduje się nisza z figurą Matki Bożej, a pod spodem napis: Jam jest zmartwychwstanie i życie[8]. Znajduje się tu także Grób Dzieci Utraconych[9].
W 2010 roku cmentarz składał się z około 5,4 tys. nagrobków, a od czasu otwarcia odbyło się do tego czasu blisko 12,3 tys. pochówków. Średnia roczna liczba pochówków na rok wynosi 200[10]. Najstarszy istniejący nagrobek pochodzi z 1902 roku[8], a na murze cmentarza umieszczono tablice nagrobne Włochów (m.in. rodziny Petruccio)[5].