|
Felicjan Cieszkowski-Dembiński
 .jpg) Felicjan Cieszkowski-Dembiński herbu Rawicz, do 1931 Felicjan Dembiński (ur. 1 lipca 1901 w Poznaniu, zm. 11 lutego 1981 tamże)[1] – polski profesor w dziedzinie rolnictwa, agrotechnik, botanik, hodowca roślin, ekonomista. W 1931 przyjął jako pierwsze nazwisko Cieszkowski, gdyż został adoptowany przez bezdzietnego Augusta Adolfa Cieszkowskiego[2][3]. ŻyciorysUrodził się jako Felicjan Dembiński, jeden z czterech synów Tadeusza Dembińskiego (1864-1930) i Felicji z domu Thiel (1876-1933)[1]. Jego ojciec był lekarzem laryngologiem[4]. Ukończył Gimnazjum Marii Magdaleny w Poznaniu w 1918, a potem studiował na Wydziale Rolniczo-Leśniczym Uniwersytetu Poznańskiego. W 1923 uzyskał tytuł inżyniera rolnictwa, a rok później tytuł doktora nauk rolniczych[4]. Początkowo pracował jako asystent na Uniwersytecie Poznańskim. W 1925 zaczął wyjeżdżać w celach naukowych za granicę: do Włoch, Francji, Holandii, Niemiec i Wielkiej Brytanii. Wygłaszał potem referaty w Towarzystwie Popierania Nauki Rolnictwa i Leśnictwa oraz w Towarzystwie Kółek Rolniczych w Poznaniu. Publikował też artykuły naukowe w czasopismach ekonomicznych oraz w Rocznikach Nauk Rolniczych i Leśnych. Dzięki swojemu zaangażowaniu w 1931 uzyskał srebrny medal Uniwersytetu Poznańskiego[4]. Oprócz pracy naukowej, od 1924 do 1939 był zarządcą kilku majątków ziemiańskich. W 1928 wydzierżawił majątek Drzewce, a potem Czarkowo i założył własne gospodarstwo nasienne[4]. W 1931, po śmierci swojego ojca, został adoptowany przez Augusta Adolfa Cieszkowskiego z Wierzenicy i dołączył jego nazwisko do swojego rodowego. Felicjan Cieszkowski-Dembiński otrzymał od niego majątek w Suchej na Mazowszu[2][3]. Po śmierci Cieszkowskiego w 1932, zarządzał także jego majątkiem w Wierzenicy, który stał się wtedy własnością Edwarda Bernarda Raczyńskiego (również adoptowanego przez Cieszkowskiego)[4]. Po wybuchu II wojny światowej, w latach 1940-1944, mieszkał w Suchej, prowadząc tam gospodarstwo nasienne, rybne i leśne. Tuż po wojnie, w 1945 wydzierżawił Drzewce (z Państwowego Funduszu Ziemi) i utworzył tam Ośrodek Kultury Rolnej. Gdy jesienią 1949 gospodarstwo w Drzewcach zostało przekształcone w PGR, wrócił do Poznania i zatrudnił się jako adiunkt w Katedrze Szczegółowej Uprawy Roli i Roślin Uniwersytetu Poznańskiego[2]. Od 1951 pełnił funkcję kierownika Katedry Roślin Przemysłowych Uniwersytetu Poznańskiego[4], a następnie Wyższej Szkoły Rolniczej w Poznaniu (obecnie Uniwersytet Przyrodniczy)[5] (która powstała w 1952 z połączenia kilku wydziałów Uniwersytetu Poznańskiego[6]). W 1954 otrzymał tytuł profesora nadzwyczajnego i został kierownikiem Zespołowej Katedry Szczegółowej Uprawy Roślin, w 1961 uzyskał tytuł profesora zwyczajnego. Jednocześnie (1951-1973) pracował w Instytucie Uprawy, Nawożenia i Gleboznawstwa w Puławach. Specjalizował się w nasiennictwie rolniczym, hodowli i uprawie roślin oleistych, szczególnie rzepaku[5], a w 1979 był inicjatorem ustanowienia Pomnika Siewcy w Poznaniu[7]. Od 1961 był członkiem korespondentem, a od 1968 członkiem rzeczywistym PAN[8], zaś od 1965 także Szwedzkiej Królewskiej Akademii Rolnictwa i Leśnictwa. Jego żoną była Halina z domu Sojka, primo voto Jaruszewska (1919-2008, ślub ok. 1970). Zmarł bezpotomnie, na zawał serca, w 1981[2][1][4] i został pochowany na Cmentarzu Junikowo w Poznaniu (pole 8-2-9-11)[9]. W 1984 został wybrany patronem Zespołu Szkół nr 3 w Międzychodzie[4]. Wybrane publikacje
Odznaczenia i wyróżnienia
Przypisy
Kontrola autorytatywna (osoba): Identyfikatory zewnętrzne:
|
||||||||||||||||||||||||||
