|
Eugenio Scalfari
Eugenio Scalfari (ur. 6 kwietnia 1924 w Civitavecchii[1], zm. 14 lipca 2022[2] w Rzymie) – włoski dziennikarz, pisarz i polityk, poseł do Izby Deputowanych, redaktor naczelny gazet „l’Espresso” oraz „la Repubblica”. ŻyciorysPo ukończeniu szkoły średniej podjął w Rzymie studia prawnicze. W ich trakcie pracował w faszystowskiej gazecie „Roma Fascista”. Po II wojnie światowej dołączył do Włoskiej Partii Liberalnej, w połowie lat 50. współtworzył Partię Radykalną, a w pierwszej połowie lat 60. związał się z Włoską Partią Socjalistyczną. Był zatrudniony w Banca Nazionale del Lavoro, po czym ponownie zajął się dziennikarstwem w „Il Mondo” i „L’Europeo”[3]. W 1955 należał do założycieli „l’Espresso”, od 1963 do 1968 pełnił funkcję redaktora naczelnego tej gazety. W 1963 z ramienia socjalistów został wybrany na radnego Mediolanu[3]. W 1967 był współautorem głośnego tekstu śledczego, w którym zarzucono generałowi Giovanniemu de Lorenzo przygotowywanie zamachu stanu (tzw. Piano Solo)[3][4]. Od 1968 do 1972 sprawował mandat posła do Izby Deputowanych V kadencji[1]. W 1976 założył gazetę „la Repubblica”, która stała się jednym z największych dzienników we Włoszech. Przez 20 lat do 1996 zajmował stanowisko redaktora naczelnego[3]. Był autorem licznych publikacji książkowych, m.in. L’autunno della Repubblica (1969), Razza padrona (1974, współautor), Interviste ai potenti (1979), Come andremo a incominciare? (1981, współautor), L’anno di Craxi (1984), Incontro con io (1994), Alla ricerca della morale perduta (1995), Il labirinto (1998), La ruga sulla fronte (2001)[5]. OdznaczeniaOdznaczony Orderem Zasługi Republiki Włoskiej I i II klasy[6][7] oraz Kawalerią Legii Honorowej[3]. Przypisy
Kontrola autorytatywna (osoba):
|
||||||||||||
