|
Eternit   Eternit (z łac. aeternum – wieczność), azbestocement – azbestowo-cementowy materiał budowlany[1], opracowany przez austriackiego wynalazcę Ludwiga Hatscheka[2]. Pierwotnie słowo eternit było nazwą handlową, która z czasem stała się nazwą potoczną[potrzebny przypis]. Z eternitu wykonywano płyty pokryciowe – elewacyjne i dachowe – oraz rury. Jest to materiał ogniotrwały, odporny na warunki atmosferyczne oraz działanie wody i ścieków, a jednocześnie wytrzymały mechanicznie, nawet w wyrobach o ściankach niewielkiej grubości, przez co był również relatywnie lekki i dość tani. Stosowany od początku XX wieku[3]. Ze względu na stwierdzoną szkodliwość włókien azbestu odkładających się w płucach[4], stosowanie eternitu zostało zakazane w większości rozwiniętych państw świata, a istniejące pokrycia eternitowe są usuwane[3][5]. Po około 20–50 latach od zamontowania, pod wpływem działań środowiskowych, materiał zaczyna ulegać erozji[6]. Stosowany w Polsce eternit zawiera małe ilości azbestu, a nieuszkodzone pokrycia eternitowe na budynkach są stosunkowo bezpieczne[7][5]. Wg polskiego prawodawstwa, demontażem elementów, transportem i składowaniem wyrobów zawierających azbest mogą zajmować się firmy posiadające uprawnienia do tego. Gruz eternitowy, jest traktowany jako materiał niebezpieczny, musi być składowany w wyznaczonych do tego miejscach[8][9]. Przypisy
|
