|
Ernest van Dyck
Ernest van Dyck, właśc. Ernest Marie Hubert van Dijck[1] (ur. 2 kwietnia 1861 w Antwerpii, zm. 31 sierpnia 1923 w Berlaar[1][2]) – belgijski śpiewak operowy, tenor. ŻyciorysStudiował prawo w Leuven i Brukseli, studiów jednak nie ukończył[1]. Następnie podjął pracę jako dziennikarz w Paryżu[1][2]. Studia wokalne odbył u Saint-Yvesa Baxa[1][2]. Debiutował jako śpiewak w 1883 roku w kantacie Paula Vidala Gladiator[1], później występował w ramach Concerts Lamoureux[1][2]. W 1887 roku kreował partię tytułową w trakcie pierwszego francuskiego wystawienia Lohengrina Richarda Wagnera w paryskim Éden-Théâtre[1]. Po uzupełniających studiach w zakresie interpretacji ról wagnerowskich u Felixa Mottla w Karlsruhe otrzymał w 1888 roku tytułową rolę w Parsifalu na festiwalu w Bayreuth[1]. Należał do czołowych tenorów wagnerowskich swojej epoki, występował m.in. w Operze Wiedeńskiej, Covent Garden Theatre w Londynie, Opéra de Paris, Petersburgu, Amsterdamie, Pradze, Budapeszcie i Bukareszcie[1]. W 1898 roku tytułową rolą w Tannhäuserze debiutował na scenie nowojorskiej Metropolitan Opera, z którą pozostał związany do 1902 roku[1][2]. Specjalizował się także w repertuarze francuskim, był m.in. odtwórcą partii tytułowej w prapremierowym przedstawieniu opery Werther Jules’a Masseneta (Wiedeń 1892)[1]. Kreował także rolę tytułową w angielskiej premierze opery Der Evangelimann Wilhelma Kienzla (Londyn 1896)[1]. Uczył śpiewu w konserwatoriach w Brukseli i Antwerpii[1]. Zachowały się słabej jakości nagrania jego głosu, dokonane w 1905 roku dla wytwórni Fonotipia i Pathé[1]. Przypisy
|
||||||||||||||||
_b_757.jpg)
