Trzykrotnie startował w akademickich mistrzostwach świata (UIE). W 1951 w Berlinie zajął 7. miejsce na 800 m oraz odpadł w przedbiegach na 1500 m. W Bukareszcie w 1953 zdobył brązowy medal na 800 m i zajął 7. miejsce na 1500 m. Największy sukces odniósł w Budapeszcie w 1954, gdzie zdobył złoty medal na 1500 m i srebrny na 800 m[2].
Był czterokrotnym mistrzem Polski: na 800 m w 1953 i 1954 oraz na 1500 m w 1950 i 1952. Poza tym pięciokrotnie był wicemistrzem, a raz brązowym medalistą. Zdobył również mistrzostwo Polski w hali na 800 m w 1954 i w biegu na 3000 metrów w 1950 oraz wicemistrzostwo na 3000 m w 1951.
Siedem razy ustanawiał rekordy Polski: po dwa razy na 800 m, 1000 m i na 1500 m i raz w sztafecie klubowej 3 × 1000 m[3].
W latach 1949–1953 czternaście razy startował w meczach reprezentacji Polski, odnosząc jedno zwycięstwo indywidualne.
Na początku 1952 otrzymał tytuł mistrza sportu[4].
Encyklopedia (statystyczna) polskiej lekkiej atletyki : 1919-1994. Warszawa: PZLA, 1994. ISBN 83-902509-0-X. Brak numerów stron w książce
Henryk Kurzyński, Stefan Pietkiewicz, Janusz Rozum, Tadeusz Wołejko: Historia finałów lekkoatletycznych mistrzostw Polski 1920-2007. Konkurencje męskie. Szczecin – Warszawa: Komisja Statystyczna PZLA, 2008. ISBN 978-83-61233-20-6. Brak numerów stron w książce
Zbigniew Łojewski, Tadeusz Wołejko: Osiągnięcia polskiej lekkiej atletyki w 40-leciu PRL. Mecze międzypaństwowe I reprezentacji Polski seniorów – mężczyźni. Warszawa: Komisja Statystyczna PZLA, 1984. Brak numerów stron w książce
Bogdan Tuszyński, Henryk Kurzyński: Leksykon olimpijczyków polskich 1924-2006. Warszawa: Fundacja Dobrej Książki, 2007, s. 488-489. ISBN 978-83-86320-10-3.
