|
Emilie Lehmus
Emilie Lehmus (ur. 30 sierpnia 1841 w Fürth, zm. 17 października 1932 w Gräfenbergu) – niemiecka lekarka, ginekolożka, druga studentka medycyny z krajów niemieckojęzycznych w Zurychu i pierwsza lekarka rezydentka w Niemczech[1]. ŻyciorysByła córką pastora Friedricha Theodora Eduarda Lehmusa[1]. Ojciec w 1837 założył pierwsze w Niemczech przedszkole, w 1851 zaś stowarzyszenie ubogich i chorych. Był prekursorem ewangelickiej diakonii[2]. Pozwolił wszystkim 6 córkom uczyć się tego, co je interesowało. Początkowo Emilie uczyła się pod jego opieką. Po skończeniu kolegium nauczycielskiego przez kilka lat pracowała jako nauczycielka w szkole średniej dla dziewcząt w Fürth. Ukończyła studia językowe w Paryżu. Podczas wizyty u najstarszej siostry w Berlinie, około Wielkanocy 1870, postanowiła studiować medycynę. Mógł ją pociągnąć przykład pierwszej stomatolożki w Niemczech, Henriette Hirschfeld-Tiburtius, którą poznała. Lehmus zaczęła studia na Uniwersytecie w Zurychu. Doktorat obroniła z wyróżnieniem. Przez kilka miesięcy 1875 pracowała w uniwersyteckim szpitalu położniczym u prof. Webera w Pradze, potem była lekarką w szpitalu położniczym i klinice dla kobiet w Dreźnie. Jej zwierzchnikiem był ginekolog prof. Franz von Winckel, który do lat 90. XIX wieku jako jedyny profesor w Niemczech przyjmował do swojej kliniki asystentki i szkolił je. Początkowo odmówiono Emilie uznania wykształcenia medycznego, co było spowodowane uprzedzeniem do niej ze względu na płeć. W 1876 jako pierwsza Niemka zyskała tytuł lekarza dla kobiet i dzieci[1]. Wybrała ginekologię, by pomóc kobietom, które obawiały się badania przez lekarzy, a często pierwszy raz badały się dopiero po ślubie[3]. Emilie miała status lekarza rezydenta, ale bez niemieckiej licencji na wykonywanie zawodu lekarza[1]. Prawdopodobnie w 1876 zamieszkała w Berlinie. Otworzyła prywatną praktykę. Dodatkowo od 1877 wraz z koleżanką po fachu, poznaną na studiach Franziską Tiburtius, prowadziła poliklinikę lekarską dla kobiet i dzieci[1] przy Alte Schönhauser Straße 23 w Berlin-Mitte[4]. Lokal udostępnił im bezpłatnie właściciel browaru Julius Bötzow[2][5]. W latach 1878–1885 wraz z Franziską Tiburtius pracowały dla stowarzyszenia lekarskiego dla nauczycieli i wychowawców, następnie w latach 1889–1900 w stowarzyszeniu pomocy handlowo-handlowej dla pracownic[1]. Wspierała je finansowo Henriette Hirschfeld-Tiburtius, szwagierka Franziski[5]. W 1881 Lehmus założyła Dom Pomocy dla Kobiet, przekształcony i rozbudowany później w nowoczesną klinikę chirurgiczną. Miejsce oferowało lekarkom szkolenia i rozwój zawodowy[1]. .jpg) Około 1900 Lehmus została zmuszona do przerwania pracy. Zachorowała na zapalenie płuc. Przez kilka lat mieszkała w Monachium u sióstr. Kiedy w 1908 w Berlinie powstało Stowarzyszenie Lekarzy, przekazała mu 16 tys. marek niemieckich[2]. Po I wojnie światowej zamieszkała z jedną z sióstr w Gräfenberg koło Erlangen[1]. Została pochowana na cmentarzu komunalnym w Fürth[5][6]. Była ewangeliczką[1]. Nigdy nie wyszła za mąż. Jej mottem były słowa: Bądź szczęśliwy i bądź szczery[6]. Upamiętnienie_Lehmus_Tiburtius.jpg) W dniu 18 czerwca 2006 na ścianie domu przy Alte Schönhauser Allee 23, gdzie mieściła się poliklinika prowadzona przez Emilie Lehmus i Franziskę Tiburtius, umieszczono tablicę je upamiętniającą[1]. W dniu 30 sierpnia 2019 na cmentarzu komunalnym w Fürth odbyła się uroczystość upamiętniająca Emilie Lehmus. Przy wsparciu Niemieckiego Towarzystwa Ginekologicznego i Położniczego oraz władz miasta Fürth wzniesiono kamień pamiątkowy. Jednak postać na pomniku ku czci lekarki to nie Emilie Lehmus, ale Christel Schuirer (1918–1944) z Fürth, która zmarła z powodu powikłań po porodzie[5][6]. Przypisy
Bibliografia
|
||||||||
.jpg)
