Dzwonnica w Bieczu

Dzwonnica w Bieczu – późnogotycka dzwonnica obok kościoła Bożego Ciała w Bieczu, wtopiona w ciąg miejskich murów obronnych. Służyła jednocześnie jako baszta, którą opiekował się cech rzeźników.

Budynek wpisany jest do rejestru zabytków pod nr rej.: 5-ZN z 15.11.1948:

Wzniesiona w pobliżu północno-zachodniego narożnika kościoła, powstała pod koniec XV lub na początku XVI w. Czworoboczna, murowana z cegły z użyciem detali kamiennych, wysoka na 21 m^[1], posiada charakterystyczne, późnogotyckie obramienia okien i drzwi oraz wąskie, profilowane gzymsy (okapniki), wyznaczające kolejne kondygnacje. Kiedyś służyła również celom obronnym, o czym świadczą otwory strzelnicze na najwyższej kondygnacji. Pierwotnie posiadała dach namiotowy. Później dach ten zwieńczono barokowym hełmem z latarnią – taką postać dzwonnicy uwiecznił na swym rysunku z końca lat 70. XIX w. Napoleon Orda^[2]. Obecny wysoki hełm wykonano w dwudziestoleciu międzywojennym. Na najwyższej kondygnacji od strony wschodniej widoczna jest dekoracja sgraffitowa z XVI w., przedstawiająca Matkę Boską z Dzieciątkiem w otoczeniu aniołów, a po bokach postacie polskich świętych: św. Stanisława i św. Wojciecha. Na tarczach wielkie litery „B” z koroną – monogram królewskiego miasta Biecza^[3].

W dzwonnicy był zawieszony gotycki dzwon z 1382 r.^[3], ozdobiony plakietami, przedstawiającymi sceny Ukrzyżowania. Był to jeden z najstarszych zachowanych polskich dzwonów. Po II wojnie światowej pękł i przy próbach spawania w 1969 r. został całkowicie zniszczony. Obecnie jest przechowywany w muzeum w Domu Kromera.

• 
  Dzwonnica od strony wschodniej
• 
  Kolegiata z dzwonnicą

• Kłos Stanisław: Gorlice i okolice. Przewodnik, Wydawnictwo „Sport i Turystyka”, Warszawa 1976;
• Ślawski Tadeusz: Biecz i okolice, Sport i Turystyka, Warszawa 1973;