|
Edith Jacobson
 Edith Jacobson (niem. Edith Jacobssohn; ur. 10 września 1897 w Chojnowie, zm. 8 grudnia 1978 w Nowym Jorku) – niemiecka lekarka, psychiatra i psychoanalityk żydowskiego pochodzenia. Od 1954 do 1956 pełniła funkcję przewodniczącej Nowojorskiego Towarzystwa i Instytutu Psychoanalitycznego[2]. Jej główny wkład w myślenie psychoanalityczne dotyczył rozwoju poczucia tożsamości, samooceny oraz zrozumienia mechanizmów depresji i psychozy[3]. ŻyciorysEdith Jacobson urodziła się 10 września 1897 roku w Chojnowie (ówcześnie Haynau) na terenie dzisiejszego województwa dolnośląskiego. Jej ojciec Jacques Jacobssohn był lekarzem, matka Pelagia z domu Pulvermann zajmowała się muzyką. W wieku 20 lat Edith rozpoczęła studia medyczne; w Jenie, Heidelbergu i Monachium. W 1922 roku zdała egzamin państwowy na Uniwersytecie w Monachium a w 1923 r. obroniła doktorat na temat gruźlicy niemowląt i małych dzieci[1]. W 1929 roku otworzyła w Berlinie prywatną praktykę neurologiczną. 24 października 1935 roku została aresztowana w swoim mieszkaniu w Berlinie przez gestapo. Powodem aresztowania był jej udział w socjalistycznej grupie oporu Neu Beginnen za co została skazana na 2 lata i 3 miesiące pozbawienia wolności za zdradę stranu[4]. Jeszcze w więzieniu Edith Jacobson napisała esej Wege der weiblichen Über-Ich-Bildung (Drogi formowania kobiecego superego), w którym skrytykowała teorię kobiecości Zygmunta Freuda. W 1940 roku uciekła z nazistowskich Niemiec do Nowego Jorku przez Pragę, gdzie otworzyła praktykę zawodową oraz została członkiem Nowojorskiego Towarzystwa i Instytutu Psychoanalitycznego. Pełniła także funkcję profesora wizytującego na Albert Einstein College of Medicine[5]. Publikacje
Przypisy
|
||||||||||||||||
