|
Emily Oster
Emily Fair Oster (ur. 14 lutego 1980) – amerykańska ekonomistka, profesor ekonomii pracująca na Uniwersytecie Browna i w National Bureau of Economic Research. Zajmuje się różnorodnymi zagadnieniami empirycznej mikroekonomii i metodologią eksperymentów; jej badania były opisane w kilku fragmentach bestsellera Superfreakonomia[1]. ŻyciorysWczesne życie i wykształcenieUrodziła się w rodzinie pary ekonomistów z Uniwersytetu Yale, Sharon M. Oster i Raya C. Faira. Gdy miała ok. 21 miesięcy, jej rodzice odkryli, że często rozmawia ze sobą przed zaśnięciem gdy nikogo nie ma w pobliżu. Zaciekawieni, nagrali przy pomocy ukrytego dyktafonu kilka taśm. Ku ich zaskoczeniu, okazało się, że dziewczynka posługiwała się znacznie bardziej rozwiniętą mową gdy była sama, niż gdy rozmawiała z dorosłymi. Podzielili się nagraniami ze znajomą psycholożką, która zainteresowała się tym z perspektywy badawczej. W rezultacie powstała seria opartych o transkrypcje publikacji naukowych poświęconych rozwojowi mowy, zebranych i wydanych w postaci książki (w późniejszym wieku Emily napisała przedmowę do kolejnego wydania)[1][2][3]. Studiowała ekonomię na Uniwersytecie Harvarda (B.A. cum laude, 2002 i Ph.D., 2006). Już jej publikacje z czasu studiów obejmowały interesujące metody i problemy badawcze, jak analiza danych z loterii Powerball wykorzystująca modelowanie zaprogramowane w języku Fortran, która ujawniła nieoczekiwane wzory zachowań graczy[4][5]. W dysertacji doktorskiej zajęła się tzw. problemem brakujących kobiet: czemu w niektórych krajach płci dzieci znacznie odbiegają od oczekiwanych biologicznie proporcji? Zagadkę tę omawiał wcześniej np. Amartya Sen, wymieniając wśród możliwych wyjaśnień kulturowo usprawiedliwione zaniedbywanie noworodków płci żeńskiej[6]. Oster wysunęła hipotezę, że ważniejszy może być mniej problematyczny moralnie czynnik: wyższa wrażliwość dziewczynek na WZW typu B, i przedstawiła analizy empiryczne dające ku temu przesłanki. Jej wyniki przyciągnęły uwagę mediów, i autorów Freakonomii[1][2]. Po kilku latach wróciła do tego tematu, i biorąc pod uwagę zaproponowane w międzyczasie uwagi metodologiczne, wykonała szerszą i ulepszoną analizę danych, która podważyła poprzednie wyniki. Choć oryginalne badanie przyniosło jej rozgłos, otwarcie przedstawiła jego nieudaną replikację[7]. Ekonomiści tacy jak Tyler Cowen, S. Levitt i M. Clemens wyrazili pogląd, że naukowcy z reguły wzbraniają się przed przyznaniem się do pomyłki, i przedstawili historię hipotezy Oster jako rzadki wzór naukowego, uczciwego podejścia i otwartości na krytykę[1][8][9][10]. Praca i dalsze życiePo studiach uzyskała serię stypendiów pozwalających jej na niezależną pracę naukową m.in. na Harvardzie i Uniwersytecie Chicagowskim. Między 2009–2014 była profesorem Uniwersytetu Chicagowskiego. Zajmowała się m.in. badaniem programów wymierzonych w epidemię AIDS, co omówiła w wykładach popularnonaukowych TED Talks. Od 2006 jest pracowniczką naukową NBER, od 2015 należy do kadry Uniwersytetu Browna[1]. W 2006 wyszła za mąż za ekonomistę Jessego Shapiro[11][12]. Przypisy
Kontrola autorytatywna (osoba): Identyfikatory zewnętrzne:
|
||||||||||||||||||||||
